به گزارش خبرنگار سرویس فرهنگ و هنر صبح قزوین، سال ۱۹۰۵ میلادی، هنرمندان اروپایی علیه نظام ستمگر آن دوران سبک جدیدی را در هنر به کار بستند که نوعی عصیان گری نیز محسوب می شد.
هنر مندان این دوره به منظور بیان احساسات و عواطف شدید خود دست به تحریف و اغراق آمیز کردن پیکره انسانی نمودند. باید بگوییم که اکسپرسیونیسم جنبشی در ادبیات بود که زاده حوادث تلخ و رنج آوری است که بر مردم اروپا تحمیل شد.
این شیوه در آلمان و در قالب کار گروهی نقاشانی با نام گروه "پل" در آلمان آغاز شد که فریاد اعتراضی بر ریاکاری صاحبان قدرت و مقررات غیر انسانی کارخانه ها و علیه فساد حاکم بر اجتماعات شهری و جنگ ها بود.
نقاشان این دوره با رنگ های زنده و تند و خطوط مشخص و زمخت با ضربات سریع و خشن طرح های اغراق آمیزی را به تصویر می کشیدند.
هنرمندان سبک اکسپرسیونیسم یا هیجان گری با دیدگاه آگاهانه خود توانستند بدوی گرایی و عاملی غریزی از زندگی اطراف خود را به تجسم درآورند که همگی بیانگر آشفتگی دنیای درونی هنرمند بود.
از هنرمندان معروف این دوران می توان به ادوارد مونش، امیل نولده، وان دونگن، مولر، کریشنر اشاره کرد.
دومین گروه اکسپرسیونیسم با نام "سوارکار آبی" به دست فرانس مارک، آگوست مارک، کله و کاندینسکی در آلمان بنا شد که هیجانگری انتزاعی را بنا نهادند.
آثار این گروه با توجه به اصل پدیده های طبیعی و هماهنگی با موسیقی و بیانگری رنگ پدید آمد. صور انتزاعی و تأ کید بر مفاهیم معنوی و شهودی از جمله ویژگی های آثار این گروه است.
دوره شکل گیری این مکتب از حدود سال ۱۹۱۰ تا ۱۹۳۵ میلادی بود ولی این شیوه از گذشته‌های دور با هنرهای تجسمی همراه بوده و در دوره‌های گوناگون نمود یافته‌است. مثلا مکتب تبریز را در نگار گری ایرانی، اکسپرسیونیسم هنر ایران می نامند.
ادوارد مونش با پردهٔ معروف جیغ به تنهایی مفهوم کامل شیوهٔ اکسپرسیونیسم را نمایان می کند.
سینمای اکسپرسیونیستی در کشور آلمان آغاز شد وبه اوج رسید و پس از مدتی سینمای وحشت به عنوان شاخه مورد پسند اکثریت جامعه از همین سینمای فرهیخته و روشنفکر منشعب شد.
از سال ۱۹۱۹ تا ۱۹۲۴ که آلمان به دلیل شکست در جنگ جهانی اول، شورش و کودتا، کاهش ارزش پول و گرسنگی، در شرایط اقتصادی وحشتناکی به سر میبرد، غنی ترین دوران سینمای آلمان را ساختند. سینمایی که بازتاب وحشت مردم از جنگ، گرسنگی و ورشکستگی بعد از آن بود.
از ویژگیهای این حرکت هنری که در کارهای موسیقی هم بوضوح می توان آنرا حس کرد، تمایل هنرمند به کاوش در درون خود بجای محیط بیرونی است.
اغلب هنرمندان موسیقی سبک اکسپرسیونیسم، آلمانی واتریشی بودند که به نوعی علیه هنرمندان امپرسیونسم فرانسوی که فقط مضمون های دلنشین و زیبا را می آفریدند دست به طغیان زدند.
آنها زیبایی و آراستگی ظاهری را انتقاد کردند و برای اعلام وجود نارضایتی در اجتماع در جهتی دیگر به پرورش تفکرات وحشی و حتی کریه در هنر پرداختند. از موسیقیدانان بنام این سبک می توان به آرنولد شونبرگ، بلا بارتوک، چارلز آیوز، جورج گرشوین، آرون کوپلند، آنتون وبرن و آلبان برگ اشاره کرد.
انتهای پیام/۸۰۰۲
دیدگاه ها