وضعیت قرمز برج‌های آبی پونک

به گزارش صبح قزوین؛

سال‌ها قبل قزوین محدود می‌شد به چند محله قدیمی؛ بافتی سنتی با مردمی سنتی، اما به تدریج با افزایش جمعیت و تجمیع خدمات گوناگون در محوطه شهر، شهرنشینی گسترش پیدا کرد.

کم کم قزوین با چند محله تبدیل شد به شهری با صدها محله، شهرک، منطقه و ناحیه؛ طریقه ساخت و ساز و تامین نیازهای شهری با روش‌های سنتی امکان پذیر نبود؛ بلند مرتبه‌سازی یکی از راهکارهای مدیران شهری برای تامین نیاز مسکن مردم بود؛ سیاستی که امروزه ریشه در بسیاری از مشکلات شهری دارد.

از طرح‌های کارشناسی نشده و بی توجهی به ساخت و سازهای اصولی که بگذریم، پروژه‌های نیمه ساخته عمرانی و غیرعمرانی سطح شهر که به حال خود رها شده، سوالی را در ذهن ایجاد می‌کند، دلیل تعلیق چنین طرح‌هایی چیست و تا کی ادامه خواهد داشت ؟

 برج‌های مسکونی شمال شهر، با آهن‌هایی سر به فلک کشیده و آبی رنگ در شهرک نه چندان قدیمی پونک منظره ناخوشایندی را در نظر هر بیننده‌ای ایجاد می‌کند؛ پروژه‌ای که ساختش از سال 90 در 7 بلوک، 560 واحد و مساحتی بالغ بر 92 هزار متر مربع آغاز شد و تنها یکی از چندین پروژه‌ نیمه تمام شهر است.

کارفرمای این برج‌ها شهرداری، مشاور شرکت گزینه و پیمانکارشرکت ملی ساختمان است، این شرکت یک شرکت پیمانکاری دولتی است که چند پروژه این چنینی را در دست ساخت دارد و آن‌ها نیز اوضاع مشابهی دارند.

بین سال‌های 89 تا 90 ساخت و ساز در قزوین به اوج خود رسید و افراد با کمترین بودجه اقدام به ساخت چند واحد می‌کردند و سود خوبی نصیبشان می‌شد.

در این مدت بیشترین سود برای صدور مجور نصیب شهرداری می‌شد که رقم بسیار قابل توجهی بود؛ شهرداری این روند را طی سال‌های متمادی برای خود درنظر گرفته بود و اقدام به ساخت پروژه‌های غیر عمرانی برای کسب سود بیشتر کرد.

شهرداری، از محل درآمدهای شهری مانند صدور مجوز، طرح‌های غیرعمرانی را در سطح شهر کلید می‌زند تا سود حاصله را صرف ساخت پروژه‌های عمرانی کند.

اما تورم بسیار بالای سال 91 و چند برابر شدن قیمت‌ها باعث شد تا تمام این پیش‌بینی‌ها نقش بر آب شده و روند ساخت و ساز با سرعتی بسیار زیاد سقوط کند؛ هرچه تعداد ساخت و سازها کاهش پیدا می‌کرد درآمد شهرداری نیز کم و کمتر می‌شد.

تورم این ‌سال‌ها باعث شد تا پیمانکاران بسیاری ورشکست شده و پروژه‌های ناتمام عمرانی و غیرعمرانی بلاتکلیف در سطح شهر‌ها خودنمایی کنند؛ اغلب پیمانکاران نیز توان مالی برای تامین تمام هزینه‌های ساخت پروژه‌های بزرگ این چنینی را ندارند؛ چراکه در این صورت با در نظر گرفتن سود بیشتر بدون کارفرما ساخت طرح‌های بزرگی را کلید می‌زدند.

طی سال‌های اخیر ساخت و سازها در قزوین 70 درصد کاهش داشته و در نتیجه سود شهرداری نیز به حداقل میزان خود رسیده است به گونه‌ای که در حال حاضر شهرداری توانی برای حمایت مالی پروژه‌های نیمه تمام ندارد و درآمد خود را صرف ارائه خدمات شهری می‌کند.

شهرداری یک ارگان خصوصی و زیر نظر دولت است که منبع اصلی درآمدش از طریق ساخت و سازهای شهری تامین می‌شود، تورم سال 92، گران شدن قیمت ارز و رکود بازار مسکن و کاهش درآمد باعث شد تا شهرداری سرعت انجام پروژه‌های عمرانی را کم کرده و پروژه‌هایی که عمومیت بیشتری دارند را در اولویت قرار دهد.

