مدیرانی که فقط کلنگ می‌زنند و می‌روند!

23 سال بعداز شروع بکار طرح 1377 پروژه های ورزشی در دوره ریاست مصطفی هاشمی طبا.آن هم در شرایطی که زیر ساخت های ورزشی یکی از ارکان پیشرفت ورزش کشورها محسوب می شود. اولین بار جهش زیرساخت های ورزش در زمان ریاست مصطفی هاشمی طبا درسازمان تربیت بدنی به طور جدی و با طرح  «۱۳۷۷» ساخت پروژه های ورزشی شروع شد و بعد از آن در دوره ریاست محمد علی آبادی به شکل چشم‌گیرتری نمود پیدا کرد. او همان موقع گفته بود:«در سازمان تربیت بدنی بر اساس برنامه میان مدت و بلندمدت، به جلو حرکت می کنیم و تا پایان چهار ساله خدمت، امکانات ورزش را به 2 برابر افزایش  میدهیم تا با این حرکت، شاهد رشد فعالیت بخش‌های مختلف باشیم. تا پایان سال 87 هم هزار پروژه دیگر به پایان رسیده و آماده تحویل می شود.»علی آبادی در آن دوره با وعده توسعه زیرساخت ها، بارها حرف از آمادگی سازمان تربیت بدنی برای میزبانی رویدادهای بزرگی مثل المپیک، بازی های آسیایی، جام ملت های آسیا و حتی جام جهانی می زد!پروژه هایی که بیشتر آنها سوله هایی مناسب تمرین و ورزش همگانی بود تا ورزش حرفه ای.اتفاقی که آنچه را امروز پیش روی ورزش ایران گذاشته یک مشت پروژه های نیمه تمام است.جالب اینجاست که خیلی از این پروژه ها به افتتاح نرسیده خراب شده اند، چه برسد به اینکه آمادگی لازم برای گرفتن میزبانی یکی از رویدادهای مهم داشته باشند.

*فقر سرانه ورزشی

قرار بود با اجرای طرح های مختلف، هم به توسعه ورزش کمک شود و هم فقر سرانه ورزشی در ایران کم، اما نشد. نشد تا سرانه ورزشی ایران در پایین ترین رده خود قرار بگیرد چرا که طبق استانداردهای جهانی، سرانه ورزشی برای هر فرد دو و نیم متر است و حتی در کشورهای توسعه یافته این سرانه تا 3 متر هم می‌رسد. طبق آمار وزارت ورزش و جوانان سرانه فضاهای ورزشی در ایران حدود یک متر است و سال ۹۸-۹۷، این سرانه حدود ۸۰ تا ۸۷ سانتی‌متر بود. فقر سرانه ورزشی ایران حتی در تهران پایتخت هم بیداد می کند، چرا که به یک متر مریع هم نمی رسد. ژاله فرامرزیان معاونت سابق توسعه مدیریت و منابع وزارت ورزش 20 خرداد امسال یک جوری این قضیه را تایید می کند. او می گوید:« با همه  تلاش هایی که صورت گرفته هنوز تا رسیدن به هدف اصلی وزارت ورزش و جوانان برای ایجاد یک متر سرانه فضای ورزشی به ازای هر نفر در کشور است نرسیده ایم و چیزی حدود 30 سانتیمتر تا این میانگین فاصله داریم.»  

محمود گودرزی وزیر ورزش شهریورماه سال 93 دراین باره گفته بود:«با اعتبارات فعلی، برای تکمیل پروژه های نیمه تمام ورزشی، زمانی بیش از ۵۰ سال و رقمی بالای ۷ هزار میلیارد تومان نیاز است.»

