صبح قزوین ؛
انتخابات مرحله‌ای از بلوغ سیاسی برای دستیابی به رشد و تکامل حداکثری در کشور است البته با حاشیه‌های همیشگی غیرقابل انکار خود.
بی‌شک انتخابات دهم ریاست را می‌توان یکی از تاریخ سازترین بحران‌های پس از پیروزی انقلاب دانست.
با کنار نهادن وقایع یک سال پیش از شروع رسمی انتخابات، هشت ماه جنگ نرمی که پس از پایان رای گیری، به نظام و مردم انقلابی کشورمان تحمیل شد هیچگاه از حافظه تاریخی ملت ایران پاک نخواهد شد.
به دنبال وقایع پس از انتخابات عناصری چون جریان فتنه، سران فتنه، حامیان داخلی و خارجی فتنه، فتنه گران، ساکتین فتنه، بازیگران آگاه و ناآگاه فتنه به ادبیات تاریخی انقلاب اضافه شد.
حال بماند که امروز پس از گذشت 6 سال از آن وقایع هنوز عده‌ای سر خود را مثل کبک در برف فرو کرده‌اند و با انکار نام فتنه، حوادث سال 88 را یک اعتراض ساده و عدم تفاهم در مسائل مختلف می‌دانند و سران فتنه را انسان‌هایی شریف و مومن خوانده و با روی کارآمدن دولت تدبیر و امید با بهره برداری سیاسی از شعار "اعتدال" دولت به دنبال رفع حصر آنها هستند.
یکی از اسامی روز قیامت، "یوم تبلی السرائر" به معنای روزیست که باطن‌ها آشکار می‌شود فتنه سال 88 انطباق کاملی بر این اسم پرمُسما داشت.
در روایت است خداوند متعال اجازه نمی‌دهد انسان منافق با ظاهر اسلامی خود در جامعه علیه دین او کار کند بلکه زمینه رسوایی وی را فراهم می‌کند؛ بسیاری از خواص و نخبگان سیاسی که سالیان متمادی با وامداری از نام و راه امام مشغول پیاده سازی سناریوی ضدانقلابیون در کشور بودند با شکل گیری این فتنه بزرگ باطن‌هایشان آشکار شد.
تیم اصلی هدایت کننده فتنه سال 88 افرادی بودند که پس از تشکیل دولت اصلاحات در سال 76 زیر پرچم دوم خردادی شروع به تیشه زدن به ریشه دین و انقلاب کرده بودند و برخی هم با حرکت چراغ خاموش خود از تئوریسین‌های این جریان بودند که امروز آبشخور بهائیت در رسانه‌های انگلیسی شده‌اند.
هم‌اکنون پس از گذشت 6 سال از حوادث سال 88 هنوز عده زیادی از این جریان که به دنبال استحاله انقلاب بودند، نپذیرفته‌اند نمایندگی اسرائیل در ایران را به دوش می‌کشیدند و دستشان با همه گروه‌های مخالف نظام از جمله سلطنت طلبان، منافقین، کمونیست‌ها، اپوزیسیون نشین‌های خارجی و دشمنان قسم خورده ایران اسلامی در یک کاسه بوده است، حال عده زیادی آگاهانه و درصد کمی هم ناآگاهانه.
این سوال ملت ایران هنوز هم بی پاسخ مانده است که چه وقتی، زمان اعلام برائت از دشمنان و اشتباهات گذشته و توبه واقعی فتنه گران که خود را حامی ایران معرفی می‌کنند فرا می‌رسد؟! مردم خواهان اعتراف شجاعانه فتنه گران هستند.
هم اکنون که دوباره بوی انتخابات جدیدی به مشام رسیده، چند ماهی است اکثر جریان‌های سیاسی به صورت غیررسمی وارد گود زورآزمایی شده‌اند؛ از سران فتنه، ساکتین فتنه و دیگر چهره‌های سیاسی کشور، افرادی که هنوز خود را تطهیر نکرده‌اند.
در این سال‌ها بسیاری از دلسوزان نظام از فتنه گران دعوت کردند که به دامن پرمهر ولایت بازگردند، اما این افراد با پافشاری روی مواضع غلط خود حاضر به پذیریش این دعوت نشده‌اند.
.jpg)
اما نکته حائز اهمیت در این میان جدا نکردن راه اکثر اصلاح طلبان از دوستانی است که عامل ایجاد فتنه سال 88 بودند، حتی اکثر این افراد در مصاحبه‌های خود نام فتنه را قبول ندارد و آن را یک حادثه می‌نامند.
اصلاح طلبانی که در نامه نگاری‌هایشان، خود را از نیروهای فعال انقلاب معرفی کرده‌اند چرا در حساس‌ترین دوره که فریاد اَین عمار رهبری به گوش می‌رسید لبیک گویان وارد معرکه نشدند؟
چرا زمانیکه همفکرانشان در حال پیاده‌سازی سناریوی آمریکایی- انگلیسی بودند به میدان نیامدید و منحرفین از انقلاب و رهبری را متوجه اشتباهاتشان نکردند؟ آیا این روش یک انقلابی واقعی است؟
چه زیبا گفت بزرگی که تنها سیاستمدارانی در عرصه قدرت سالم می‌مانند که به دین خدا عارف باشند.
رهبر معظم انقلاب قائل به جذب حداکثری و دفع حداقلی است و بارها در مناسبت‌های مختلف اذعان به توبه و بازگشت فتنه گران کردند اما گوش شنوایی برای این دعوت رئوفانه رهبری وجود نداشت.
اکثر فتنه گران از اعضای جبهه مشارکت و سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی بودند اما اعتقاد بر این است که جبهه اصلاحات، انطباق کامل با جریان فتنه ندارد و تمام گروه‌های اصلاح طلب تا پایان همفکر و همراه سران فتنه و دشمنان این مرزو بوم نبوده‌اند.
اما توقع همه دلسوزان نظام این است این افراد، گروه‌ها و تشکل‌های باسابقه جبهه اصلاحات، نسبت به فتنه و فتنه گران و همه کسانی که قصد براندازی نظام و رهبری را در کشور داشتند اعلام برائت و بیزاری کرده و نسبت به دشمنان شناخته شده ایران اسلامی موضع خود را به صورت صریح و روشن بیان کنند.
این مرزبندی و اعلام برائت‌ها راه آنها را از فتنه گران واقعی جدا می‌کند این به نفع تمام اصلاح طلبانی است که به فکر پیشرفت و اقتدار سیاسی مملکت کشور است.
در سال جاری که 2 انتخابات مهم و سرنوشت ساز را در پیش داریم وظیفه همه جریان‌های سیاسی مشارکت حداکثری با حفظ آرمان‍های نظام است، به طور یقین فتنه گران و ادامه دهندگان اهداف آنها در میان مردم جایی نخواهند داشت.
"امیری"
انتهای پیام/2002
.PNG)
دیدگاه ها