رضایت‌نامه‌ای که حضرت زهرا (س) امضاء کرد

 

در سال 57 به خدمت سربازی رفت و پس از پیروزی انقلاب به تحصیل در رشته دبیری ریاضیات در مجتمع آموزش عالی دهخدا «دانشگاه بین‌المللی امام خمینی (ره) فعلی» مشغول شد. 

باتوجه به داشتن روحیه انقلابی و مبارزه طلبی و همچنین داشتن بینش و آگاهی نسبت به جریان‌های مختلف چپ وراست وجریان صحیح، رهبری دانشجویان حزب الهی دانشگاه را به عهده گرفت، دفاع از خط امام و روحانیت راستین از شاخص‌ترین جلوه‌های مبارزاتی این شهید در سال‌های ابتدایی انقلاب بود.

او با آغاز جنگ تحمیلی از سنگر دانشگاه به سنگر مبارزه رفت و با پیوستن به سپاه به دلیل شایستگی‌هایی که داشت به فرماندهی سپاه آبیک منصوب شد. 

شرکت در عملیات فتح المبین (1360) و فرماندهی گردان امام محمد باقر در لشکر 27 محمد رسول الله از جمله فعالیت‌ها و مسئولیت‌های او بود.

این شهید در دهم اردیبهشت ماه سال 1361 با اصابت ترکش خمپاره در عملیات بیت‌المقدس در خرمشهر به شهادت رسید وپیکرش در گلزار شهدای شهرش به خاک سپرده شد. 

رضایت نامه‌ای که به دست حضرت زهرا(س) امضا شد 

خواهر شهید در خاطره‌ای می‌گوید؛ چون امام رضایت پدر و مادر را برای حضور در جبهه جایز می‌دانست، ناصر باوجود علاقه به حضور در جبهه بدون رضایت پدر این کار را نمی‌کرد، از طرفی پدر می‌گفت همین جابه مردم خدمت کن، یک روز پدر به خانه ما آمد وگفت خواب دیدم حضرت زهرا(س) گفت: چرا نمی‌گذاری برود، بگذار برود. درواقع این خواب رضایت پدر و حضور ناصر در جبهه را به دنبال داشت. 

برادر شهید نیز روایت می‌کند که مطالعه کتاب‌های شهید مطهری از اولین سفارش‌های او در وصیت نامه‌اش بوده است.

برادرم به هربچه‌ای که سواد خواندن داشته کتاب‌های شهید مطهری را داده و از او می‌خواست پس از مطالعه کتاب محتوایی که از آن فهمیده را برایش بازگو کند. 

شهید سید ناصر سیاه‌پوش در وصیت نامه‌اش، پس از شهادت به یگانگی خدا و رسالت پیامبر و بر حق بودن دوازده امام، به پیروی از امام خمینی به عنوان ولی فقیه ونائب امام زمان(عج) تاکید کرده و حضورش در جبهه نبردحق علیه باطل را لبیک گفتن به فرمان ایشان می‌داند. 

او دفاع مقدس و حضور در جبهه مبارزه را اجابت خواسته خود برای یاری امام حسین(ع) می‌داند.

در بخشی از وصیت نامه او می‌خوانیم: 
«این را با خداى خویش زمزمه کرده بودم که اگر مى‏بودم در زمره طرفداران امام حسین(ع) قرار می‌گرفتم و دین خدا را یارى مى‏کردم و مى‏دانم که تو هم این چنین بارها و بارها بر مظلومیت امام حسین(ع) و یارانش اشک ریخته‏اى و عاشوراهاى متمادى را عزادار بودى و تو نیز بر این عقیده بودى که ای‌کاش مى‏بودی و امام حسین(ع) را یارى مى‏کردیم؛ لذا بر همین اساس خداى بر ما منت نهاد و خواسته ما را اجابت کرد. او از میان فرزندان حسین(ع) براى ما رهبرى فرستاد تا با یارى او و رهبرش دینش را یارى نماییم.» 

در واقع شهید، اجابت فرمان امام خمینی(ره) را اجابت فریاد«هل من ناصر ینصرنی» حسین زمان می‌دانست که در برابر یزیدیان زمان قرارگرفته و بنابراین پیروی از آن راه سعادت خواهد بود.

امروز نیز شهید "سیاه‌پوش" از همفکرانی در جامعه برخوردار است، کسانی که فرمان ولی فقیه زمان خود را لبیک گفته و متناسب با زمان در عرصه‌های مختلف مبارزه حق علیه باطل و در راستای پیشرفت و اعتلای دین و جامعه اسلامی تلاش می‌کنند.

دست نوشته شهید:
"ای برادر و خواهرم! بزرگترین خواسته‌ام از تو این است که هر گاه خونم بر زمین ریخت و قلبم از تپیدن باز ایستاد، تو باید امام را بیشتر دوست بداری و جای خالیم را پر کنی و آنقدر که من امام را دوست می‌داشتم تو جبران نمائی، تا من مرگ را با خاطری آسوده در بغل بگیرم و به استقبال او بشتابم. خواست دومم از تو این است که در عمل پیرو امام و روحانیت در خط امام باشی که انشاء الله هستی. آری برادر و خواهرم در خط امام بودن، عمل کردن به دستورات و فرامین امام امت، پشتیبان روحانیت بودن و حمایت عملی کردن از آنان است."

خاطره‌ای از زبان «محسن صباغ» همرزم شهید:
بچه‌های گروهان ما، همه ورزشکار و فعال بودند، بخاطر همین هم در عملیات فتح المبین قرار شد ما از بقیه گروهان ها ،جلوتر حرکت کنیم.

مسیر زیادی را طی کرده بودیم، بچه‌ها در حالی که یک دستشان اسحله بود، با دست دیگر ناهار می‌خوردند و آنقدر گرسنه بودند که معلوم نبود چه جوری غذا می‌خوردند و شهید سید ناصر سیاهپوش به شوخی به بچه‌‌ها می‌گفت: بخورید، ولی مراقب باشید خودتان را با خوردن شهید نکنید.

تا صدای گلوله ناصر توی هوا پیچید، یک دفعه دیدیم نیروهایی که جلوی ما و حدود دو گروهان و تقریبا دویست نفر می ‌شدند، دستهایشان را بالا بردند و گفتند: الدخیل الخمینی، الدخیل الخمینی، و تازه ما متوجه شدیم که آنها نیروهای عراقی هستند.

ما نیز بلافاصله موضع گرفتیم و شهید سیاهپوش به زبان عربی و فارسی با آنها حرف می‌زد و سر به سر آنها می‌گذاشت و چیزهایی می‌گفت که بچه‌ها آن قدر خندیدند که دیگر نمی‌توانستند حرکت کنند و سیاهپوش با اشاره به آنها گفت: کمربندهایتان را باز کنید، کفش‌هایتان را دربیاورید و اسلحه‌های‌تان را زمین بگذارید که در نتیجه همه ی نیروهای عراقی که وحشت زده بودند تسلیم بچه‌های ما شدند و حدود ۲۰۰ اسلحه نیز به دست ما افتاد و ما چون در حال رسیدن به مقصد برای عملیات بودیم دویست نیروی اسیر را با دو نفر به عقب فرستادیم.

انتهای خبر/ 1300