دکتر رفیعی در غربتی عجیب با همشهریانش وداع کرد

صبح قزوین؛

ایامی که گذشت بودند کسانی که چهل روز خون دل خوردند و این شعر کویتی پور زمزمه روز و شب شان بود:

یاران چه غریبانه رفتند از این خانه.
.
.
.
.

و چه احسن گفت سید شهیدان اهل قلم که،" پندار ما این است که ما مانده ایم و شهدا رفته اند اما حقیقت آن است که زمان ما را با خود برده است و شهدا مانده اند.
"

تا آسمان و زمین در میان غفلت زمینیان در کشاکش بودند تا شهید زنده دیگری را از قافله مردان بی ادعای تاریخ به عروج برسانند، اهالی قزوین در کورسوی ذهن شان هم خطور نمی کرد قرار است به این زودی ها شاهد فقدان یکی از بهترین یاوران ولایت باشند.

شهید رفیعی هم به خیل همرزمان عاشورایی خود پیوست و آسمانی شد و ما هنوز اندر خم یک کوچه مانده ایم که او شهید شد یا مرحوم!!!

در این چهل روز خیلی ها خود را لایق پوشیدن کسوت خداقوت و دست مریزاد کردند.

در وهله نخست مدیران و مسئولین گرامی استان که حتی نخواستند در این چهل روز بنر یا نوشته ای در بزرگداشت این دلاور رزمنده در سطح شهر نصب کنند!

که البته این کوچکترین اقدامی بود که به پاس زحمات یک مجاهد فی سبیل الله می توانست صورت گیرد.

شهید جانباز دکتر رفیعی استاد دانشگاه علامه طباطبائی در ایامی عروج کرد که تبلیغات وسیع کنسرت در سطح استان خوش رقصی می کرد، سوال مردم از مدیران فرهنگی استان این است، آیا به قدر فقط یک پوستر یا بنر توقع زیادی بود اطلاع رسانی صورت می گرفت؟

چند درصد مردم قزوین از فقدان عزیزی که مورد توجه رهبری معظم بود، مطلع شدند؟

کنسرت اسپانسر خصوصی دارد و با کیفیت در بوق و کرنا اعلام وجود می کند که البته خیلی قابل تقدیر است و شهید غریب ما اسپانسری نداشت که کسی وجهی به آن نهد!!!

خداقوت!!!

اداره بنیاد شهید و امور ایثارگران استان بر اساس ضوابط و دستورالعمل چارت قانونی خود که اعمال شده عمل کرده و جانبازان بالای 70 درصد را که بر اثر عارضه جانبازی وفات کنند، شهید محسوب می کند که البته این دیدگاه از چند منظر قابل توجه است.

آقایان مدیر، اشخاصی همچون دکتر رفیعی که به دنبال یدک کشیدن اسم جانبازی و اضافه کردن درصدها نیستند از منظر شما شهید به حساب نمی آیند؛ حال اگر با ترکشی که سال ها کنار قلب شان جا خوش کرده باشد، دنیا را ترک کنند.

آیا امکانش نبود این درخواست از سوی شما برای مسئولین مربوطه در تهران ارائه می شد؟ به علت اینکه هم مطالبه مردمی است و هم خانواده های جانبازان و شهدا استان خواستار پیگیری این موضوع شده اند.

حتی تعدادی از فرزندان شهدا در گفت و گو با صبح قزوین خواستار پیگیری شهید اعلام کردن دکتر رفیعی و اعلام موضع در این رابطه شده اند.

آیا به حکم اینکه شهید اعلام کردن جانبازی، بار مالی داشته و باید امکاناتی را برای خانواده وی در نظر گرفت، می توان چشم ها را بر روی تمام سختی هایی یک جانباز بست؟

شهید رفیعی 30 ترکش در سراسر وجودش به میزبانی پذیرفته بود که با یکی از همین میهمانان که کنار قلب نازنینش جا خوش کرده بود راهی آسمان ها شد.

