یا صاحب الزمان(عج)، به حق عمه زینب بیا

سرویس فرهنگ و هنر صبح قزوین؛

خداوندا روزگار غریبی است، درد و درمان ملموسانه یکدیگر را لمس می کنند اما شفایی در کار نیست.
.
.

جمعه  اول فروردین ماه 1393 – اولین جمعه غربت و قربت مولای مان مهدی(عج)

جمعه  23 خردادماه- نیمه شعبان 1435 – میلاد پر برکت آقای غائب شیعه

جمعه 27 تیرماه – شب قدر – شبی که باید امید داشته باشیم که تقدیر پایان غیبت کبری حضرت ولی عصر(عج) رقم می خورد یا نه؟!!!

جمعه 3 مردادماه – آخرین جمعه ماه مبارک رمضان و روز قدس

جمعه 4 مهر- سالروز ازدواج حضرت علی(ع) و بانوی بی نشان عالم

جمعه 19 دی ماه- ولادت حضرت رسول(ص) و امام جعفر صادق(ع) و روز اثبات حقانیت شیعه

جمعه  29 اسفندماه – آخرین روز سال 1393 و امضا شدن عهدنامه ای دیگر که آیا لحظه تحویل سال بعد، چشمان گنهکار شیعه و محبان اهل بیت(ع) به جمال دل آرای آقایشان روشن می شود یا نه؟

چه سال زیبا و پر برکتی غریب نوازانه میهمان خانه های دل هایمان شده است.

آغاز و پایانش نشان از یوسف فاطمه(عج) دارد و شاید هم با آماده سازی ما آخرین سال غیبت باشد.

مولای ما، سه روز ایام البیض ماه رجب را به میزبانی شما میهمان خانه حضرت حق شدیم تا شاید با دعاهایی که به وفات عمه بزرگوارت بی بی زینب(س) ختم می شوند دعای مستجاب شده فرجت را هدیه بگیریم.

شنیده ایم سفارش کرده ای برای نزدیکی فرجت خدای متعال را به حق عمه زینب(س) غریبانه و مظلومانه قسم دهیم و چه دلنشین است وقتی با نگاه ملتمسانه این همه روزه دار در شب جمعه و در حال و هوای عزاداری عمه ات در دمادم افطار، فریاد برآوریم " اللهم عجل لولیک الفرج به حق زینب".

شاید این سه روز همه با ختم شدنشان به روز جمعه نشان دیگری برای دل های بی قرار این همه منتظر باشد که آری امسال را باید با هر چه که بوی غربت و غیبت و بی نشانی می دهند خداحافظی کنیم و با دل هایی آب و جارو شده به پیشواز صاحبی از جنس نور برویم.

مهدی جان، در دنیای وانفسای قرن 21 که نشان انسانیت را مقام و منزلت و مال آدمی تعیین می کند دستگیرمان باش که عنایت جمعه های امسال را با بی توفیقی های خود از دست ندهیم که این دل های منتظر طاقت و تاب هجرانی دیگر را ندارد.
.
.
.
.

آغاز و پایان سال فاطمی باید نشانی از بی نشان ها داشته باشد آقا!

محبین شما با چادر سوخته و خاکی مادر یاس های بی نشان ملتمسانه پشت در غیبت تو نشسته اند! العجل العجل مولا

انتهای پیام/2002