"تدبر در قرآن" در کلام رهبر معظم انقلاب

به گزارش صبح قزوین ؛ پایگاه اطلاع‌رسانی دفتر مقام معظم رهبری بیانات حضرت آیت‌الله خامنه‌ای درباره لزوم تدبر در قرآن کریم را منتشر کرده است.

بیانات در محفل انس با قرآن 1392/04/19

بحمدالله امروز جامعه ما با قرآن مأنوس شده‌اند.
البته ما به این قانع نیستیم؛ ما معتقدیم همه آحاد جامعه باید با قرآن ارتباط برقرار کنند، بتوانند قرآن را بخوانند، بتوانند قرآن را بفهمند، بتوانند در قرآن تدبر کنند.
آنچه ما را به حقایق نورانى می‌رساند، تدبر در قرآن است؛ و این حفظ قرآن که بحمدالله امروز بین شما جوان‌ها، بین جوان‌هاى کشور، در سرتاسر کشور رواج پیدا کرده است، یک مقدمه خوبى است براى تدبر.
یعنى حفظ و تکرار و انس با آیات کریمه قرآن و پى‌درپى آیات الهى را مورد توجه قرار دادن، موجب می‌شود که انسان بتواند در قرآن تدبر کند.
بیانات در محفل انس با قرآن 1391/4/31 الحمد للّه در جامعه ما، در کشور ما، نهضت انس با قرآن، نهضت خوبى شده است.
این مسئله حفظ قرآن که ما قبلاً سفارش کردیم، بحمداللّه دارد میان جوان‌هاى ما انتشار پیدا می‌کند؛ باید هم انتشار پیدا کند؛ باید هم با قرآن آشنا شویم، مأنوس شویم.
وقتى قرآن را حفظ کردید، می‌توانید معانى قرآن را درست بفهمید؛ انسان وقتى معناى قرآن را فهمید، می‌تواند در آن تدبر کند؛ وقتى تدبر کرد، می‌تواند به معارف عالى دست پیدا کند و رشد پیدا کند.
انسان با انس با قرآن، در درون رشد پیدا می‌کند.

وقتى انس با قرآن پیدا شد، مجال تدبر و تأمل و تفکر در معارف قرآن به دست خواهد آمد.
قرآن را نمی‌شود سرسرى خواند و گذشت؛ قرآن احتیاج دارد به تدبر، تکیه روى هر کلمه‌اى از کلمات و هر ترکیبى از ترکیب‌هاى کلامى و لفظى.
انسان هرچه بیشتر تدبر کند، تأمل کند، انس بیشترى پیدا کند، بهره بیشترى خواهد برد؛ قرآن این‌جور است.

بیانات در محفل انس با قرآن 1391/04/04

خدا را شکر می‌کنیم که توفیق درس قرآن، انس با قرآن و تلاوت قرآن به مردم ما داده شده است.
در دوران طاغوت، قرآن در کشور ما مهجور بود؛ هیچ حرکت جمعى در ترویج قرآن انجام نمی‌گرفت؛ هرچه بود، میل شخصى افراد بود.
در دوران جمهورى اسلامى و حاکمیت اسلام، یکى از برنامه‌هاى اصلى براى مسئولین کشور، ترویج قرآن است؛ تلاوت قرآن، انس با قرآن، فهم قرآن، حفظ قرآن، جزو برنامه‌هاست؛ که خوب، یکى از مظاهر آن هم همین مسابقات بین‌المللى است.
لیکن تلاوت قرآن و قرائت زیباى آیات الهى، مقدمه است براى تدبر در قرآن.
ما نمی‌خواهیم خودمان را مشغول کنیم، سرگرم کنیم به تلاوت و به قرائت قرآن و الحان قرآنى، به‌عنوان یک موضوع اصلى؛ این مقدمه است، این طریق است.
تلاوت قرآن با صوت خوش موجب می‌شود که دل انسان نرم شود، خشوع پیدا کند، آماده بشود براى فهم معارف قرآنى و آیات قرآنى؛ ما به این احتیاج داریم.

بیانات در محفل انس با قرآن 1390/06/09

در ماه مبارک رمضان، بسیارى از مردمِ موفق و باسعادت توانستند محصول زیادى را بردارند؛ محصولى که براى دوره سال آنها، بلکه در مواردى براى سراسر عمر آنها، داراى برکات خواهد بود.
عده‌اى انس با قرآن پیدا کردند، از معارف قرآنى بهره بردند، تدبر کردند؛ عده‌اى انس و مناجات با خدا را در این ماه براى خودشان رویّه و روش قرار دادند و دلهاى خودشان را نورانى کردند.
مردم روزه گرفتند؛ با روزه، در نفس خود صفا به وجود آوردند؛ که همین صفا و صمیمیت و نورانیت، منشأ برکات بسیارى در زندگى فردى و اجتماعى است.
این صفاى نفسانى به انسان نیک‌اندیشى می‌دهد، تطهیر نفس از حسد و بخل و کبر و شهوت می‌دهد.
صفا در نفس انسان، محیط جامعه را محیط امن و امان روحى و معنوى قرار می‌دهد؛ دلها را به هم نزدیک می‌کند؛ مؤمنان را به یکدیگر مهربان می‌کند؛ ترحم به یکدیگر را میان جامعه ایمانى گسترش می‌دهد.
اینها همه محصولات ماه مبارک رمضان است براى مردم موفق و باسعادت.

