تویی که نمی شناختمت...

به گزارش صبح قزوین،

غروب بود، با خستگی فراوان به شلمچه رسیده بودیم، چند دقیقه ای جهت تجدید وضو وهماهنگی با کاروان گذشت.
آرام به سمت درب ورودی حرکت کردیم.
جلوی درب ورودی چیزعجیبی  نظرم را جلب کرد.
یک نفرکه چهره اش را با شال مشکی پوشانده بودوکفش های زائرین شهدا را واکس می زد!

اورا نمی شناختم، ولی بدجوری نسبت به او حسادت کردم! در دلم می گفتم: خوشابحالش چه گذشتی دارد! اصلاً برایش مهم نیست کفش های چه کسانی را واکس می زند! برایش مهم نیست که کفش ها متعلق به یک مسئول است یا یک رهگذر ساده وبی آلایش!

اگر من جای او بودم شاید چهره ام را نمی پوشاندم تا مردم مرا ببینند ودر دل بگویند: ببین چقدر مخلص است؟!

قطعاً او از همه ی تعلقات دنیایی دل کنده بود واینکه چه کسی او را می بیند ومی شناسد برایش مهم نبود فقط برایش مهم بود که توسط یک نفر دیده شود! فقط خدا ! وخدا او را می بیند، اینکه او در آن گرمای چند درجه بالای صفربا تحمل بسیاری از سختی هایی که شاید به چشم من وتو نیاید، به نوعی عرض ادب می کند به ساحت آن مادر پهلو شکسته ای که نام آشنای شهدای شلمچه واهالی آن دیار است.

خوشابحال آن واکسی بی ریا! شنیده ام ائمه به مناطق عملیاتی دفاع مقدس به ویژه شلمچه نظری خاص دارند! از کجا معلوم کفش های اهالی بهشت بدستان آن واکسی رنگ نگیرد !؟

کاش سلام ما را هم برسانی! سلام دل های خسته واز همه جا بریده را ! سلام کسانی که در تلاطم رنگ بازی های دنیا زود رنگ عوض میکنند را ! سلام کسانی که آنقدر غرق دنیا شده اند را، و ای کاش جایی برای حضور خدا در دل هایشان بازکنند!

نمی دانم از چه و از که بگویم کاش کارمان ضایع کردن هم نباشد وبه فکر تمسخر یکدیگر نباشیم وبه قول عزیزی که می گفت:  به هم نخندیم، با هم بخندیم! مثل خنده های شهدا، که همه چیزشان دسته جمعی بود، حتی گریه هایشان!

موقع خروج از شلمچه و سختی جدایی از آن جنت الهی، دیگر خبری از آن واکسی نبود! کارش را خیلی خوب انجام داده بود، همه ی کفش ها مرتب وجفت شده!

نمی دانم که بود وکجا رفت ولی هر کجا هست خدایا به سلامت دارش.
.
.

انتهای پیام/2003/خ