اقدس امینی در گفت‌وگو با خبرنگار فرهنگی_هنری
صبح قزوین، درخصوص شروع فعالیت هنری‌اش اظهار کرد: هنر قلمزنی را در سال ۱۳۸۶ به واسطه خواهرم که در کلاس‌های این رشته هنری شرکت می‌کرد آموختم؛ در آن زمان مدیریت یک مجموعه ورزشی را داشتم و هیچ آموزشی در این زمینه ندیده بودم درواقع به صورت تفننی این هنر را آغاز کردم و حالا مدت‌ها است که آن را دنبال می‌کنم.
قلمزنی، منبع آرامشوی افزود: در سال ۱۳۸۹ که از مدیرت آن مجموعه ورزشی بیرون آمدم نیز قلمزنی را شروع کردم و در کنار اساتید مختلف دوره دیدم و همچنان درحال یادگیری هستم.
این قلمزن قزوینی گفت: در خانواده‌ام، هیچ پیشینه هنری وجود نداشت و خواهرم تنها کسی بود که قلمزنی انجام می‌داد؛ او هم در همان سال‌ها این رشته را رها کرد و به کار دیگری مشغول شد اما من با جدیت قلمزنی را ادامه دادم.
امینی بیان کرد: سختی کار و مدیریتی که برعهده‌ام بود باعث می‌شد قلمزنی در اوقات فراغتم را پر از آرامش کند بنابراین باید بگویم این رشته را برای آرامشم آموختم؛ بااینکه به دلیل مشکلات جسمی مجبور شدم دوسال از قلمزنی فاصله بگیرم اما دوباره به سوی این هنر بازگشتم.
قلمزنی، رشته مادراین هنرمند درخصوص قلمزنی بیان کرد: این هنر جزو رشته‌های مادر محسوب می‌شود؛ زیرا مکمل خیلی از هنرهای دیگر مانند خطاطی، تذهیب، نگارگری و نقاشی است؛ از آنجایی که قلمزنی سه هزارسال قبل از میلاد مسیح در لرستان انجام می‌شده است و باتوجه به اینکه ایران منبع منابع طبیعی مس، نقره و طلا است نیز این هنر روی نقره و طلا انجام می‌شده است اما پس از اینکه این فلزات گران شدند، قلمزنی روی مس و ورشو انجام گرفت.
وی ادامه داد: در دوران صفویه به دلیل هنردوستی شاه آن زمان رشته‌های هنری از جمله خطاطی و خاتم به اصفهان منتقل می‌شود؛ اصفهانی‌ها نیز به دلیل طبع هنری که داشتند این رشته‌ها را به صورت مداوم تکمیل کردند و حالا اصفهان مرکز قلمزنی و خیلی دیگر از رشته‌های هنری است.
امینی افزود: در قلمزنی دو سبک تبریز و اصفهان وجود دارد؛ سبک تبریز بدون چکش و با خراشیدن روی فلز انجام می‌شود، اما سبک اصفهان، سبک قلم و چکش است؛ اصفهان، چندین سبک دیگر همچون عکسی، شبکه، برجسته(جنده‌کاری)، منبت و حجم دارد که اساتید همه این‌ها را به هنرجویان خود آموزش می‌دهند.
این قلمزن قزوینی عنوان کرد: بنده به دلیل اینکه مجبور هستم همه سبک‌ها را آموزش بدهم، سبک خاصی را برای خود انتخاب نکرده‌ام اما به حجم علاقه بیشتری دارم؛ مثلا دوست دارم روی قندان و گلدان به دلیل مصرفی و تزئینی بودن آن‌ها کار کنم.
کرونا و وضعیت هنر
وی درخصوص وضعیت قلمزنی اظهار کرد: تا قبل از کرونا بیشترین فروش را برای توریست‌ها داشتیم؛ اما با شیوع کرونا و بسته شدن جاده‌ها قلمزنی مانند همه هنرها متضرر شد.
امینی تصریح کرد: قلمزنی جز هنرهای گران به حساب می‌آید؛ زیرا زیرساخت اصلی آن(فلز و برنج) با نرخ دلار بالا و پائین می‌شود؛ این هزینه‌ها برای هنرجویان نیز وجود دارد؛ زیرا متریالی که برای آموزش نیاز دارند(چکش، قلم، مس و برنج) بسیار گران است.
هنرمند قزوینی ادامه داد: اکثر هنرجویان من به صورت مجازی فعالیت می‌کنند؛ زیرا داشتن کارگاه هزینه بردار است؛ در هر صورت بااینکه مشتریان قلمزنی کم شده است اما طرفداران خود را دارد.
حمایت مسئولین از صنایع دستیوی تاکید کرد: یک اداره یا یک سازمان می‌تواند تمام تلاش خود را برای کمک به صنایع دستی بکند اما طبق قانون و ضابطه‌ای که دارند دست و بالشان بسته است؛ مثلا در سال گذشته از طرف سازمان صنایع دستی و استانداری وام‌هایی با سود پایین برای کارگاه‌داران درنظر گرفته شد؛ اما تا معضل کرونا کم نشود هیچکس نمی‌تواند کاری کند؛ بنابراین تمام برنامه‌ریزی‌های ما برای پساکرونا است.
امینی درباره برگزاری جشنواره‌ها افزود: در قزوین سالیانه دو جشنواره در عیدنوروز و در هفته قزوین برگزار می‌شد؛ این جشنواره‌ها به شناخت هنرمندان، قزوین و سعدالسلطنه بسیار کمک می‌کرد اما کرونا جشنواره‌ها را نیز تعطیل کرد.
این قلمزن قزوینی درپایان گفت: به همه افراد توصیه می‌کنم در کنار درس و کار خود، هنر را دنبال کنند؛ هنر می‌تواند آرامش را به همراه خود بیاورد؛ به کسانی هم که می‌خواهند وارد قلمزنی شوند تاکید می‌کنم برای موفقیت در کار، نگارگری، نقاشی رئال، حجم و دیگر هنرها را نیز آموزش ببینند.
انتهای پیام/۳۰۰۳
دیدگاه ها