بیانات در محفل انس با قرآن 1389/4/24

من بازهم به جوانان عزیزمان توصیه مى‏کنم که با قرآن انس بگیرید، با قرآن مجالست کنید.
«و ماجالس هذا القرآن أحد الّا قام عنه بزیادة او نقصان، زیادة فی هدى او نقصان من عمى»؛ هر بارى که شما با قرآن نشست و برخاست کنید، یک پرده از پرده‏هاى جهالت شما برداشته مى‏شود؛ یک چشمه از چشمه‏هاى نورانیت در دل شما گشایش پیدا مى‏کند و جارى مى‏شود.
انس با قرآن، مجالست با قرآن، تفهم قرآن، تدبر در قرآن، این‏ها لازم است.

مقدمه این کار این است که بتوانیم قرآن را بخوانیم، بتوانیم قرآن را حفظ کنیم؛ حفظ قرآن خیلى مؤثر است.
جوانها، دوره‏ جوانى را، قدرت حفظ را قدر بدانند.
خانواده‏ها به کودکان خودشان حفظ قرآن را تشویق کنند، آن‏ها را وادار کنند.
حفظ قرآن خیلى باارزش است.
حفظ قرآن این فرصت را به حافظ خواهد داد که با تکرار آیات، در قرآن قدرت تدبر پیدا کند.
این فرصت است، این توفیق است؛ این را از دست ندهید.
آنهایى که حافظند، این نعمت بسیار بزرگ الهى را قدر بدانند؛ نگذارند حفظشان ضعیف بشود یا خداى نکرده از دست برود.

خواندن قرآن، از اول تا آخر، یک چیز لازمى است.
باید قرآن را از اول تا آخر خواند؛ باز دوباره از اول تا آخر؛ تا همه معارف قرآنى یک‌جا با ذهن انسان آشنا شود.
البته معلمینى لازمند تا براى ما تفسیر کنند، مشکلات آیات را تبیین کنند، معارف آیات و بطون آیات الهى را براى ما بیان کنند؛ این‏ها همه لازم است.
اگر این‏ها شد، هرچه زمان به جلو برود، ما به جلو مى‏رویم و توقف دیگر وجود ندارد.

بیانات در محفل انس با قرآن 1389/1/16

در صدر اسلام، آن کسانى که ممدوح واقع شدند ــ حالا توى فرهنگ ما، طبق عقیده ما ــ بیش از آنچه به‌خاطر نماز و عبادتشان ممدوح واقع شدند، به‌خاطر موضع‏گیرى‏هاى سیاسى‏شان، اجتماعى‏شان و مجاهدتشان ممدوح واقع شدند.
ما ابى‌ذر را، یا عمار را، یا مقداد را، یا میثم تمار را، یا مالک اشتر را کمتر به عبادتشان مدح مى‏کنیم.
تاریخ، این‏ها را به آن مواضعى مى‏شناسد که این مواضع، تعیین‏کننده بود؛ حرکت کلان جامعه را توانست هدایت کند، شکل بدهد و به پیشرفت این حرکت کمک کند.
آنهایى هم که مذمت شدند، همین‏جور.
خیلى از بزرگان که مورد مذمت قرار گرفتند، به‌خاطر شرب خمر مذمت نشدند، به‌خاطر بى‏نمازى مذمت نشدند؛ به‌خاطر عدم حضور در آن‌جایى که حضورشان لازم بود، مذمت شدند.
تاریخ، این‏جورى ثبت کرده؛ نگاه کنید، ببینید.
پس کار خدا، کار معنوى، کار توحیدى، منحصر نیست در نماز خواندن؛ اگرچه نماز را دست‏کم نباید گرفت.
نماز پشتوانه همه این‏هاست.
تلاوت قرآن، تدبر در قرآن، تضرع پیش خداى متعال، خواندن ادعیه مأثور ــ صحیفه سجادیه، دعاى امام حسین، دعاى کمیل، بقیه این ادعیه‏اى که هست ــ این‏ها همه‏اش کمک‏کننده است؛ روان‏کننده حرکت موتور وجود انسان است؛ که اگر شما با خدا انس داشتید و میان خودتان و خدا را درست و اصلاح کردید، این کارها را راحت‏تر انجام مى‏دهید؛ با رغبت بیشتر، با شوق بیشتر انجام مى‏دهید.
بنابراین کسى که مى‏خواهد کار خدا را بکند، خداى متعال کمکش مى‏کند.
کسى بخواهد کار دنیا را هم بکند، همین‏جور.
این‏هایى که دنیا، یا مقام دنیا، یا پول دنیا، یا عیش دنیا، لذتهاى جنسى و امثال این‏ها برایشان هدف و غرض و مآل بود ــ که حالا در دنیا نمونه‏هایش را زیاد مشاهده مى‏کنید ــ این‏ها هم وقتى‏که در راه همان هدفِ خودشان تلاش کردند، خدا کمکشان مى‏کند.
کمک الهى به این است که وسائل را در اختیارشان مى‏گذارد.
همت مى‏کنند، از این راه مى‏روند، هدفشان هم فقط هدف مادى است؛ لذا به آن هدف مى‏رسند.
البته چون آن جانب اصلى را که جانب معنوى و الهى و اخروى است، ندیده گرفتند، آنجا ضرر مى‏کنند؛ اما در این قسمتى که هدف گرفتند، پیش مى‏روند.

منبع : khamenei.
ir انتهای پیام/1001