به گزارش پایگاه خبری-تحلیلی
صبح قزوین؛ اما این‌بار ایران در رشته‌های موتورسواری و اتومبیلرانی با ترکیب کامل زنان و مردان به مسابقات جهانی اعزام می‌شود؛ هستی رضایی، مهدیس حیدرنژاد گرجی، امیررضا ثابتی‌فر و علی‌رضا حسین‌احمدی. مهرناز جمالی، سرپرست آکادمی بین‌المللی فدراسیون موتورسواری و اتومبیلرانی با اشاره به برگزاری اولین اردوهای تیم‌ملی زنان موتورکراس و اعزام این تیم چهار نفره به رقابت‌های جهانی به جام‌جم می‌گوید: «باید از نگرش سلیقه‌ای فاصله بگیریم و هیجان نوجوانان و جوانان علاقه‌مند را به مسیر درست و مجاز آن، در پیست‌های قانونی هدایت کنیم. نشاط و شادابی اجتماعی را می‌توان به ورزش پیوند داد.»
با هستی و مهدیس تلفنی گفت‌وگو می‌کنیم. دخترهایی که بار سفر بسته‌اند و به اصطلاح، زمینی و با اتوبوس موتورهای خود را به ترکیه می‌برند تا به قول خودشان با تیم‌ملی کامل ایران در رقابت‌های جهانی موتورکراس شرکت کنند! دختران نسلی که دیالوگ‌های‌شان کوتاه و رساست و بیش از هر چیزی، دل‌بسته هیجان و آدرنالین ورزش‌اند! موتورهای ۲۵۰سی‌سی می‌رانند و حال و هوا و اولویت‌های ورزشی‌‌شان هم، با دهه شصتی‌ها فرق دارد. هستی رضایی، ۱۶ساله اهل تهران است. سال آینده دیپلم علوم تجربی می‌گیرد و موتوکراس، پیش از هر چیزی حتی دانشگاه، اولویت اوست. هستی قهرمان سال ۲۰۲۱ خاورمیانه شد و در ۲۰۲۲ هم به عنوان تنها دختر آسیا و جوان‌ترین کراس‌سوار مسابقات جهانی ترکیه شناخته شد.
هستی، چطور رایدر شدی؟
من از وقتی چشم باز کردم در خانه موتور داشتیم. موتور کراس رشته پدرم بود.
پس راه پدرت را ادامه می‌دهی؟
(با خنده) بله. پدرم سال‌ها کار می‌کرد. سال ۸۸ در اثر یک حادثه در پيست آزادی، مچ پایش آسیب شدیدی دید. ناچار شدیم از تهران به شهرستان برویم. در مجموع او عاشق این رشته بود و من را از حدود ۹ سالگی با خودش به پیست می‌برد. من مدام می‌پرسیدم: «بابا موتور کوچک هم داریم؟ برای من موتور می‌خری؟»
بالاخره چطور صاحب موتور شدی؟
من به قدری علاقه داشتم که در تولد ۹ سالگی‌‌ام یک لیفان ۷۰سی‌سی هدیه گرفتم. خانواده‌ام همیشه از من حمایت کرده‌اند. واقعا از آنها سپاسگزارم.
حتما با آن لیفان ۷۰سی‌سی، کلی هم خاطره داری.
خیلی. همه دنیای من شد. سال ۱۳۹۶ با همان موتور در پیست آزادی در اولین مسابقه کشوری قهرمان شدم و از همان موقع موتورکراس برای من جدی‌تر شد. پدرم وقتی علاقه‌ام را دید موتورم را تقویت کرد و من هم ادامه دادم تا همین حالا که حرف می‌زنیم.
ادامه دادی تا تیم‌ملی موتورکراس زنان هم رسما تشکیل شد.
بله، به اردوی انتخابی دعوت و بعد هم انتخاب شدیم و من از اين اتفاق خیلی خوشحالم. از تلاش‌ها و برنامه‌ریزی فدراسیون برای راه‌اندازی تیم‌ملی و این اعزام تشکر می‌کنم.
ظاهرا قبلا هم به مسابقات اعزام شدی.
