اگر کسی امام خود را در دنیا فراموش کند روز قیامت خودش از یاد می رود

صبح قزوین؛  ناشناخته بودن، یکی از معانی رایج غیبت است.
اگر معرفتی که شایسته شخصی است، وجود نداشته باشد، او را می توان غریب دانست.
هرچه کمالات فرد بیشتر و فراگیرتر باشد، ضرورت شناخت او ملموس تر می شود و هر کدام از ویژگی های برجسته اش که مورد عدم توجه واقع شود، از آن جهت ناشناخته و غریب خواهد ماند.
به همین ترتیب اگر یک واسطه خیر شناخته نشود و مردم ندانند که نعمت ها و برکات از جانب چه کسی به آنها رسیده است، به سبب این نادانی، شکر نعمت او را چنانچه شایسته است ادا نمی کنند، و لذا او غریب می ماند.
از طرف دیگر، اگر ولی نعمت شناخته شود، ولی به خاطر بی توجهی و به عمد، از او قدرشناسی لازم نشود، کفران نعمت صورت گرفته و این کفران نعمت به گونه ای دیگر، به غربت او می انجامد.
مصداق اول، یک امر اختیاری نیست، چون انسان به اختیار خود شناخت پیدا نمی کند، هر چند قطعا مقدمات و زمینه های آن اختیاری است.
ولی مصداق دوم، کاملا اختیاری است.
وجه اشتراک میان این دو مصداق، عدم شکرگذاری قلبی نسبت به نعمت موردنظر است، یعنی این که حق او و کمالات و فضائل او ادا نشده است.
در حالت اول، عدم شناخت نعمت، و در حالت دوم، قدر ناشناسی از آن نعمت، سبب کفران نعمت است؛ به هر حال آن اعتقاد و باور قلبی که شایسته ی یک نعمت است، نسبت به آن وجود ندارد و همین معنی را می توانیم به مکفور بودن قلبی و در نتیجه غریب ماندن تعبیر کنیم.
ناشناخته بودن امام علیه السلام وقتی تعبیر "ناشناخته" و "غریب" برای امام عصر (ع) به کار می رود، شاید تصور شود که مطرح کنندگان این بحث در بیان خویش مبالغه و اغراق می کنند و یا گمان رود که این ادعا صرفا بر پایه ی احساسات و عواطف است و جنبه ی عقلانی ندارد.
در حالی که مسئله ی غربت امام(ع) امری مستدل و روشن است که همگان باید به آن متذکر شوند و حقیقت آن را بیابند.
نعمت حضرت ولی عصر(عج) یک نعمت فراگیر است و همه ی خلائق را دربر می گیرد.
شیعیان و غیر شیعیان، مسلمانان و غیر مسلمانان، و حتی حیوانات و گیاهان و جمادات نیز، از نعمت وجود ایشان برخوردار می شوند و این نعمت مانند باران بر سر همه می بارد.
بنابراین شکر نعمت وجود امام موعود(علیه السلام) باید به گستردگی خود این نعمت، فراگیر باشد، در حالی که در حال حاضر، بر روی کره زمین، اکثر مردم امام زمان(ع) را نمی شناسند.
به عبارتی نمی دانند میزبان و ولی نعمت آنها کیست.
بر سر سفره ی او نشسته اند و نان و نمک ایشان را می خورند؛ اما هیچ گونه شکرگزاری نسبت به ایشان انجام نمی دهند، چون اصلا نعمت وجود ایشان را نمی شناسند تا ضرورت شکر آن را بدانند.
ذکر زبانی برخواسته از معرفت و ذکر قلبی است گاهی غریب به کسی گفته می شود که از یاد رفته است، یعنی آنچنان شایسته ای اوست، از او یاد نمی شود.
این معنا از غربت مقابل "ذکر" است که گاهیی قلبی و گاهی زبانی است.
البته ذکر زبانی برخواسته از ذکر قلبی است، وقتی قلب کسی مملو از یاد منعم شود، ذکر او بر زبانش نیز جاری می گردد.
بنابراین غربت به معنای دوم، می تواند ناشی از فراموش شدن قلبی و زبانی باشد.
ذکر زبانی برخواسته از معرفت و ذکر قلبی است، اما خود، زمینه معرفت و ذکر قلبی را در کسانی فراهم می سازد که از شناخت منعم محروم هستند.
اگر کسانی را با ولی خود آشنا هستند، وظیفه خود را در انجام شکر زبانی نسبت به او به طور شایسته انجام دهند، کم کم دیگران هم که شناخت درستی از منعم خویش ندارند، به لطف الهی اهل معرفت می شوند و همین معرفت، زمینه یاد کردن قلبی و زبانی را در آنان نیز فراهم می آورد.
