نامه تشکر دانش‌آموزان قلعه گنجی به رهبر انقلاب

متن این نامه به شرح ذیل است:

همیشه؛  هوای دست هایی که کمک می‌کنند از لب‌هایی که برای دعا گشوده می‌شوند مقدس‌ترند. در سرزمین دورافتاده، گمشده از یادها و زبان‌ها مردمانی فراموش شده زندگی می‌کردند با سختی، بدون امکانات، بدون آب، بدون روشنایی دریغ از یک شمع در زیر کوهی از مشکلات و آفتابی داغ و سوزان می‌سوختند و می‌ساختند. کودکانی حیرت‌زده با چشمانی لبریز از اشک نیاز و گونه‌های آکنده از آبشار خواسته‌ها در زیر نهال  نخل در حال خواندن کلمه به کلمه الفبای زندگی بودند.

هر یک‌چشمان دردمند خود را به صفحه کتاب درسی زنگ و رو رفته اما پرحرف دوخته بودند: بابا آب داد، بابا نان داد. باران می‌بارد، کو بارانی که ببارد و کو آسمانی که سایبان باشد ... کو سقفی، کو مدرسه‌ای، کو تخته‌سیاهی، کو گچی که بتوانیم بخوانیم و بنویسیم و به‌جایی برسیم.

نه هیچ‌کدام از این‌ها نبود ... خرمن غصه‌ها، حسرت‌ها، آه‌ها و زجرها به دل‌های  کودکان صحرا، مردان کویر و زنان آفتاب سنگینی می‌کند و ناله سر می‌دهند.

کسی، سروری، آقایی، صدای آن‌ها را شنید مثل یک فرشته و منجی ناگهان رسید با محبتی پدرانه و عطوفتی عاشقانه و لطفی خالصانه آمد و دستان مهربانش را همچون چتری بر سر مستضعفان باز کرد و باران لطف و رحمتش را بر سر ما باراند.

سرور ما، امام ما و آقای ما چشم بصیرت داشت و اشک‌های ما را دید و یکی از مردان لشکر الهی خود را فرستاد. ایشان صرف‌نظر از رنگ، شیعه و سنی، قومیت، زبان دل آسمانی خود را با ما کویرنشینان پیوند داد. پیوندی که به لطف خداوند هر گز گسستنی نیست.

حال دیگر آن کودکان کپرنشین شبنم لبخند بر لبانشان نقش بسته است و به‌جای بابا آب داد می‌خوانند من می‌توانم، من ایستاده‌ام و همه این‌ها از وجود پربرکت همین آقای مهربان است که بندبند وجودش با روح خداوند گره خورده است.

ما جان که هیچ تمام زندگی‌مان را به پای قدمش می‌ریزیم. به امید روزی که ایشان را در همین‌جا ببینیم و حال ما الفبای زندگی را این‌گونه می‌خوانیم: رهبر عشق داد... رهبر درس داد ... رهبر زندگی داد. ای رهبرم ای مولای من نه‌تنها من...‌. بلکه همه مردمان این دیار از ژرفای وجود از شما و نماینده محترمتان نهایت تشکر و سپاس را داریم. برای سلامتی مولای خوبی‌ها آقا امام زمان صلوات



انتهای پیام/1404