به گزارش سرویس سیاسی
صبح قزوین ،پیام ارسال «ماهواره پیام» به فضا چه بود؟ اگرچه این تلاش به سرانجام مطلوب نرسید و ماهواره پیام در مدار قرار نگرفت اما به هر جهت از آن می توان به عنوان یک تلاش و تجربه ارزشمند در جهت پیشرفت علم و فناوری بومی یاد کرد. این پدیده‌ای ملموس در علم و تکنولوژی است که همه تلاش‌ها موفقیت آمیز نیست اما مهمترین موضوع این است که راه ادامه پیدا کند و از تجربیات برای تصحیح و بهینه سازی کار استفاده شود. کشورهایی که می‌خواهند راه پیشرفت را طی کنند دارای یک خصیصه جالب هستند که می‌خواهند با هزینه کم و سرعت زیاد راهی که دیگران با هزینه بیشتر و زمان بسیار طی کرده‌اند را پیش ببرند. البته این موضوع عقلانی است که از تجربیات دیگران استفاده کنیم که هزینه و زمان را کاهش دهیم اما باید این انتظار را هم داشته باشیم که دراین راه موانع و شکست‌هایی نیز پیش روی ما قرار دارد.
اگرچه ماهواره پیام در مدار قرار نگرفت اما دستکم می توانیم این ادعا را داشته باشیم که کشوری هستیم که در راه فرستادن ماهواره به فضا و مدار زمین تلاش و سرمایه گذاری کرده‌ایم. این خودباوری با برخی از تفکراتی که متاسفانه در دولت یازدهم از سوی برخی از صاحب منصبانی که در گلوگاه‌های مهم قدرت قرار گرفته‌اند، منافات دارد. «برجامیزه کردن» سیاست چه خارجی و داخلی که مطرح می کرد برای پیشرفت باید چشم به خارج از کشور دوخت نیز در کشور مستولی شده بود.
در دولت افرادی چون «محمدرضا نعمت‌زاده» وزیر صنعت دولت اول حسن روحانی حضور داشتند که درباره کشور بیان می کردند: «همانطور که در بخش ورزشی مربی خارجی به کشور می‌آوریم در اقتصاد نیز نیازمند به آوردن مدیران اقتصادی خارجی هستیم.»
سخنانی که توسط «پیروز حناچی» شهردار تهران تکرار شد و وی در این زمینه گفت: « ما به بهترین متخصصان شهری نیاز داریم. مگر ما برای تیم ملی نمی رویم مربی خارجی می گیریم. شهرسازی کشور از تیم ملی کشور کمتر است؟ ما باید قبول کنیم که خیلی از تجربیات را نداریم. ما باید قبول کنیم که تجربه منطقه ای در مقیاس کلانشهررا به طور کامل نداریم. ما تجربیاتی که لیست می کند سیاست های اقتصادی را با سیاست های تعادل منطقه‌ای در دانشگاه تجربه نکردیم.»
در همین راستا، «اکبر ترکان» مشاور رئیس‌جمهور گفت: «اگر تعرفه واردات برداشته شود، قابلیت رقابت در هیچ تکنولوژی و هیچ صنعتی به جز آبگوشت بزباش و قرمه‌سبزی را نخواهیم داشت.»
البته در وزارت راه و شهرسازی با مدیریت «عباس آخوندی» اتفاقی افتاد که حتی نشان داد که این نوع مدیریت حتی در بخش‌های بومی و ساده مانند پخت غذای ایرانی نیز به ایرانیان اعتماد ندارد.
در حالیکه پس از برجام اذهان عمومی انتظار یک تحول بزرگ در صنعت حمل و نقل ریلی کشور را می کشید، به یکباره «فردریش اشتیفت»، سفیر اتریش در تهران، دومین دستاورد برجام را واگذاری کترینگ راه آهن جمهوری اسلامی ایران (صنعت آماده سازی و طبخ غذا و نوشیدنی در آشپزخانه مرکزی و سرو آن ها در قطارها جهت پذیرایی) به یک شرکت اتریشی اعلام کرد تا زین پس، قرمه سبزی ایرانی بجای آشپزهای ماهر ایرانی توسط آشپزهای اتریشی طبخ شود و غذای فرنگی نیز در سبد غذایی مسافران راه آهن قرار گیرد. راه آهنی که از زیر ساخت قدیمی و فرسوده رنج می برد، با این دستاورد طعم غذای اتریشی را بچشد، شاید درد این فرسودگی را از یاد برد.
همین مدیریت باعث شد که 5 سال فعالیت کشور در حوزه‌ای مثل مسکن مسکوت بماند و وزیر پس از استعفای اجباری و پرحاشیه بیان کرد که «افتخار می کند که یک مسکن مهر افتتاح نکرده است». اینکه مدیری به عدم عمل در حوزه ای افتخار کند اوج فعالیت وی را به خوبی نشان می دهد.
درواقع مدیریت خود دو وجه اصلی دارد یکی نظارت و دیگری پیگیری که همه اینها بر یک اصل اساسی استوار است، تفکر و باور اصلی مدیر بر نتیجه کار نقش محوری دارد.
پیام ارسال ماهواره پیام این بود که دولت بعد از مدت‌ها یعنی 5 سالی نگاهی به فناوری‌های بومی داشته است. این پیام بسیار خوبی است و نوید بخش باز شدن یک شاهراه حیاتی است برای پیشرفت کشور است اما الزامات آن این است که همانطور که اشاره شد باور بر این امر وجود داشته باشد و ویژگی اصلی مدیریت یعنی پیگیری تا به سرانجام رسیدن طرح و برنامه بر روی آن اعمال شود. قطعا مدیریت منقطع نمی تواند جوابگوی نیازهای کشور در این حوزه باشد و وقت آن است که دولت مسیر خود را بیشتر به این سمت و سو هدایت کند.
انتهای پیام/1404
منبع: جهان
دیدگاه ها