مدتی پیش بود که حاج کرم قربانی از جانبازان اقبالیه به رحمت خدا رفت، این بزرگوار نیز در عملیات کربلای 5 فک و صورتش از بین رفته بود و قادر به صحبت کردن نبود؛ اما وقتی از دنیا رفت به علت نبود درصد جانبازی کافی، شهید به حساب نیامد!

البته با توجیهاتی می توان از سر این قضایا گذشت؛ اما چرا مسئولین بنیاد شهید برای تقدیر از جانبازی که شهرت علمی داشت، مورد تفقد رهبری بود و افتخاری برای استان قزوین به حساب می آمد، پیشقدم نشدند تا مراسمی در خور شأن او برایش در مرکز استان برگزار کنند؟

آیا فقط درخواست پدر وی برای برگزاری مراسم تدفین دکتر رفیعی در زادگاهش، می تواند دلیلی برای بی توجهی های ما باشد؟

عزیز بزرگواری که به اذعان بیشتر بزرگان و مسئولین استان لیاقت شهادت را داشت و باید به عنوان شهید معرفی می شد.

مراسم چهلم این جانباز دوران دفاع مقدس روز جمعه اول آذرماه برگزار شد و گویی قرار بود همانگونه که این مرد خدایی در دوران زندگی اش گمنام باشد در زمان مراسم بزرگداشت خود هم غریبانه و گمنام بماند و این است رسم مردان خدا!!!

در این مراسم دانشجویان و تعدادی از اساتید دانشگاه علامه طباطبایی حضور داشتند و از بی لطفی های مردم و مسئولین قزوین نسبت به این استاد بزرگوار گلایه کردند.

تعدادی از این دانشجویان متعجب شده بودند چرا در مسیر زادگاه شهید رفیعی حتی یک پوستر نصب نشده و اطلاع رسانی صورت نگرفته است؟

چرا در این مراسم فقط عده ای قلیلی از مسئولین حضور نداشتند، فقط می توان گفت مسئولین و کارمندان صدا و سیما تا حدودی توانستند حق این شهید را ادا کنند و با حضور پر رنگ در مراسم و پوشش خبری آن و دعوت فرزندش در برنامه صدا و سیما بخشی از این کم کاری ها را جبران کنند.

همه این قضایا را به گوشه ای بگذاریم و دلسوزناکترین قسمت ماجرا مزار شدای چوبیندر بود که امکاناتش آبرویی در پی نداشت.

سوله ای تاریک با 30 شهید و بدون برق که گفته می شود کابل های روشنایی اش مدت هاست که به سرقت رفته است!!!

یعنی این امکان نبود که مسئولین بنیاد شهید در این چهل روز به یمن حضور این عزیز در این مزار روشنایی را میهمان مزرار او و 29 شهید دیگر می کردند؟

دست مریزاد به زنده نگه داران یاد و نام شهدا!!!

 نمونه دیگر از وضعیت ناراضی کننده مزار شهدای منطقه خورهشت می باشد که صدای مردم منطقه را درآورده.
گفته می شود این مزار شهدا روشنایی مطلوبی ندارد و به تازگی مرغداری نیز در نزدیک آن ایجاد شده، که بوی نامطبوعی در منطقه و برای خانواده های شهدا که به مزار می آیند ایجاد کرده است.

آنچه در خاتمه لازم به ذکر می باشد اعتراف به این مطلب است که همه ما در مقابل ارزشگذاری به این استاد و جانباز گرامی کوتاهی کردیم، شخصیتی که در دوران زنده بودنش به شهید زنده شهرت داشت و با عروج ملکوتی خود به اسم مرحوم رفیعی(!!!) نامیده شد.

البته شاید پیشقدم شدن برای انعکاس مطالبه مردمی در شهید اعلام کردن این جانباز سرافراز قدم کوچکی باشد.
منتظر پاسخگویی مسئولین هستیم.

انتهای پیام/2002