علی تنهاست

صبح قزوین؛ بیا که عزم به رفتن کنیم اگر مردیم            بیا دوباره به شب های کوفه برگردیم نفاق ما به مرور زمانه محکم شد               برنده تر ز دم تیغ ابن ملجم شد تمام روز فرو برده سر به زاویه ایم           ولی چو شب شود آلوده ی معاویه ایم خدای من چه شد آن عهدها و پیمان ها       چرا هنوز سر نیزه هاست قرآن ها علی زهمسفر نیمه راه می گوید               علی شکایت ما را به چاه می گوید بیا دلا که ز مردم به خود پناه بریم             که ما شفیق نبودیم و چاه محرم بود؟ رها شدیم و گرفتار زرق و برق شدیم         میان بر که مال و منال غرق شدیم به ما که مرد خداییم کفر چیده تر است        قلوب خلق ز "لیل المبیت" تیره تر است حکیم واصل حق گفته است:                 " این که منم حجاب چهره جان می شود غبار تنم" میان حق و علی خاک هم حجاب نشد        یکی ز مردم خاکی "ابوتراب" نشد ببین ز جانب بازار کیست می آید؟            نگاه کن به گمانم علی هست می آید به چند درهم ناچیز چشم دوخته است         علی برای عروسی زره فروخته است در این میانه یکی پاک و رستگار بماند     به چیز پلیدی مشتی گناهکار نماند مکن شفاعت آنان که رستگارانند              که مستحق کرامت گناهکارانند بیا به خانه ما هم نزول کن آقا                 بیا و خواهش ما را قبول کن آقا به سر به راهی ما احتیاجی آیا هست؟     سیاهی دل ما را علاجی آیا هست؟ نشانی ختم الله مان مجازی نیست            به نقش مهر جبین هایمان نیازی نیست خدا گواست که من بوی یار می شنوم     صدای صیقل بر ذوالفقار می شنوم میان باطل و حق چند استخاره کند؟         مگر که فکر مرا ذوالفقار چاره کند میان سینه ما خلق بی وفا،                   افسوس برای حضرت ما خلق بی وفا، افسوس برای حضرت مولا نمانده جا، افسوس    "علی علی" است به لب هایمان ولی پیداست هنوز در شب دل هایمان علی تنهاست.
.
.
انتهای پیام/2002/خ