نیمه رمضان را با ذکر یا کریم اهل بیت، افطار می کنیم

صبح قزوین؛ زیبایی و دلنشینی روزه داری ماه مبارک رمضان یک طرف و دلدادگی به ماه شب چهاردهم رمضان، یک طرف دیگر است.
وقتی یک دهه از ماه خدا می گذرد و هنوز در مستی ورود به آن به سر می بری باید قلم به دست بگیری و هم از ماه خالق حسن(علیه السلام) بگویی و هم با لب راندن ذکر یا حسین بن علی ادرکنا، متوسل می شوی به کریمی که در آسمان عزیز است و در زمین غریب! غربتی که قربت می آورد.
قربتی از جنس سایه سار عرش الهی؛ آری می شود از امامی بگوییم که نیمه رمضان آمد تا دست مان را بگیرد و با عاقبت بخیری ما به عید فطری از جنس نور میهمان کند.
آری این روزها، روز آسمان است و بهشت را تقسیم می کنند.
این روزها که هُرم گرمای داغ تابستانی آدمی را بی تاب می کند؛ نیکوکاران خشت بر خشت، بهشت خود را استوار می سازند تا همنشین معزالمومنین در سایه سار عرش الهی باشند.
یخ فروشی را گفتند فروختی؟ گفت نخریدند، اما تمام شد! نکند حکایت ما محبین امام مجتبی(علیه السلام) حکایت یخ فروش دست خالی باشد! الهی العفو به حق حسن(علیه السلام).
مگر می شود سر سفره ماه خدا میهمان باشی و آقای کریمی چون سرور جوانان اهل بهشت را واسطه ببری و دست خالی برگردی؟ خود را آماده شبی کرده ایم که هنگام سحرش عیدی بگیریم.
با خود زمزمه می کنیم: یا علی! امشب خانه ات نور باران می شود، دل ما را هم نورانی کن.
خدایا سرم بگیر اما سحرم نه! این سحر خوش یمن را برایمان توشه ای برای زندگی در کور راه های دنیا یمان قرار ده.
       سبوی مرا پر کن یا ایهاالکریم                             دست تو هست و دامن من یا ایهاالکریم چه می شود اگر مهتاب حضور رمضان بر دل های تاریک و غبار گرفته از حب دنیای ما بتابد و با خوشه چینی از ماه نور خدایی شویم، می شود در پرتوی عنایات کریم اهل بیت(ع) مجتبوی شد و مجتبوی ماند.
روزه داری که قصه ی "نارالضیافه" مدینه را شنیده باشد چه غصه ای خواهد داشت؟ قصه "نارالضیافه مدینه" را شنیده ای؟ قدیم در بین اعراب رسم بر این بود هر کس در آن شهر از همه کریم تر و بخشنده تر بود، شب ها در پشت بام خانه اش آتشی روشن می کرد و بدین وسیله غریبه هایی که وارد شهر می شدند و سرپناهی نداشتند به آن خانه ها رفته و بی هیچ منتی تا روشنایی روز پذیرایی می شدند.
خانه حسن بن علی(علیه السلام) در دوران تششع نور امامت ایشان، هر شب دارالضیافه غریبه های عرب بود! چه به حق تو را کریم اهل بیت(علیه السلام) نامیدند که در طول عمر با برکتت دو بار تمام اموالت را بین مستمندان تقسیم کردی.
آن قدر بزرگوار بودی که با صلحی که با معاویه داشتی و مایه نجات اسلام شدی، به ما عزت دادی و اما خود را در آن روزگار آماج تیرهای مذل المومنین های غربیه و آشنا کردی.
یا غریب مادر، غریب مدینه، آنقدر در دل های ما عزیزی که حیا می کنیم در ایام شادی میلادت حرف از تیر و تابوت و حیله جعده بزنیم! ما وامدار کرم تو هستیم یا حسن بن علی(علیه السلام).
باید بگوییم ما وامدار رمضان و صاحب رمضانیم؛ که اگر امامی صاحب جود و کرم چون ایشان نبود آیا ما این وسع و توان را داشتیم که بگوییم شیعه علی(ع) هستیم و دهه کرامت برگزار کنیم؟ سفره آسمانی رمضان با متولد کردن مولودی پربرکت به نام مجتبی، روزه داران را سر خوان رحمتی نشانده است که اگر از آن توشه ای نگیری خیلی بی توفیق بوده ای.
خدایا سرانجام روزه داران رمضانت را که با یاد مهدی(عج) به پیشواز این ماه رفتند و با ذکر نام عموی بزرگوارش حسن(علیه السلام) در نیمه آن افطار می کنند و با ذکر یا علی(علیه السلام) ختم الرمضان به جا خواهند آورد، ختم به بندگیت بگردان.
انتهای پیام/2002/خ