دوست دارم تریبون مناطق محروم باشم/ تدریس معلمی در مناطق صعب‌العبور سوژه عکس‌هایم شد

به گزارش خبرنگار فرهنگ و هنر صبح قزوین؛ پوریا ترابی از هنرمندان قزوینی است که حرفه عکاسی را از سال ۹۵ شروع کرده و از سال ۹۷ نیز به طور متمرکز در موضوع عکاسی در مناطق محروم فعالیت دارد.

وی اخیرا در چهارمین جشنواره مستند تلویزیونی توانست رتبه نخست جشنواره را به خود اختصاص دهد.

ترابی در گفت‌و‌گو با خبرنگار فرهنگ و هنر صبح قزوین اظهار کرد: حرفه عکاسی را از سال ۹۵ شروع کردم و در این مدت سفر‌های مختلفی رفتم و چون رشته تحصیلی‌ام آموزش و پرورش ابتدایی بود، سعی کردم در حوزه تحصیل و آموزش و پرورش نیز فعالیت داشته باشم.

وی افزود: گاهی آدمی برای بیان حرف خود دنبال ابزار می‌گردد، ابزار می‌تواند هرچیزی باشد؛ عکاسی برای من حکم ابزاری را دارد که می‌توانم با آن حقایقی را که می‌بینم بیان کنم.

این عکاس قزوینی بیان کرد: یکی از دلایلی که عکاسی خبری را نمی‌پسندم این است که خیلی از مسئولان یا جوامع شهری به اندازه کافی تریبون دارند، اما در مناطق محروم اینطور نیست؛ برای همین دوست داشتم تریبون مناطق محروم باشم و حرفم را در این حوزه بزنم.

ترابی درباره مهمترین نمایشگاه‌هایی که در آن حضور داشته است؛ گفت: در خیابان انقلاب تهران و روی دیوارهای دانشگاه تهران یک نمایشگاه گروهی در حوزه کارآفرینی برگزار شد، ولی متاسفانه رئیس دانشگاه بدون بیان یک دلیل منطقی عکس‌های ما را پاره کرد.

وی ادامه داد: در کشور کرواسی نیز یک نمایشگاه با عنوان مذهب برگزار شد که عکس‌هایم در آنجا حضور داشت؛ همچنین از دیگر نمایشگاه‌هایی که در آن شرکت کرده‌ام‌ می‌توانم به نمایشگاهی در‌ کردستان عراق، نمایشگاه‌هایی که در قزوین و تهران با موضوعات مختلف برگزار شد، اشاره کنم.

مناطق محروم از تریبون برخوردار نیستند

وی درباره چهارمین جشنواره مستند تلویزیونی عنوان کرد: این جشنواره در حوزه‌های مستندنگاری، فیلم کوتاه، نیمه بلند و بلند، تک عکس و مجموعه عکس، اثر قبول می‌کرد؛ سطح جشنواره خوب بود و برخلاف سال‌های گذشته، امسال عکاسی توانسته بود جایگاه خود را در این جشنواره پیدا کند؛ تنها نقد من از این رویداد درباره خروجی کتاب جشنواره بود که می‌‌توانستند در این بخش بهتر عمل کنند.

این عکاس قزوینی اذعان کرد: من با یک مجموعه عکس به نام "قدم رنجه" در این جشنواره شرکت کردم که این مجموعه رتبه نخست جشنواره را نیز کسب کرد؛ سوژه عکس‌هایم معلمی در چالدران بود که باید ۲۸ کیلومتر راه را در یک مسیر صعب العبور طی می‌کرد تا به روستا و مدرسه‌ای که در پنج کیلومتری مرز ایران و ترکیه است؛ برسد.

این عکاس مستند تصریح کرد: باتوجه به رشته تحصیلی که دارم و اینکه در یک خانواده فرهنگی بزرگ شدم، تصمیم گرفتم مشکلات معلمان و دانش‌آموزان را منعکس دهم.

وی اضافه کرد: ضمن اینکه وزراتخانه آموزش و پرورش جزو محافظه‌کارترین وزارتخانه‌هاست، لاجرم معلمان نیز درگیر این‌محافظه‌کاری‌ شده‌اند؛ بنابراین به عنوان کسی که شاید روزی معلم شود، سعی کرده‌ام مشکلات این قشر را به تصویر درآورم.

ترابی گفت: خیلی از مکان‌ها و سوژه‌ها بوده که دوست داشتم، انجام بدهم اما متاسفانه تا به امروز میسر نشده است؛ یکی از آنها حوزه تحصیل در سوریه بود و دیگری درباره مسئله ازدواج و تفاوت آن در مناطق محروم و شهری است.

وارد شدن به حرفه عکاسی آسان اما ماندن در آن سخت است

وی درباره تاثیر کرونا بر حرفه عکاسی بیان کرد: از سال ۹۷ تا بهمن ماه ۹۸ هرماه برای عکاسی به سفر می‌رفتم؛ آخرین سفر من هم‌ مربوط به همان تاریخ است؛ اما بعد از کرونا همه سفرها کنسل شد و از آنجاکه امرار و معاش یک عکاس حرفه‌ای از عکاسی است، لذا این بیماری خیلی روی حرفه ما تاثیر گذاشت‌.

برگزیده کشوری در رشته عکاسی عنوان کرد: وارد شدن به عکاسی آسان ولی ماندن در آن سخت است؛ یک عکاس نه تنها درباره حرفه خود، بلکه باید جامعه شناسی، روانشناسی و قوم شناسی را نیز بداند؛ بنابراین کسانی که می‌خواهند عکاسی را دنبال کنند باید به همه این نکات آگاه باشند.

ترابی در پایان ابراز کرد: متاسفانه برخی مسئولان به هنر اعتقادی ندارند؛ درصورتیکه که هنر می‌تواند فرهنگ سازی کند؛ شاید بهتر است مسئولان تاثیر هنر در جامعه را ببیند و نگاه خود را در این حوزه تغییر دهند.

انتهای پیام/2002