پسرم رضای الهی را در همه کارهایش مدنظر داشت/ خدمت به مردم ویژگی برجسته یک آتش‌نشان است

به گزارش سرویس اجتماعی صبح قزوین ؛ کجایند مردانی که در آتش سوختند تا جگر گوشه‌های مردم این سرزمین از گزند آتش در امان باشند؛ چهل روز گذشت از درد سوختن آتش نشانان حادثه پلاسکو گذشت.

شهید سید جعفر سید صادقی تنها شهید آتش نشان استان قزوین، مربی نجات در کوهستان و نجات در ارتفاع بود و این دو امداد رسانی را تدریس می‌کرد و علاوه بر قدرت جسمانی بالایی که داشت قدرت فن بیان و انتقال مطالب بالایی را دارا بود.
 
به گفته همکارانش سید جعفر تنها برای اداره آتشنشانی شهرستان البرز اهمیت قائل نبود، بلکه برای تمامی واحدهای امداد نجات در سطح استان قزوین و حتی کشور اهمیت قائل بود به طوری که در اداره هلال احمر تدریس می‌کرد و همین امر باعث ارتباط بیشتر اداره آتش نشانی با اداره هلال احمر شهرستان و استان شده بود.

به بهانه چهلمین روز شهادت شهدای پلاسکو مصاحبه‌ای با خانواده تنها شهید آتشن‌شان استان قزوین که در شهر الوند خدمت می‌کرد، انجام داده ایم که در ادامه می‌خوانید:  

پدر شهید سید جعفر صادقی درمورد فرزند آتش‌نشان شهیدش می‌گوید: فرزندم ۲۸ سالش بود و تنها دو سال بود که ازدواج کرده بود.

وی ادامه می‌دهد: فرزند شهیدم چند سالی را در هلال احمر مشغول به کار بود و نزدیک به سه سالی بود که در سازمان آتش نشانی شهرصنعتی البرز مشغول به کار شده بود.

سید صادقی ضمن اشاره به شهادت فرزند آتش نشانش عنوان می‌کند: در اردیبهشت ماه سال ۹۰ حادثه ای برای شرکت بنیان کالا شیمی در شهرصنعتی البرز رخ داد که گروه امداد آتش نشان به محل حادثه اعزام شدند و فرزندم تنها کسی بود که در آن عملیات به شهادت رسید.

وی ادامه می‌دهد: زمانی که خبر شهادت فرزندم را شنیدم همانند تمام والدین جگرم سوخت؛ اما شاکر خداوند بودم که فرزندم به شهادت نائل رسید و توانسته ام فرزندی را تربیت کنم که به این مقام برسد.

سید صادقی بیان می‌کند: پس از شهادت فرزندم دیگر دلی برایم باقی نمانده است، فرزندم از آن دسته فرزندانی بود که پدر و مادرها با شنیدن نامی همچون او دلشان می‌سوزد و اشکشان سرازیر می‌شود.

این پدر شهید الوندی اضافه می‌کند: فرزندم روحیه ملکوتی بالایی داشت و چنان از اخلاق والایی برخوردار بود که همکاران و دوستانش چه در هلال احمر و چه در آتش نشانی هنوز با یادش از ته دل برای فراقش می‌سوزند و اشک در چشمشان حلقه می‌زند.

وی یادآور می‌شود: پسرم به معنای واقعی فرزند صالحی بود، در رفتارها و اخلاقش خیلی مراقبت داشت و من به عنوان یک پدر ایمان دارم که با روحیه ملکوتی که در فرزندم سراغ دارم اگر در سال ۹۰شهید نمی‌شد حتما یکی از مدافعان حرم حضرت زینب(س) می‌شد.

این پدر شهید در مورد خصوصیات اخلاقی فرزند شهیدش بیان می‌کند: سید جعفر تمام کارهایش برای رضای خدا بود و اگر کاری را احساس می‌کرد که رضایت خداوند در آن کارش وجود ندارد دست به انجام آن کار نمی‌زد.

وی ادامه می‌دهد: سید جعفر برای مال دنیا ارزشی قائل نبود به حدی که وقتی اذان گفته می‌شد، ما ناخودآگاه چشمانمان را به آستین‌های سید جعفر می‌دوختیم که در حال بالا زدنش برای وضو گرفتن بود و این برایمان یک عادت شده بود.

پدر شهید سید صادقی تصریح می‌کند: سید جعفر به سادات بودن خود افتخار می‌کرد و همیشه می‌گفت که باید ائمه(ع) ادامه بدهم و به حرمت سید بودنش از خیلی کارها و رفتارهای نامناسب اجتناب می‌کرد.

وی می‌افزاید: خداوند فرزند شهیدم را اینگونه خواست و اینگونه امانتی اش را از ما پس گرفت و باعث افتخار و سربلندی من و مادرش است که چنین فرزندی داشته ایم.

سید صادقی تشریح می‌کند: هدف فرزندم از کار کردن در اداره آتش نشانی خدمت به مردم بود و من و مادرش همیشه شاکر خداوند هستیم که فرزندی به ما عطا کرد که نام شهید را با خود همیشه به همراه دارد.

وی می‌گوید: سید جعفر اولین فرزندم بود و فرزندان بزرگ در خانواده و برای پدر و مادرها جایگاه ویژه ای دارند و غم فراقش کمر مرا و مادرش را خم کرد.

این پدر شهید ادامه می‌دهد: به یاد ندارم که روزی ما را پدر و مادر صدا کند همیشه با واژه آقا جان، مادرجان ما را خطاب می‌کرد و هیچ وقت نشده بود که کاری را از او بخواهیم و غیر از چشم کلمه اعتراضی از او بشنویم و در برابر کارهای ما ناراحت شده و عکس العمل تندی نشان دهد و همیشه در برابر من و مادرش آرام و خونسرد بود.
انتهای پیام/2002