صبح قزوین؛
در ایامی که سالروز بازگشت آزادگان سرافراز را پشت سر می گذرانیم به جا است از سید بزرگوار حجت الاسلام علی اکبر ابوترابی، نکته ای فراموش شده را به یاد همه مان بیاوریم.
سید آزادگان فرمانده آزادگان، مرد صبر اسارت که بود؟
مطمئنا در این نوشتار محدود نخواهیم توانست حق طلب را ادا کنیم؛ که چون آب دریا را نتوان چشید/ بس به قدر تشنگی باید چشید!
چندی پیش کلیپی مشاهده شد که دل اهل درد را ناجوانمردانه، سوزاند. فیلمی که در آن از آثار باستانی به دست آمده از کوروش رونمایی می شد و با صدای خواننده ای که می گفت: سلام بر فرمانده آزادگان جهان، کوروش!
شاید برخی ها بر ما خرده بگیرند که چرا به ارزش گذاری به میراث ملی، گله گذاری می کنید؟ اما بحثی را که با ذکر این فیلم و جمله، مد نظر نگارنده بود این است که، ارجحیت اسلام اولی است یا ایرانیت و ملیت؟
بحثی که لیدر جریان انحرافی چند سالی است با مهارت خاصی بر روی آن مانور می دهد و گویی قرار نیست به جایی بر بخورد!
همان حرف هایی از جنس، "مکتب ایرانی، اصالت نداشتن حجاب، ناکارآمدی اسلام در این دوره، معرفی کردن کوروش به عنوان نماد قهرمان و مبارز ملی و در مقابل بایکوت کردن یا د و نام شهدا و ..."
مسئله ای که لازم به ذکر است، این که اگر اسلام به این مرز و بوم وارد نمی شد ما در این برهه ایرانی نداشتیم؛ که بخواهیم به آن افتخار کنیم!
نکته دوم این که، برای نسلی جوان که ذهن و فکرش چون سی دی خام آماده پذیرش و ضبط فرهنگ اصیل اسلامی ایرانی است، چه خوراک فرهنگی آماده کردیم که معرفی کنیم تا جذب بی اصالتی ها نشوند؟
نکته سوم این که دشمن با تهاجم و شبیخون فرهنگی که سال هاست با صرف بودجه هایی که چند برابر بودجه مصوب کل ایران می باشد، در حال تیشه زدن به ریشه اعتقادات مسلمانان است، ناروا خواهد بود که ما هم هیزمی بر این آتش افروخته شویم و با کوبیدن برمسند ملیت، دست فراموشی بر ارزش های اصیل اسلامی خود بکوبیم!
نکته چهارم این که یکی از افتخارات ایران اسلامی است به خود ببالد که در دوره ای که غربی ها شاید به عنوان انسان های اولیه و غیر متمدن وجود نداشتند؛ کشور آریایی ها آن چنان ارزش های انسانی برایش قابل توجه بوده که پادشاهی مردمی و خداترس به اسم کوروش داشته؛ که با فتح کشورها به فکر کشور گشایی و قدرت طلبی نبوده و آسایش، صلح و دوستی مردم اولویت کاری حکومتش بوده است.
منشور کوروش چون قانون اساسی حال حاضر ما می باشد. این افتخار ماست که بر این گذشته تفکری غرورآمیز، داشته باشیم. اما در کنار این احساس شعف آمیز نباید از دست ها و فکرهای پشت پرده ای که قصد نابودی و استحاله اسلام را دارد، غافل شویم!
هدف غربی ها معرفی کوروش و قهرمانانی از این قبیل برای بالا بردن نام ایران نیست. بصیرت داشته باشیم!
هدف جدا کردن اسلام از ایرانی است که در حال حاضر در خون تمام ما جاری است. یعنی دشمن قسم خورده ما دلش برای فرهنگ اصیل ایرانی می سوزد یا از نقش اسلام در جهان که الگویشان ایران است، ترسیده و به اسلام هراسی روی آورده است؟!
در این بین فرهنگ ما در حال پیش روی به سوئی است که قهرمانان ملی، فرهنگی و اسلامی مان خاک فراموشی می خورد و به جای آنها الگو های غربی و بیگانه قهرمانان جامعه اسلامی مان شده است!
وقتی جومونگ جای شهید باقری را می گیرد، باید کوروش هم صاحب منصب مرحوم حجت الاسلام ابوترابی شود!
ابوترابی آزاده ای که می گفت پاک باش و خدمتگزار و خودش به این حرف جامه عمل پوشاند.
سید بزرگواری که در اسارت درس مردانگی و آزادگی را حتی به دشمنان بعثی عراق هم آموخت.
فرمانده ی سیدی که در راه اسلام و اهداف انقلاب همیشه پیشتاز بود و بی ادعا میدان داری اسرای در غربت را بر عهده داشت و حتی ما هم استانی هایش هم نتوانستیم او را خوب بشناسیم که چرا او را سید آزادگان و فرمانده آزادگان نامیدند؟
این مظلومیت های مردان خدا تازگی ندارد و آن ها گمنامی را بیشتر از هر شهرتی می پسندیدند. اما وظیفه و رسالتی که مسئولین فرهنگی ما بر عهده دارند، کجای این غربت را پوشش خواهد داد؟
باید این افراد را از مظلومیت درآورده و با ارائه الگوگیری از زندگی آن ها حقی را که از این بزرگان بر عهده مان است؛ ادا کنیم.
ما باید ابوترابی ها را بیشتر از کوروش ها به یاد تاریخ زندگی مان بسپاریم.
مطمئنا همه ی ملت ایران بر این امر واقفند که اگر دلاور مردی ها، ایثار و از خود گذشتگی ها، جان فشانی های این مردان بی ادعا نبود در این برهه زمانی وضعیتی بهتر از عراق، پاکستان، افغانستان و سوریه نداشتیم.
اما کو چشم عبرت بین ما که لحظه ای بخواهد آزادگان فراموش شده ی دوران طلایی دفاع مقدس را به یاد بیاورد؟
انتهای پیام/2002/خ
دیدگاه ها