شکسپیر، مردی که تئاتر را دوست داشت

صبح قزوین : ویلیام شکسپیر در ۲۶ آوریل سال ۱۵۶۴ در شهر استراتفورد انگلستان متولد شد.
وی در 18 سالگی با آن هاتاوی ازواج کرد و در سن 21 سالگی پدر سه فرزند بود.
شکسپیر از طبقه متوسط و میانه جامعه بود و در شهر ییلاقی کوچکی به دنیا آمده بود که در نمایشنامه هایش کاملا تاثیر پذیری او از محیطی که در آن پرورش یافته بود را می توان مشاهده کرد.
او در سال های جوانی به لندن می رود و با تلاش و تقلای فراوان در مقام بازیگری، نمایش نامه نویسی و کارگردانی به طور موقت به کار می پردازد.
شکسپیر هم مانند همه انسان ها دغدغه تامین معاش خانواده، کسب شهرت، امنیت مالی و اعتبار میان مردم را داشت.
ویلیام شکسپیر آثار مهم ادبی فرانسه، ایتالیا، آثار نویسندگان قدیم یونان و روم و نیز ادبیات انگلیس را مورد مطالعه قرار داده بود.
منابع مهم نمایش نامه های شکسپیر وقایع نامه های انگلیس، اسکاتلند و ایرلند ( اثر رهالینشد ) بوده است .
وی هم چنین سفرنامه برادران شرلی و نیز سفرنامه ویلیام پری که به ایران و شرق سفر کرده بودند، مطالعه کرد و تحت تاثیر آن در آثارش از تاریخ، افسانه ها و نمادهای ایران و شرق استفاده نمود.
سیروس غنی، دانشور ایرانی تبار مقیم آمریکا در کتاب Shakespeare Persia & the east کوشیده است ما را از سرچشمه های آگاهی شکسپیر از ایران و شرق آگاه کند.
برای مثال شکسپیر در نمایشنامه تاجر ونیزی چندین اشاره به ایران دارد از جمله؛ در پرده دوم، مجلس اول، اشاره ای دارد از زبان شاهزاده مراکش به شمشیرش که می گوید، با آن "شهریار صفوی و یک شاهزاده ایرانی را کشته است.
" هم چنین در نمایشنامه "زنان شاد ویندزور" شکسپیر در کنار لقب های قیصر و امپراتور از "وزیر" فارسی-عربی هم استفاده كرده است.
در بسیاری از آثار شکسپیر از شاهان صفوی ایران با نام "صوفی" یاد می شود که اشاره به سرآمد این دودمان است.
در تراژدی "لیرشاه" قهرمان اصلی به "ادگار" می گوید: "پوشاک شما به من پسند نمی آید.
گو این که ایرانی است.
بهتر است عوضش کنید.
" لباس ایرانی آن زمان، پرزرق و برق بود و اجزاى زیادی داشت و به زحمت دوخته می شد.
این ویژگی به اندازه ای معلوم عام بود که عبارت "لباس ایرانی" به توضیحی فراتر از آن نیاز نداشت.
شکسپیر دارای نبوغی دراماتیک بود و در مقام یک دراماتیست، اساسا متعلق به تئاتر بود و از آن الهام می گرفت و همین تئاتر وی را مقید و محدود می ساخت.
تاریخ نگارش نمایش نامه های شکسپیر را از جهت نوع آنها می توان به چهار دوره طبقه بندی نمود: دوره اول از 1590 تا 1594، دوره کمدی های سبک و نمایش نامه های تاریخی اولیه است، کمدی اشتباهات، سه قسمت از هنری پنجم، تیتوس آندرونیکوس، دو نجیب زاده از ورونا، ریچارد سوم، تلاش بیهوده عشق، رام کردن زن سرکش و شاه جان.
دوره دوم از 1595 تا 1600 گاه دوره غنایی آثار شکسپیر خوانده می شود و اغلب بهترین نمایشنامه های تاریخی و کمدی هایش را در این دوره به تحریر در می آورد از قبیل: ریچارد دوم، رویای نیمه شب تابستان، تاجر ونیزی، رومئو و ژولیت، دو قسمت از هنری چهارم، زنان سرخوش ویندزور، هیاهوی بسیار برای هیچ، هنری پنجم، تراژدی قیصر هرطور که بخواهید و شب دوازدهم.
دوره سوم از 1600 تا 1608 دوره تراژدی های بزرگ اوست: هملت، ترویلوس و کرسیدا، آن خوبست که پایانش نیکوست، کلوخ انداز را پاداش سنگ است، اتللو، لیرشاه، مکبث، آنتونی و کلئوپاترا، تیمون آتنی و کوریولانوس.
دوره چهارم از 1609 تا 1613 این آثار را نوشت: پریکلس، سیمبیلین، داستان زمستان، طوفان، هنری هشتم و دو نجیب زاده خویشاوند.
وی هم چنین 195 غزل در طی سال های 1593 تا 1598 سروده است.
روی هم رفته 38 نمایشنامه را به او نسبت می دهند که بعضی معتقدند این نمایشنامه تماما به قلم شکسپیر نیست.
وی 23 سال از عمر خود را به نویسندگی پرداخت و سرانجام در سن 52 سالگی دیگر هیچ قلمی تصاویر و رویاهای ذهنی ویلیام را بر روی کاغذ ننوشت.
شکسپیر، جادوگری مهربان به نام پروسپرو را نشان می دهد که عصای خود را تسلیم می کند و با دنیای واهی خود با محبت وداع می کند: شادمانیهای ما دیگر به پایان رسیده است این بازیگران ما، همچنانکه پیش از این به شما گفته ام همگی فرشته بودند و در هوای رقیق حل شدند و برجهای سر به فلک کشیده و قصرهای مجلل و معبد های هیبت آور و خود کره زمین و در حقیقت تمام آنچه زمین به ارث برده است، مانند تار و پود بی اساس این رویا از بین خواهند رفت و هم چنان که این نمایشنامه خیالی اندک اندک به پایان رسید، اثری از خود بجای نخواهد گذاشت و ما از همان جنس رویاها ساخته شده ایم و زندگی کوتاه ما را خواب فرا گرفته است.
منبع: سیری در زندگی و آثار شکسپیر/www.
noormags.
com انتهای پیام/8002/خ