یکی دیگر از معانی غریب، "فرونهاده" یا "وانهاده" یا "واگذاشته" است؛ فرو نهاده به کسی گفته می شود که مهجور و متروک و معطل، باقی مانده باشد.
"مهجور" کسی است که او را کنار گذاشته باشند؛ متروک یعنی ترک شده، و معطل هم به معنی تعطیل شده است "تعطیل" در مقابل استفاده و بهره بردن است، و معطل به چیزی گفته که در جهت هدفی که برای آن وضع شده از آن استفاده نشود.
 توفیق فراموش نکردن امام(ع) از طریق ازدیاد معرفت و محبت ایجاد می شود اگر "معطل" صفت شخص باشد، چنین شخصی غریب افتاده است.
این معنای غربت، ممکن است فرع بر عدم شناخت، یا فراموش کردن، و یا ناشی از کوتاهی کردن دیگران در حق شخص باشد.
این معنای غربت کاملا به شکر عملی مربوط می شود، چرا که شکر عملی نسبت به هر نعمتی، استفاده مناسب از آن است و اگر نعمتی فرو نهاده شود، معلوم است که مورد بهره برداری شایسته قرار نگرفته است.
لذا باید از غفلت شیطانی عقوبت آور، احساس خطر کرده و همواره از خدا بخواهیم به ما توفیق دهد که یاد امام خود را فراموش نکنیم، و پیوسته به پیشگاه الهی عرضه بداریم.
خدایا.
.
.
و از یاد من مبر یاد او، انتظار او، ایمان به او، شدت یقین به ظهور او، دعا برای او، و درود فرستادن برای او را؛ تا این که طول غیبت حضرتش، ما را از قیامش نومید نسازد، و یقین ما به این امر (قیام حضرت مهدی (ع)) همانند یقین ما به قیام پیامبرت(ص) باشد و آنچه وحی و قرآن تو، که (رسول تو) آورده است.
توفیق فراموش نکردن امام(ع) از طریق ازدیاد معرفت و محبت، و با تذکرات پیوسته مومنان به یکدیگر حال می شود.
صاحب کتاب ارزشمند "مکیان المکارم"، در بحث ذکر امام(ع) تذکر داده اند که شیعیان باید نسبت به این امر، اهتمام و جدیت داشته باشند.
اگر از اهل غفلت و اعراض از آن سرور باشی، جای تاسف است.
خدای عزوجل فرموده: هر کس از ذکر من اعراض کند، همانا برای او معیشت تنگی خواهد بود و روز قیامت، او را نابینا محشور خواهیم ساخت.
گوید: پروردگارا! چرا نابینایم محشور فرمودی، در حالی که من در دنیا بینا بودم؟! کدام سختی و تنگی، از تاریکی غفلت و نادانی بدتر است؟ خداوند فرماید: این چنین آیات ما بر تو رسید، پس تو آنها را از یاد بردی و غفلت کردی، و همین طور امروز تو فراموش می شوی.
در حدیث آمده است که منظور از آیات، در آیه شریفه سوره طه، ائمه معصومین(علیه السلام) هستند؛ امام صادق(ع) فرموده اند: مراد از آیات، ائمه(ع) هستند.
اگر کسی امام خود را در دنیا فراموش کند، روز قیامت خودش از یاد می رود، و نابینا محشور می شود.
صاحب مکیال در ادامه می فرمایند: کدام سختی و تنگی، از تاریکی غفلت و نادانی بدتر است؟  کدام حسرت، از کوری روز قیامت بزرگترا؟ کدامین بیم و وحشت از آن پشیمانی زشت تر و کوبنده تر؟ چه مصیبت بزرگ و دردناکی!! پس شتاب کن، شتاب، برای خلاصی خودت.
برای رهایی از این ندامت و مصیبت دنیوی و اخروی، چه راهی وجود دارد؟ چگونه می توان از "معیشت ضنک" در دنیا و کوری قیامت نجات یافت؟ مرحوم، صاحب مکیال، خود توصیه می کنند که:  این حاصل نمی گردد مگر با یاد مولایت، تا در دنیا و آخرت، دستت را بگیرد، که خدای تبارک و تعالی شأنه می فرماید: روزی که هر مردمی را با امامشان می خوانیم.
پس تو –که خدای تعالی توفیقت دهد- در زمره کسانی باش که امام خود را یاد می کنند، تا او هم تو را یاد کند.
منبع: آفتاب در غربت، دکتر بنی هاشم انتهای پیام/2002