به گزارش سرویس اجتماعی
صبح قزوین، امروزه ساختار اجتماع ما دگرگون شده و کودکان از برابری اجتماعی در قبال بزرگترها برخوردارند و ما بیش از این نخواهیم توانست بر آنها برتری داشته باشیم و در واقع تسلط ما بر آنها از میان رفته و آنها هم از این موضوع آگاهند. چه ما این گونه باشیم و چه نباشیم ،آنان دیگر ما را قدرت برتر نمی دانند.
تنبیه و پاداش ،مناسب با سیستم های استبدادی است. در اینجا اقتدار و لذت بردن از داشتن تسلط ،افتخاری است که در نتیجه تنبیه و پاداش بی مورد نصیب شخص می شود. این جزء افتخارات اوست که تصمیم بگیرد چه کسی شایسته پاداش و چه کسی سزاوار تنبیه است و به خاطر سیستم استبدادی که بر پایه تسلط و قدرت استوار است ،چنین قضاوت هایی به عنوان بخشی از ارکان زندگی پذیرفته میشود.
ما باید این مسئله را تشخیص دهیم که سعی در تحمیل خواسته های ما برآنان میسر نیست. دیگر تنبیه ما را به هدف نمیرساند.والدین سردرگم و آشفته،امیدوارند که تنبیه ، آنها را به نتایج دلخواه برساند ، بی آنکه بدانند روش آنها کاملا بی نتیجه است. بهترین نتیجه ای که از تنبیه عاید آنان می شود ممکن است بسیار کوتاه مدت باشد، اما اگر همان تنبیه به اصطلاح نتیجه بخش تکرار شود، دیگر اثری نخواهد داشت. تنها نتیجه تنبیه این است که به کودک کمک می کند با قدرتی بیشتر نافرمانی کند.
تنبیه یا ایده قدرت طلبی –"از من اطاعت کن و فرمان ببر و نظایر آنها" می بایست جای خود را به احساس احترام متقابل و همکاری بدهد. حتی اگر فرزندان باز هم به نافرمانی ادامه دهند ، به خاطر عدم آموزش صحیح و بی تجربگی است. آنان به راهنمایی نیازمندند، همانگونه که یک پرورش دهنده گل ، بهترین شرایط و موقعیت را برای رشد و پرورش گلهایش تهیه می بیند، یک رهبر خوب هم باید از بهترین شرایط آموزشی آگاه باشد و این برعهده والدین است.
ما هنگامی مورد پذیرش فرزندانمان قرار میگیریم که به آنان به عنوان یک فرد با حقوق مساوی احترام بگذاریم تا بتواند برای خود تصمیم گیری کند. ما به عنوان والدین می توانیم راه و روش موثرتری را بیاموزیم که بتواند ما را در انگیزش فرزندانمان به سوی فرم گرفتن صحیح خواسته هایشان رهنمون کند. ما می توانیم فضایی مملو از احترام متقابل،توجه داشتن به یکدیگر و ایجاد فرصت هایی برای کودک ایجاد کنیم که در آن بیاموزد چگونه با آرامش و خشنودی با دیگران زندگی کند.
پاداش دادن به کودکان به خاطر رفتار خوبی که داشته اند نیز روشی زیان بخش است که با در نظر گرفتن عواقب آن همانند تنبیه است. این روش نیز، کمبودها و کاستی های احترام قائل شدن را نشان میدهد. در سیستم رعایت احترام متقابل و برابری ، کاری که انجام می گیرد ، صرفا به خاطر لزوم انجام آن کار و احساس رضایتی است که از هماهنگی و همکاری میان دو فرد در انجام کار به وجود می آید.
کودکان باید در تمام جنبه های زندگی خانوادگی مشارکت داشته باشند.آنان همچنین در پول خرج کردن هم شریک هستند. این سهم آنان است و باید اجازه آن را داشته باشند که این پول را به میل خود خرج کنند. هیچ ارتباطی بین انجام کار خانه و پول توجیبی وجود ندارد. بچه ها در خانه ،کار انجام می دهند ، برای اینکه به رفاه خانواده کمک کنند و پول میگیرند ، زیرا آنها در سود هم شریک اند.
پاداش دادن به فرزند ، احساس تعلق او را به خانواده تضمین نمی کند. ممکن است در لحظه ای بیانگر رضایت والدین باشد ،اما بعد چه؟ آیا باز هم احتیاج به پاداش دادن خواهد بود؟ البته لحظات بی شمار دیگر را هم در نظر بگیرید که همواره مجبور به دادن پاداش خواهید بود و اگر زمانی از دادن آن خودداری کنید ،کودک چنین برداشت می کند که تلاش او بی فایده بوده است. کودک باید معنای همکاری در خانواده را بدون چشمداشت و یا پاداش درک کند. دادن پاداش ، نگرش و رویکرد مادی گرایی در کودک را تقویت میکند و پس ازآن ، دیگر از دست یابی به هیچ چیز احساس رضایت نمی کند. ارزش هایی کاملا اشتباه در ذهن او شکل میگیرد و او تصور میکند که تمام دنیا به او بدهکار است. اینها همه نتایج تنبیه و پاداش است.آنها به من پاداشی ندادند پس من هم آنها را تنبیه میکنم و اگر باز هم مرا تنبیه کنند ، من هم دوباره آنها را تنبیه میکنم، به آنها نشان می دهم.
احساس رضایت مندی باید از کمک کردن و مشارکت سرچشمه بگیرد، احساسی که در واقع امروزه به خاطر دادن جوایز مادی به فرزندان ، فراموش شده است. تلاش اشتباه و بی نتیجه ما که به وسیله دادن پاداش و جایزه ، فرزندانمان را تشویق به همکاری کنیم ، اساسا باعث می شود که آنان از لذت های واقعی زندگی بی بهره بمانند.
منبع: خبرگزاری دانشجو
انتهای پیام/۷۰۰۸
دیدگاه ها