بهجت زمان از جایگاه عرفانی نماز می گوید

صبح قزوین؛

- نماز بالاترین وقت ملاقات و استحضار و حضور در محضر خدا است.
.
.
نماز برای خضوع و خشوع جعل شده است با همه مراتب خضوع و خشوع.

- نماز، جامی است از اَلَذّ لذایذ که چنین خمری خوشگوار در عالم وجود نیست!

- نماز، اعظم مظاهر عبودیت است که در آن، توجه به حق می شود.

- تمام لذت ها روحی است؛ و آنچه از لذات که در طیب و یا از راه نساء به صورت حلال تکوینا مطلوب است، بیش از آن و به مراتب بالاتر، در نماز است.

- قُرب، مراتبی دارد و بالاترین آنها لقاء است.
و هر مرتبه از مراتب قُرب را مقربی است که بالاترین آنها نماز است.

- نماز، عروج مومن است و عروج، مستلزم قرب و لقاء است.
.
.
مومن بعد از لقای او، نه تنها به سراغ حبشیه (زن زشت، کنایه از غیر خدا) نخواهد رفت، که خیال او را هم نخواد کرد.

- ما عظمتی نداریم، همین اندازه عظمت داریم که می ایستیم؛ بعد همین را در رکوع، نصفه می کنیم؛ و بعد به سجده و خاک برمی گردیم.

شاید حکمت تکرار نماز سیر باشد؛ به این نحو که هر نمازی از نماز قبلی بهتر، و نماز قبلی زمینه ساز نماز بعدی باشد.

- قیام بنده در نماز، اظهار عبودیت و سکون است، و اینکه هیچ حرکتی از خود ندارد؛ و سجود غایت خضوع است.

- اگر مقصود، حضور قلب است، با نوافل و عبادات مستحبه تحصیل می شود و از آن جمله، تبدیل فرادی به جماعت است.
تحصیل حضور قلب به این می شود که در اوقات حضور، اختیارا آن را از دست ندهد.

- برای حضور قلب در نماز و تمرکز فکر، دستورالعملی بفرمایید!

- در آنی که متوجه شدید، اختیارا منصرف نشوید!

اصلاح نماز، مستلم اصلاح ظاهر و باطن و دوری از منکرات ظاهریه و باطنیه است.
و از راههای اصلاح نماز، توسل جدی در حال شروع به نماز به حضرت ولی عصر است.

-گوی سبقت را نماز شب خوان ها ربودند مخفیانه!

- با قرائت آیه آخر کهف و اهتمام به این امر اگر علاج نشد، تقدیم بر نصف می شود.

-کسالت در نماز شب به این رفع می شود که بنا بگذارید هر شبی که موفق نشدید، قضای آن را بجا آورید.

از آیه شریفه إنَّ الصَّلاه تَنهی عَنِ الفَحشاء و المنکر (عنکبوت، آیه 45) "نماز، انسان را از کارهای زشت و ناپسند باز می دارد.
" استفاده می شود که: لاصَلوه لِمَن لایتناهی عن الفحشاءِ وَالمنکر "کسی که از کارهای زشت و ناپسند خود داری نمی کند، واقعا نمازش نماز نیست!"

این احساس لذت در نماز، یک سری مقدمات خارج از نماز دارد، و یک سری مقدمات در خود نماز.
آنچه پیش از نماز و در خارج از نماز باید مورد ملاحظه باشد و عمل شود این است که: انسان گناه نکنید و قلب را سیاه و دل را تیره نکند.
و معصیت، روح را مکدر می کند و نورانیت دل را می برد و در هنگام خود نماز نیز انسان باید زنجیر و سیمی دور خود بکشد تا غیرخدا داخل نشود یعنی فکرش را از غیرخدا منصرف کند.

یکی از عوامل حضور قلب این است که در تمام بیست و چهار ساعت، باید حواس خود را کنترل کنیم؛ زیرا برای تحصیل حضور قلب، باید مقدماتی را فراهم کرد! باید در طول روز، گوش، چشم و همچنین سایر اعضا و جوارح خود را کنترل کنیم!

اگر بدانیم اصلاح امور انسان به اصلاح عبادت، و در رأس آنها نماز است، که به واسطه خضوع و خشوع و آن هم به اِعراض از لغو محق می شود، کار تمام است!

همین نماز را که ما با تهدید به چوب و تازیانه و عقوبت جهنمی شدن در صورت ترک آن، انجام می دهیم، اولیه می فرمایند: از همه چیز، لذیذتر است!

همین امور ساده و آشکار مثل نماز، بعضی را به سماوات می رساند، و برای عده ای هیچ خبری نیست! برای بعضی اعلی علیین است، و برای بعضی هیچ معلوم نیست که آیا این معجون، شور است و یا شیرین!

