صبح قزوین، ببین فک من از تعجب به زمین رسید. شدم ی علامت سوال کامل.
من میگم کار پیدا کردم، اومدم گواهی فارغ التحصیلی بگیرم، اعتراض می کنه؛ که چرا نرفتی مدرک فارغ التحصیلی بگیری و گواهی صادر نمی کنم. چون می دونستم اگه حرفی برخلاف میلشون بزنم، کارمو راه نمی دازن، و الا در جوابیه می گفتم: که با لطف و حمایت های بی دریغ مسئولین پیام نور، من که سال 89 فارغ التحصیل شدم، هنوز نمره هام کامل نیومده. پس به سکوت قناعت کردم، پس یک بار دیگه درخواستم، را گفتم، جناب برگشتن گفتن: سرمون شلوغه، اینترنت قطعه و سایت بالا نمیاد.
آخه برادر من، آقا ....؟!
مگه میشه نسبت به یه دانشجو اینقدر کوتاهی کرد؟ می دونم شما همیشه سرتون شلوغه و برای دانشجوتون وقت ندارین، ولی چطور به جایی که درخواست کار دادم،اونم تو این وضیعت بد اشتغال، بگم اینترنت دانشگاه قطع بود! نشد گواهی بگیرم، آخه مگه میشه همچین چیزی گفت. خوب چرا گواهی دست نویس نگیرم، نمی خواین بگین، که شرط خدمت رسانی به دانشجویان ربط داره به نت و در صورت قطعی اینترنت از همکاران، سلب مسئولیت میشه. که همین کارو با دهان خندان، نگاه غضب آلود در حق من دانشجو، انجام دادین.
بله عصر، عصر سرعت و تکنولوژیه اما نه برای دانشگاه پیام نور. چه کسی همچین دستورعملی رو صادرکرد؛ آخه تو این سازمان که به زور و اکراه با دانشجو صحبت میکنن، تمام کارها، حتی برگه ای که از این اتاق باید، بره اون اتاق از طریق اینترنت صورت بگیره! ما شما رو درک می کنیم و متوجه هستیم؛ که حس مسئولیت زیادی، در خدمت رسانی دارید، و می خواین کار ما رو سریعتر و بهتر انجام بدین، ولی ما به همون سیستم دستی ساده و قدیمی و البته؛ جان فرسارو راضی بودیم، و راحتر به هدف خودمون می رسیدیم.
من درس خوندم و راست و دروغ رو می فهمم. خودم دیگه تو این دانشگاه، ابر قدرت پیچوندن شدم و شما دارین منو می پیچونید؟ خدایا...!
زمانی گذشت و داشتم موزاییک ها رو می شمردم و ثانیه های انتظار رو بدرقه می کردم، و تو جنگ اعصابه درونم درگیر بودم. شنیدم، گروهی از مسئولین با لبخند تلخ؛ طنز شیرینی رو روایت می کرند: دارم پول جمع می کنم، بستنی بخرم، پولاتون رو لطفا بدین. فکر کن تازه، تو این اوضاع و این لحن برخورد، با آدم تازه، مغزشونم یخ بزنه.
خلاصه حرفاشون گوش کردم، گفتن و گفتن، تا بالاخره سرم بلند کردم، از جو محاسبات اومدم بیرون. دیدم واقعا می خوان بستنی بخورن. سرشون واسه من شلوغه، اما واسه خرج کردن خلوت. باز بگین حقوق کمه. ببین چقدر راحت خرجش می کنن. پس بودجه دارن. شاید اینترنت هم گرمشه...!؟
یه فن اضافه واسش نصب کنید، یا لااقل بستنی به خوردش بدین... خوبه دیگه، همین جور یخ برخورد میشه با ما، چه برسه بستنی هم بیاد تو بازی. عجب! بستنی هم رفت تو ستون سیاست؛ کارش سازمان، پیچوندن و جلوه سازی دانشجوهاست.
یارانه بهش تعلق می گیره؟ نه بهش از وامهای معتبره ( بی بهره که دست خیلی از مردم ازش کوتاهه) بدین، تا بتونه نجات بخش حیاتتون بشه و البته در این راه ممکنه خیری هم به این دانشجویان مظلوم و ستم دیده برسد، و هر چه زودتر دانشجویان را شعبه مرکزی، از دست نعره های گوش خراش ساختمان سازی، آن هم موقع امتحانات خلاص کند...
در آخرم وقتی دوباره رفتم پرسیدم، کار من کی راه می افته. گفتن: سایت حالا حالا امروز وصل نمیشه، اگر هم سایت وصل شد، کار شما راه نمی افته. دوباره فکمو از رو زمین جمع کردم و دوباره متعجب وار، تق، افتاد پایین. نه این دفعه از بیخ، کنده شد.
آخه چرا؟! مگه چی شده؟ یعنی چون نگفتم، بستنی که خوردین، نوش جانتون، باید چند واحد ادبیات بهم بدن، و البته شایدم مجبورم کنن؛ چند متر موزاییک بخرم. آخه عوام، میگن چیزو زیاد بشمری، کم می شه. به نظر شما منم مجبور میشم بستنی خور بشم یا اونا سرشون خلوت می شه.
من خودم هنوز تو شوک قضیم، که آیا با گوشا و چشمای خودم این صحنه های باور نکردنی رو دیدم. یا درگیر خواب و هذیان شبانه ام بودم. وقتی چند تا تو صورتم زدم، مطمئن تر از مطمئن شدم؛ این مصیبت، حقیقت محضیه که نه یک بارو یک روز، بلکه همیشه و روزانه، یک دانشجوی پیام نوری مرکز قزوین به آن گرفتار می شود.
انتهای پیام/3006/خ
دیدگاه ها