به گزارش خبرنگار حوزه فرهنگ و هنر پایگاه خبری تحلیلی «صبح قزوین»؛ یکی از سوال‌هایی که پیرامون حادثه کربلا مطرح می‌شود این استکه اگر براساس تفکر شیعه و تحلیل صاحب‌نظران، امام حسین علیه السلام و یاران آن حضرت پیروز نبرد عاشورا هستند، پس چرا شیعه درایام محرم عزاداری می‌کند؟ برای پیروزی در نبردباید عزاداری کرد یا خوشحالی؟
در پاسخ به این سوال باید به دو نکته توجه داشت:
الف - یک واقعه و حادثه می‌تواند از جهات مختلفه مورد توجه قرارگرفته برداشت‌های متفاوت از آن بعمل آید.
مثلا پزشکی زخم دیابت پای بیمار را معاینه کرده به او می‌گوید وضعیت زخم بگونه‌ای است که نمی‌توان آنرا درمان کرد و چون زخم در حال پیشروی است، برای حفظ جان، چاره‌ای جز قطع پا نیست.
عمل قطع پا با هدف حفظ جان، با موفقیت انجام می‌گیرد. در این صورت بیمار از طرفی خوشحال است که عمل با موفقیت انجام یافته و به هدف مورد نظر که حفظ جان است، رسیده اما ازطرف دیگر غمگین است چرا شرایطی پیش آمد که او مجبور شد بین حفظ عضو مهمی از بدن و حفظ جان یکی را انتخاب کند. این مثال برای تقریب به ذهن بود.
شکی نیست امام حسین ( ع) در رسیدن به اهداف قیام که در راس آنها حفظ اسلام بود پیروز شد. اما آیا نباید غصه خورد که چرا جامعه اسلامی تنها ۵۰ سال پس از رحلت پیامبر اسلام(ص) آنچنان دچار انحراف شد که فرزند دختر رسول خدا مجبور شد میان حفظ جان ارزشمند خود و حفظ اسلام یکی را انتخاب کند؟
آیا نباید غصه خورد جریان اموی که دشمن قسم خورده اسلام بود و برای جلوی گیری از رشد و توسعه اسلام هرچه در توان داشت بکار گرفته بود، چنان بر مقدرات جامعه اسلامی مسلط شد که به دستور یزید بن معاویه بن ابوسفیان، حسین بن علی(ع) در مقابل چشم مسلمین و در شهری که پایگاه فکری تشیع بود بطور فجیعی سربریده شد و مسلمانان در این امر مشارکت داشته یا تماشاگر بودند؟
آیا نباید عزادار بود که نوامیس آل‌الله و عترت پیامبر اسلام(ص) بدست کسانی که ادعای مسلمانی داشتند، در شهرهای اسلامی گردانده شد و مسلمانان هم مانند یهودیان تماشاگر بودند؟
پس پیروعز حضرت اباعبدالله الحسین(ع) در نهضت عاشورا چیزی است و دردهای غم انگیز جامعه اسلامی چیزی دیگر است که باید برای آنها غصه خورد وهمواره باید نگران تکرار آنها در جوامع بود.
ب - اصولا عزاداری محرم و عاشورا با عزاداری متداول برای درگذشته‌گان متفاوت است.عزاداری محرم صرفا سوگواری برای عزیز از دست رفته نیست بلکه سنگر و خاکریز مستحکم دفاع از نهضت و تبیین اهداف و جاودانه ساختن پیام‌های نهضت عاشورا است.
از عصر روز عاشورا دو جریان در تاریخ شکل گرفت که تا امروز به موازات هم ادامه پیدا کرده‌اند:
- جریان مخالف نهضت که در قدم اول تلاش می‌کرد عصر روز عاشورا نقطه پایان نهضت بوده موضوع در دشت کربلا و با شهادت امام حسین(ع) و یاران ایشان به پایان برسد.واگر نتوانست به این هدف برسد واقعه را بگونه‌ای روایت کند که جای ظالم و مظلوم عوض شده تاریخ، بنی امیه را مقصر این واقعه نداند. برخی سخنان مطرح شده در مجالس تشکیل یافته در کوفه و شام توسط عبید الله ابن زیاد ابن ابیه و یزید ابن معاویه را در این راستا می‌توان تفسیرکرد.و حمایت دستگاه بنی‌امیه از جریان‌های فکری مانند جبریه بی‌ارتباط با این موضوع نیست.
- جریان مدافع نهضت که تلاش کرد اهداف نهضت و پیام خون شهدا زنده بماند و در تاریخ ماندگار شود.
با نگاه به صحنه جامعه در آن روز می‌توان دید همه امکانات در اختیار جریان مخالف نهضت بوده و جریان مدافع نهضت که ابتدا بازماندگان شهدا کربلا بودند تقریباً هیچ ابزاری در اختیار نداشت.
جریان مدافع نهضت عاشورا هنرمندانه تهدید اسارت را به فرصت تبیین تبدیل کرده از عزاداری و سپس برگزاری مجالس روضه بعنوان فرصتی برای دفاع از نهضت عاشورا و تبیین اهداف و پیام‌های قیام سید الشهدا (ع) استفاده کرد. در طول تاریخ مجالس عزاداری با این هدف تداوم یافته از سویی ائمه اطهار(ع) بر تداوم آن اصرار داشته‌اند و از سوی دیگر دشمنان سعی کرده‌اند این جلسات را تعطیل با حداقل کم رنگ و کم خاصیت کنند.
ان شاالله از این فرصت مغتنم و یادگار بازماندگان شهدا کربلا حداکثر بهره و استفاده را ببریم..
خداوند عرض ارادت.ها و سوگواری‌های مؤمنین را قبول وبه همه ما توفیق دهد در دنیا و آخرت از آثار و برکات سفره لطف و کرم حسینی بهره‌مند باشیم.
دیدگاه ها