آیت الله بهجت از امدادهای ائمه(علیه السلام) می گوید

صبح قزوین؛ ائمه اطهار(علیه السلام) هم ترس از جهنم داشتند و هم طمع به بهشت؛ ولی عبادت را برای خوف و طمع نمی کردند.
اگر مسئاله امام شناسی بالا رود، خداشناسی هم بالا می رود؛ زیرا چه آیتی بالاتر از امام؟! امام آیینه ای است که حقیقت تمام عالم را نشان می دهد.
ائمه(علیه السلام) از حال ما غافل نیستند؛ اگر چه ما از آنها غافل باشیم.
هر بلائی که به ما می رسد، در اثر دوری از اهل بیت و روایات مأثوره از ایشان است.
نجات برای کسی است که اهل بیت را در همه جا مورد تخاطب و حاضر ببیند.
پا به جای پای معصومین بگذارید نه جای پای دیگران! ملازم علما باشید! و همیشه روشن باشید؛ و با مطالب مفید، حیات بخش و آموزنده سر و کار داشته باشید! حرم مطهر امام رضا(علیه السلام) نعمت بزرگ و گرانقدری است که در اختیار ایرانی هاست، عظمتش را خدا می داند! توفیق زیارت، ربطی به داشتن پول ندارد.
ایرانی ها باید نعمت حرم حضرت امام رضا را که زیارت آن برایشان فراهم است، مغتنم بشمارند! خدا کند این توجه و ارادت و محبت به اهل بیت در دل های ما باقی بماند و با محبت آنها از دنیا برویم.
چرا ما شیعیان هر روز به پای منبر امیر المومنین و ائمه هدی و رسول الله نمی رویم و به حِکَم، آداب و معارفی که الی ماشاءالله در اخبار آنها نهفته است، گوش فرا نمی دهیم؟! انسان اگر هریک از مشاهد مشرفه را طواف کند، همه مشاهد را در همه جا زیارت کرده است و برای او مفید است.
توسلات، خیلی نافع است.
به این امام زاده ها زیاد سر بزنید! این بزرگواران همچون میوه ها که هر کدام یک ویتامین خاصی دارند، هر کدامشان خواص و آثاری دارند.

از محبت اهل بیت نباید دست برداشت؛ همه چیز توی محبت است، اگر چیزی داریم از محبت است.

در شب عید غدیر و شب های مثل آن.
.
.
باید فضیلت این شب ها و روزها و صاحب آنها و مطاعن دشمنان ایشان و احادیث وارده در زمینه ولایت؛ با اقامه دلیل و برهان ذکر شود تا موجب تقویت عقاید مذهبی مستمعین گردد، نه اینکه اینگونه مجالس، به خنده و لهو گذرانده شود.

یکی از کرامت های شیعه، قبور و مزارهای امامزادگان است؛ لذا نباید از زیارت آنها غافل باشیم و خود را اختیارا محروم سازیم!

خدا می داند رحمت اهل بیت و خاندان رسالت چقدر وسیع است! رحمت اینها، تابع رحمت واسعه الهی است!

اهم آداب زیارت این است که بدانیم: بین حیات معصومین و مماتشان، هیچ فرقی وجود ندارد!

اگر کسی بخواهد تشنگی و عطش دیدار آنها را در وجود خود تخفیف دهد، زیارت مشاهد مشرفه، به منزله ملاقات آنها و دیدار حضرت غایب(عج) است.
آنها در هر جا حاضر و ناظرند.

دیده و شنیده شده است که اشخاصی در مشاهد مشرفه به امامی که صاحب ضریح است سلام کرده، و جواب سلام را شنیده اند!

بُکاء بر مصائب اهل البیت و به خصوص سیدالشهدا شاید از آن قبیل مستحباتی باشد که مستحبی افضل از آن نیست! بکاء مِن خَشیَهِ الله "گریه از ترس خداوند"، آن هم همین جور است؛ شاید افضل از آن نباشد!

محبت صادقانه این است که محبت مخالف در آن نباشد.
هر کس به هر کدام از این چهارده معصوم(ع) محبت داشته باشد، کارش تمام است.
فقط شرطش این است که محبتش راست باشد.

به هر اندازه از بیانات اهل بیت(ع) دور باشیم، از خود ایشان دوریم.

یک دست شما قرآن، و دست دیگ عترت باشد! عترت، معارفش در مثل "نهج البلاغه" است؛ اعمالش در مثل "صحیفه سجادیه" است؛ اعمال تکلیفیه اش در مثل همین "رساله های علمیه" است.

مگر ثواب زیارت سیدالشهدا را ما می دانیم چه خبر است؟!

مگر می دانیم روایاتی که درباره زیارت سیدالشهدا وارد شده، به کجا رسیده است؟!

هیچ می توانیم بگوییم: کان کمن زار الله فی عرشه "زیارت امام حسین در شب جمعه مانند کسی است که خدا را در عرشش زیارت کند" یعنی چه؟

آیا ما از این ها می فهمیم؟!

یا همین بکاء بر سیدالشهدا ثوابش چه اندازه است؟

آیا می توانیم حدی برایش بگوییم که دیگر از آن بالاتر نیست؟

منبع:" جرعه وصال" انتهای پیام/2002/خ