با شرایط حضور قلب، اعمالتان را انجام بدهید؛ در پاداش چه خواهند کرد، به ما مربوط نیست!

سجده، غایت خضوع است؛ یعنی ما هیچ و در پیش تو خاک هستیم.

در اول نماز، توسل حقیقی به امام زمان کردن که عمل را با تمامیت مطلقه انجام بدهید.

الصلوه معراج المومن (نماز معراج مومن است) برای کسانی که یقین به صدق این بیان نمایند و ادامه دهند طلب این مقام عالی را

اگر کسی با وجود این همه مشوقات از قرآن و اخبار برای سیر و کمال، از آنها بهره مند نشود، در عقل او خلل است.
.
.
نماز خواندن برای اهلش مانند حلوا خوردن است؛ لذا از نماز خواندن، خسته نمی شوند.

در کلمات امیرالمومنین نیز آمده است: وَ اعلَم کُلَّ مِن عَمَلِکَ تَبَعٌ لِصَلوتک "بدان که تمام اعمالت، تابع نمازت می باشد.
" مشاهده کرده ایم که علمای بزرگ در حال نماز، عجیب و غریب بودند، به گونه ای که گویا آن انسان خارج از نماز نیستند!

از حدیث: تَنَعَّمُوا بِعِبادَتی فی الدُّنیا فَإنَّکُم تَتَنَعَّمونَبها فی الاخره "در دنیا به عبادت من متنعم شوید، زیرا در آخرت، به همان متنعم خواهید بود"؛ بر می آید که عبادات، قابلیت تنعم را دارد؛ ملی ما عبادات را به گونه ای بجا می آوریم که گویا شلاق بالای سر ما است.
.
.
گویا داروی تلخی را از روی ناچاری می خوریم.

معیار اصلی نماز است.
این نماز بالاترین ذکر است، شیرین ترین ذکر است، برترین چیز است.
.
.
همه چیز تابع نماز است؛ باید سعی کنیم این نماز را حسابی درستش کنیم.
.
.
وقتی نماز درست شد؛ با حال گشت، انسان آدم شده است.
بالاخره محک، نماز است!

وقتی بنده از پیشگاه مقدس حضرت حق باز می گردد، اولین چیزی را که سوغات می آورد، سلام از ناحیه اوست.
در دعای مسجد کوفه آمده است: اَللهُمَّ  اَنتَ السَّلامُ، و مِنکَ السَّلامُ، و اِلیکَ یَرجِعُ، وَ یَعُودُ السَّلامُ، حَیِّنا رَبَّنا مِنکَ بِالسَّلام " خداوندا، تو خود سلامی و سلام از ناحیه تواست و به سوی تو باز می گردد.
پروردگارا، ما را به سلام از ناحیه خود تحیّت گوی!"

چقدر تناسب دارد تکبیر برای ورود به نماز، و تسلیم برای خروج از آن!.
.
.
در تکبیر، اکبر مناسب است.
.
.
یعنی تمام امور دنیا و همه بزرگ ها را کنار بگذارید، چون خداوند متعال اکبر است.
.
.
نمازگزار، با تکبیر، در حرم الهی وارد می شود؛ ولی ما چه می دانیم که اینها یعنی چه! در روایت است که : لُو عَلِمَ المُصَلّی مایَغشاهُ مِن جَلالِ الله، لَمَا انفَـتَل عَن صَلاتِه "اگر نمازگزار می دانست که از جلال الهی چه چیزهایی او را فرا گرفته است، هرگز از نماز روی برنمی گرداند!"

ذکر خدا در حال نماز، بهترین ذکر است؛ چون نماز به منزله کعبه است؛ و نمازگزار در کعبه و حرم امن الهی داخل شده و بنا گذاشته است که از باب تکبیر، داخل و ازباب تسلیم، خارج شود.

در جایی دارد که: خدا منت گذاشته که امر فرموده است مخلوق، با خالق خود خلوت کند؛ و این منافاتی ندارد که در مرآی مردم باشد.
کانّه وقتی بنده با خدا خلوت می کند، خالق هم با او خلوت کرده است!

بلی می شود انسان در نماز دست به دعا بردارد و بگوید: اَللهُمَّ ارزُقنی زَوجهً صالحهً "خداوندا، زن شایسته ای را روزی من کن!" یا بگوید: اللهُمَّ ارزُقنی وَلَدآً باراً "خداوندا، فرزند نیکوکاری را روزی من کن!"

منبع: "کتاب جرعه وصال"

انتهای پیام/2002/خ