به گزارش خبرنگار حوزه معارف «صبح قزوین»، در جنگ خندق وقتی عمروبن عبدود که سومین جنگجوی قریش و مساوی با هزار جنگجو دانسته می‌شد به سختی از خندقی که مسلمانان کنده بودند گذشت و مبارز طلبید تا جایی که تحقیر کرد و گفت: صدایم گرفت از بس مبارز طلبی از میانتان سر دادم.
بنابر نقل منابع حضرت علی (ع) هر بار پس از مبارز طلبی عمرو بن عبدود، برای جنگیدن با وی، از جا بلند می‌شد اما به خواست پیامبر اکرم (ص) می نشست تا آنکه پیامبر گرامی اسلام (ص) به امام علی(ع) اجازه مبارزه داد و عمامه خود را بر سر ایشان بست و شمشیرش را به وی داد تا با او بجنگد.
در رویارویی حضرت علی (ع) با عمروبن عبدود، ابتدا حضرت علی (ع) وی را دعوت کرد تا به یگانگی خدا و رسالت شهادت دهد و پس از آن که او نپذیرفت از او خواست که از همان راهی که آمده بازگردد و وقتی باز هم قبول نکرد، به او گفت که از اسب فرود آید و مبارزه کند و او پذیرفت.
جنگ میان حضرت علی بن ابی طالب (ع) و عمرو بن عبدود بالا گرفت و وقتی عمرو بن عبدود به نزدیکی شکست رسید به چهره مبارک امام علی (ع) آب دهان انداخت، حضرت علی (ع) برای پرهیز از آن که کشتن عمر بن عبدود از روی خشم و تشفی خاطر باشد، چند لحظه او را رها کرد و پس از فرونشاندن خشم خود، عمرو بن عبدود را در راه خدا به قتل رساند.
این کظم غیض مولانا امير المومنین علی بن ابی طالب (ع) مورد ستایش همگی قرار گرفت به طوری که حتی مولانا در یکی از اشعار خود اشاره کرده و گفته است:
از علی آموز اخلاص عمل
شیر حق را دان مطهر از دغل
در منابع روایی از پیامبر نقل شده است که ضربه حضرت علی (ع) بر عمرو بن عبدود در جنگ خندق، بافضیلت‌‌تر از عبادت جن و اِنس است.
همچنین خواهر عمرو بن عبدود نیز پس از آگاه شدن از این ماجرا گفت: هرگز تأسف نمی‌خورم که برادرم کشته شد، زیرا به دست فردی کریم کشته شده است و اگر غیر از آن بود تا جان داشتم اشک می‌ریختم.
انتهای خبر/ 1300
دیدگاه ها