هنر آیینهکاری یکی از زیباترین هنرهای سنتی ایران است که عمدتاً در تزیینات داخلی بناهای تاریخی به ویژه اماکن متبرکه کاربرد دارد.
صبح قزوین: آینه کاری از هنرهای بسیار قدیمی در ایران است که کاوشهای باستان شناسی گواه این مطلب می باشد. بازیافته های باستان شناسی در ایران نشان می دهد مردمی که در هزاره ی 4 ق.م در سیلک کاشان می زیسته اند از آینه سازی آگاهی داشته اند.
اجرای طرحهای منظم و نقشهای متنوع به وسیله قطعات کوچک و بزرگ آیینه برای تزیین سطوح داخلی بنا را هنر “آیینهکاری” میگویند. نوعی آینه کاری با شیشه های رنگارنگ که طرح آن بیشتر شامل گل و بوته، ترنج و نیم ترنج و جزء آن است.
آينهكاري، هنر ايجاد اشكال منظم در طرحها و نقشهاي متنوع، با قطعات كوچك و بزرگ آينه، به منظور تزيين سطوح داخلى بنا است.
حاصل هنر آينهكاري ايجاد فضايى درخشان و پر تلالؤ است كه از بازتاب پى در پى نور در قطعات بىشمار آينه پديد مىآيد.
آب و آیینه در فرهنگ ایرانیان همواره به عنوان دو نماد: بخت، پاکی و روشنایی، راستگویی و صفا مورد توجه بوده و احتمالاً به کارگیری آیینه در تزیینات معماری برگرفته از همین فرهنگ است.
هنرمند آیینه کار با استفاده از شیشه و برش آن به اشکال متنوع، فضایی درخشان و زیبا در بناها میآفریند که از بازتاب نور در قطعات بیشمار آیینه تشعشع، درخشش و زیبایی در تزیینات بناها ایجاد میشود و پوششی بسیار مناسب و زیبا برای تزیین بنا از نظر استحکام و دوام است.
بنابر مدارک موجود، برای نخستین بار آینه در تزئین بنای دیوان خانه شاه طهماسب صفوی در قزوین به کار گرفته شده است.
خواجه زین العابدین علی عبدی بیگ نویدی شیرازی در کتاب «دوحه الازهار» که پیش از سال 955 ق سروده شده در صف دیوانخانه ی قزوین اشعار بسیاری دارد. و در همین منبع آمده است که پیشینه ی کاربرد آینه در بنا حداقل به نیمه ی سده ی 10 ق / 16 م می رسد. پس از انتقال پایتخت از قزوین به اصفهان در این شهر و شهرهای دیگر ایران چون بهشهر گسترش یافت و در تزئین بسیاری از کاخهای دوره ی صفوی که شمار آنها به نوشته شاردن تنها در اصفهان به 137 دستگاه می رسید استفاده شد.
اوج آینه کاری در عصر صفوی و قاجار است، این هنر در دوره ی قاجار مورد استفاده بیشتری قرار می گیرد، به طوری که در قزوین در بناهای بسیاری نمونه های آینه کاری مشاهده شده است .
این هنر در چند بنای قزوین بسیار چشم گیر است از آن جمله می توان به آینه کاری بنای امام زاده حسین (ع)، آینه های زیبای حسینیه ی امینی ها، و بنای دیگر امامزاده اسماعیل (ع) است که بنایی در نزدیکی خیابان سپه قزوین"اولین خیابان ایران" است.
انتهای پیام/2004/خ
دیدگاه ها