بله سال ۲۰۲۱ در امارات، قهرمان سال خاورميانه شدم. سال گذشته هم در رقابت‌های ترکیه در رده ۲۰ جهان قرار گرفتم. اما این‌بار فرق دارد. اولین بار است که تیم کامل داریم.
برای این مسابقات چند اردو داشتید؟ چه تمریناتی انجام دادی و در مجموع چقدر آماده‌ای؟
ما دو اردو داشتیم. یکی کوتاه و پیش از انتخابی تیم‌ملی و دومی هم که متصل به اعزام شد. اما جدا از این، خودم هر روز در پیست موتورکراس شهران و گاهی در آزادی تمرین می‌کردم. تمرینات هوازی و کراس‌فیت هم انجام می‌دادیم که خیلی کمک‌کننده‌اند.
چقدر با دخترهایی که در مسابقات دیده‌ای، فاصله داریم؟
مسابقات جهانی سطح بالایی دارد. بهترین رایدرها به ترکیه می‌آیند. آنها در یک سال به رقابت‌های مختلفی می‌روند. پيست‌های اروپایی هم معمولا با توجه به شرایط آب‌وهوایی خاک مرطوب‌تر، نرم‌تر و استانداری دارند. خاک ما خشک‌تر و متفاوت‌تر است. در مجموع سطح امکانات آنها بهتر است. ولی ما همه تلاش خود را می‌کنیم و بهترین عملکرد خودمان را خواهیم داشت.
با موتور خودت مسابقه می‌دهی یا در ترکیه اجاره می‌کنید؟
ما دخترها با موتور خودمان مسابقه می‌دهیم.
مدل موتورت چیست و قیمت آن چقدر است؟
موتورم یاماها ۲۰۲ و قیمت آن حدود هشتصد تا نهصد میلیون است.
پس باید بگوییم کراس‌سوارها، قطعا بچه پولدارند.
موتورسواری ورزش گرانی است. اما خیلی‌ها موتور قسطی می‌خرند. بدون اسپانسر تقریبا نمی‌شود. حامی من در خرید موتورم، شرکت «موتورسازان آکام ابرکوه» است که از همراهی آنها بسیار سپاسگزارم.
در آخر بگو دوست داری با موتور کراس به کجا برسی؟
به سکوهای جهان.
عاشق موتور کراس و هیجان
مهدیس حیدرنژاد گرجی، دختر ۱۷ساله مازندرانی سال آینده دیپلم تربیت‌بدنی می‌گیرد و می‌خواهد تربیت‌بدنی و موتورکراس را با هم ادامه دهد. مهدیس از بهشهر به اردوی تیم‌ملی آمده، انتخاب شده و حالا برای اولین بار به مسابقات برون‌مرزی می‌رود. گوشی را می‌گیرد و با صدایی پر از امواج شادی و امیدواری به سوالات جام‌جم پاسخ می‌دهد:
اهل مازندرانی؟
بله. ما اهل بهشهریم. من در گرجی‌محله به‌دنیا آمده‌ام.
چطور مسیرت به پیست افتاد؟
پدرم کراس‌سوار بود و من از ۹سالگی همراهش بودم. یک دوچرخه ۱۶ داشتم که مدام با آن دنبال پدرم به پيست می‌رفتم. حتی یک سکوی پرش کوچک هم برای من و دوچرخه‌ام درست کرده بود. (می‌خندد) بعد هم برایم یک موتور ۶۵ سی‌سی خرید.
قبل از انتخابت برای اردوها کجا تمرین می‌کردی؟
در پیست بهشهر. پدرم مربی من است. البته با آزادی که پیست بین‌المللی است، فرق دارد. امکانات بهشهر و آزادی قابل مقایسه نیست.
چه روزی مسابقه داری؟
یازدهم و دوازدهم شهریور.
و حرف آخر پیش از اولین اعزام به مسابقات جهانی ترکیه؟
من عاشق موتور کراس و هیجان هستم . تمام تلاشم را در ترکیه می‌کنم و با همه توانم در مسابقات حاضر می‌شوم.
انتهای خبر/1404
دیدگاه ها