*اولویتی بدون اقدام

شروع طرح 1377 و بعد از آن افتتاح هزار پروژه ورزشی علی آبادی، با اینکه قدم خوبی بود اما تقریبا خیلی از پروژه هایش به سرانجام نرسید. تعداد زیادی از آنها نیمه کاره رها شده اند و حتی بعضی ها هم حالا به جای افتتاح به خرابه تبدیل شده اند و باید کلی هزینه ترمیم و بازسازی اشان شود.  با اینکه  در دولت های مختلف، وزرای ورزش برای جلب اعتماد و حتی مدیرانشان شعار تکمیل پروژه های ورزشی را داده اند اما خیلی  از آنها به هیچ سرانجامی نرسیدند حتی محمود گودرزی وزیر ورزش، در سال 93 به دلیل تعداد زیادی پروژه های نیمه تمام و لزوم تکمیل آنها، ساخت پروژه های جدید را ممنوع کرد.
بعد از او در دولت دوازدهم هم بر ممنوعیت ساخت پروژه‌های جدید ورزشی تا پایان پروژه‌های بلاتکلیف تاکید شده بود،تا آنجا که مسعود سلطانی فر وزیر ورزش و حسن کریمی مدیرعامل شرکت توسعه ، تجهیز و نگهداری اماکن ورزشی هم می گفتند پروژه‌های جدیدی در کار نیست چراکه همه تلاش وزارت ورزش برای تکمیل طرح‌های نیمه کاره و بهره برداری از آنها است اما تا به حال کاری پیش نرفته تا تعداد ورزشگاه‌های نیمه کاره روی ۴ هزار پروژه بماند. البته تکمیل آنها طبق قول ابراهیم رئیسی، قبل از انتخابات دولت سیزدهم جزو اولویت هایش است، او گفته بود:« کشور به علت معطل و نیمه کاره ماندن پروژه‌‎ها خسارت سنگینی متحمل می‌شود.»
البته  سید حمید سجادی، جدیدترین وزیر ورزش هم 6 روز پیش در سفرش به کرمان با تاکید بر تکمیل پروژه های ورزشی گفت:« ساخت و ساز پروژه‌های نیمه تمام اولین اولویت وزارت ورزش و جوانان است چرا که در حال حاضر ۴ هزار پروژه نیمه تمام در سراسر کشور داریم.» قول و قراری که بعید است در این چهارسال به صورت کامل عملی شود.در واقع هر مدیری که می آید پروژه های نیمه تمام را ارثی بی ارزش و مانده از قبل برای خودش می داند که معمولا او هم،این میراث را به مدیر بعدی می سپارد.

*چرایی نیمه تمام ماندن  پروژه ها

پروژه های نیمه تمام ورزشی، ارثیه ای است تمام نشدنی و مثل قاون نیوتن ازز مدیری به مدیر دیگر می رسد. پروژه هایی که گاهی حتی بعداز 20 سال تکمیل نشده،روی دست ورزش مانده اند و حالا باید فکری به حال بازسازی یا ترمیم آنها کرد. دولت ها و مسئولان در بازه های زمانی مختلف، کلنگ پروژه های ورزشی‌‍ای را زده اند که شاید اساس و پایه آن درست نبوده و هر مسئولی وجود چنین پروژه های را ارث اجباری از دولت قبل خود می داند. در واقع تنها برای پر کردن بیلان کاری و به ویژه مراسم های مناسبتی تنها کلنگ پروژه ها به زمین می خورد و گاهی در همان حد کلنگ زنی می ماند و جلوتر هم نمی رود. گاهی هم هیچ آینده نگری برای تامین بودجه پروژه ها وجود ندارد و با طولانی شدن زمان ساخت،کار گره می خورد، تا حدی که ساخت آنها مثل مجموعه 5 هزار نفری ملایر، ورزشگاه 5مهر آبادان، ورزشگاه 15 هزار نفری ارومیه با شکست روبرو می شوند.
محمود گودرزی وزیر ورزش شهریورماه سال 93 دراین باره گفته بود:«با اعتبارات فعلی، برای تکمیل پروژه های نیمه تمام ورزشی، زمانی بیش از ۵۰ سال و رقمی بالای ۷ هزار میلیارد تومان نیاز است.»رقمی که بدون شک و با افزایش تورم،افزایش اجناس و بالا و پایین شدن قیمت دلار بیشتر خواهد بود. شاید به همین دلیل باید بخش خصوصی برای تکمیل این پروژه ها جذب شود،اگر چه کار راحتی نیست و به نظر می رسد باید به دلایل کمبود بودجه، عدم توجیه اقتصادی، درنظر نگرفتن طرح جامع مناطق، کلنگ زنی بدون برنامه ریزی ، عدم تعهد برای تکمیل، عدم نیاز سنجی و آمایش سرزمینی این پروژه ها را به دست فراموشی سپرد.پروژه هایی که میلیاردها تومان برای آنها در دولت های مختلف هزینه شده و حالا خیلی از آنها فقط مخروبه هایی هستند که ریالی ارزش ندارند!

انتهای پیام/1404