پیمانکار برج‌های پونک با فهرست بهای سال 88 در سال 90 آغاز به کار کرده؛ طبق روال از زمان عقد قرارداد هر 3 ماه یکبار با توجه به میزان تورم، تعدیلی برای جبران تفاوت قیمت‌ها در نظر گرفته می‌شود اما میزان تورم اعلام شده توسط دولت تفاوت بسیار زیادی با تورم واقعی موجود در بازار داشته و همین موضوع باعث شده تا مبلغی را که پیمانکار برای خرید مواد مصرف می‌کرده با هزینه‌ای که به عنوان تعدیل دریافت می‌کرده بسیار متفاوت باشد.

رکود بازار ساخت و ساز و تورم دلیلی بود تا شهرداری بخشی از خرید آهن و ورق برج‌های پونک را بپذیرد اما این اقدام راه حل مناسبی برای جبران افزایش قیمت‌ها نبود و تنها باعث شد تا پروژه به تعویق بیافتد.

42 درصد از کار ساخت این برج‌ها با منابع تخصیص داده شده انجام شده اما با مشکلات مالی موجود بیش از یک سال است که پروژه بدون هیچگونه پیشرفتی معلق مانده و نزدیک به 250 نفر بیکار شده‌اند!

در حال حاضر اکثر بساز و بفروش‌ها برای تامین منابع مالی ترجیح می‌دهند برای مشتریان خاص خود لوکس سازی کنند و سراغ کارهای عمومی نروند.

از سوی دیگر پروژه‌هایی همچون برج‌های مسکونی پونک جزو طرح‌های عمرانی نیستند و ردیف بودجه‌ای برای آن‌ها  در نظر گرفته نمی‌شود؛ حال با شرایط موجود مالی و رکود بازار مسکن سرمایه‌گذاران تمایلی به مشارکت در چنین طرح‌هایی ندارند.

درصورت تامین منابع مالی، هزینه اتمام ساخت برج‌های پونک 60 الی 70 میلیارد تومان تخمین زده می‌شود و زمانی 20 ماهه برای اتمام کار پیش بینی می‌شود.

در حال حاضر مشکلاتی بین پیمانکار و شهرداری وجود دارد؛ شهرداری تعدادی از ردیف‌های موجود در قرارداد را خط زده و پرداخت آن را نمی‌پذیرد اما همانطور که همه می دانیم رایزنی و مذاکره بهترین راه پیشبرد کار است لذا شهرداری و پیمانکار کماکان درگیر مذاکره جهت پیشبرد کار هستن؛ از طرفی شهرداری مدعی است بابت تامین بخشی از ورق و آهن پروژه، مبلغ قابل توجهی را از پیمانکار طلب دارد.

موضوع قابل تامل این است که نه پیمانکار و نه کارفرما از وضعیت موجود راضی نبوده و درصدد حل مشکلات هستند تا سرمایه صرف شده در این پروژه‌ها به بهترین شکل ممکن بازدهی داشته باشد.

شهرداری رایزنی‌هایی را برای حل مشکلات انجام داده، از مشارکت کنندگان استقبال می کند و به دنبال تامین منابع مالی از طریق دریافت وام نیز است؛ با این وجود شهرداری و شورای شهر باید اقدامات جدی‎‌تری را برای جذب سرمایه گذار و یا واگذاری واحدها به تعاونی‌ها و پیش‌فروش آن‌ها به اشخاص انجام دهند.

اما تا حل این معضلات و ریشه‌یابی دقیق مشکلات اقتصادی و تبیین برنامه‌های دقیق در حوزه‌های مختلف برای کشور شاهد وجود تعداد زیادی از این ساختمان ها در این شهر و این شهرها در کشورهستیم.

متاسفانه در حال حاضر کشور به معنای واقعی تعطیل شده و کلیه دستگاه‌های اجرایی هیچگونه عملیات عمرانی انجام نمی‌دهند و توقع دارند مشکلات اقتصادی کشور با دست‌های جادوگر کدخدایان حل شود.

با وجود تمام این مشکلات تقریبا هیچگونه کار جدی برای حل مشکلات اقتصادی در کشور انجام نمی‌شود و در اکثر نقاط شهر بسیاری از اینگونه پروژه‌ها به چشم می‌خورد که حل آن نیازمند تدابیری آگاهانه و کارشناسانه است.

به گفته کارشناسان ریشه مشکلات اقتصادی در سو مدیریت‌های داخلی و بی توجهی به فرمایشات مقام معظم رهبری در خصوص لزوم توجه به اقتصاد مقاومتی برای عبور واقعی از تورم است اما تاکنون این مباحث بیشتر در حد سمینار و بحث باقی مانده است.  

انتهای پیام/9003