به گزارش حوزه سیاسی پایگاه خبری تحلیلی «صبح قزوین»، آن روز که با نگرانی به امام (ره) خبر دادند خرمشهر سقوط کرد، بین دو نماز بود. خبر را که دادند، امام یک جمله بیشتر نگفت: «جنگ است دیگر». همین را گفت و قامت بست. «الله اکبر»! مدتی بعد هم که خبر فتح خرمشهر را دادند، با وقار تمام پیام داد: «خرمشهر را خدا آزاد کرد».
در آغاز آن جنگ مهیب و نابرابر که ارتش صدام در حال پیشروی بود و همه نگران، امام فرمود: «دیوانه ای آمده و سنگی انداخته و رفته. نگران نباشید».
اگر به یاس و ناامیدی و سرخوردگی بود، همان روز که سپاه مشرکان از تنگه اُحُد شبیخون زدند و جناب حمزه و بسیاری از رزمندگان را قتل عام کردند و دندان مبارک پیامبر اعظم (ص) شکست، مومنان باید پرچم مجاهدت را بر زمین می گذاشتند.
اما پس از اُحُد، تازه جنگ سنگین احزاب و محاصره کامل مدینه در پیش بود. و چون خداوند پایمردی جبهه حق را دید، نصرت خود را در خیبر و فتح مکه نازل کرد.
پیشروی جبهه حق، نه با ناکامی تلخ جنگ اُحُد متوقف شد، نه با ناکامی بزرگ جنگ صفین و نه با مصیبت روز عاشورا. خداوند اراده کرده بود که مسیر عزت و پیشرفت و سعادت از متن مجاهدت و شهادت بگذرد.
دنیا عرصه تزاحمات و کامیابی‌ها و ناکامی‌هاست. سنت‌های الهی بر این است که ایام موفقیت را میان دوستان و دشمنان بگرداند:
«إِن يَمسَسكُم قَرحٌ فَقَد مَسَّ القَومَ قَرحٌ مِثلُهُ وَتِلكَ الأَيّامُ نُداوِلُها بَينَ النّاسِ... اگر به شما آسیب و جراحتی رسید، به آن جمعیّت دشمن نیز آسیب و جراحتی همانند آن وارد شد. و ما این ایام (پیروزی و ناکامی) را در میان مردم می‌گردانیم؛ تا خداوند، افرادی را که ایمان آورده‌‌اند، معلوم کند و از میان شما، گواهانی بگیرد... آيا پنداشتيد كه داخل بهشت می‌شويد، در حالی که خداوند هنوز جهادگران و شكيبايان شما را معلوم نکرده است؟».
و نیز فرمود: «وَلَا تَهِنُوا فِي ابْتِغَاءِ الْقَوْمِ. إِنْ تَكُونُوا تَأْلَمُونَ فَإِنَّهُمْ يَأْلَمُونَ كَمَا تَأْلَمُونَ وَتَرْجُونَ مِنَ اللهِ مَا لَا يَرْجُونَ. و در تعقیب دشمن سستی نورزید؛ اگر شما رنج و دردی می‌بینید، آنان نیز مانند شما در رنج و درد می‌افتند، و شما امیدی را به خداوند دارید که آنان ندارند».
سنت الهی بر این منطق استوار است که موفقیت، در متن مجاهدت مقابل دشمن (ضربه زدن و ضربه خوردن) اتفاق بیفتد: «... ذَٰلِكَ بِأَنَّهُمْ لَا يُصِيبُهُمْ ظَمَأٌ وَلَا نَصَبٌ وَلَا مَخْمَصَةٌ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَلَا يَطَئُونَ مَوْطِئًا يَغِيظُ الْكُفَّارَ وَلَا يَنَالُونَ مِنْ عَدُوٍّ نَيْلًا إِلَّا كُتِبَ لَهُمْ بِهِ عَمَلٌ صَالِحٌإِنَّ اللَّهَ لَا يُضِيعُ أَجْرَ الْمُحْسِنِينَ.
این بدان خاطر است که هیچ تشنگی و خستگی، و گرسنگی در راه خدا به آنها (مومنان) نمی‌‌رسد و هیچ قدمی در جایی که کفار را خشمگین کند نمی‌گذارند، و ضربه ای از دشمن نمی‌خورند، مگر اینکه به خاطر آن، عمل صالحی برای آنها نوشته می‌شود. خداوند پاداش نیکوکاران را ضایع نمی‌کند».
شهادت شماری از فرماندهان حزب الله لبنان، حتما خسارت بزرگی است؛ اما هیچ مومن مجاهدی را متزلزل نخواهد کرد. آنها در حالی به شهادت رسیدند که ضربات کمرشکن و بی نظیری به اسرائیل زدند. معبر مبارزه را گشودند و این معبر تا زوال کامل رژیم صهیونیستی، همواره گشوده تر خواهد شد.
حزب الله، بارها ضربات بزرگی را متحمل شد و هر بار تنومندتر به میدان بازگشت. آنها طلایه دار لشکر الهی هستند و این لشکر بی تردید پیروز است، ان شاء الله.
تاریخ، تازه در آستانه شکوفایی است. هر شهادتی، همچنان که پاداش مجاهدانی صادق الوعد است، قلب مومنان را به جوش و خروش می اندازد. و همین گداختن هاست که به مدد الهی آتشفشان خواهد شد.
«محمد ایمانی»
دیدگاه ها