فنجانی چای، ویژه قبل از افطار

صبح قزوین؛ برنامه ماه عسل چند سالی است جزو لاینفک برنامه های ویژه ماه رمضان رسانه ملی شده و اکثر قریب به اتفاق خانواده ها با این برنامه به استقبال لحظات ناب افطار می روند.

خیلی به جا خواهد بود که بگوییم ماه عسل، چون استکانی چای برای لحظات قبل افطار است!

این برنامه که به دست عوامل اجتماعی شبکه 3 سیما  روی آنتن می رود، از چند منظر قابل بررسی است:

در جرعه اول آنچه توانسته باعث جا باز کردن ماه عسل در بین متن مردم شود، کنکاش موضوعات و مشکلاتی است که عامه ملت در هر قشری با آن دست و پنجه نرم می کنند و این همزاد پنداری بیننده با میهمان های برنامه از رموز موفقیت آن می باشد.

از منظر دیگر سوژه هایی است که در ماه عسل مطرح می شود و مخاطب را با مسائل و زوایایی از زندگی دنیای اطراف مان مواجه می کند که شاید اغلب ما اصلا لحظه ای به آن ها فکر نکرده ایم؛ به گونه ای که گویی به آدمی تلنگر می زند چرا نسبت به نعماتی که بی هیچ متنی از سوی خالق هستی به ما عنایت شده، در غفلتی عظیم به سر ببریم؟!

نمی شود میهمانان هر روزه اش را ببینی و حین برنامه یا در انتها نسبت به آنچه که داری و میهمان برنامه نداشت، ذکر شکرگذاری و الحمدالله  بر زبانت جاری نشود.

از منظر سوم معرفی الگوهایی است که اغلب شان با داشتن کمبودهای اساسی و جسمانی در زندگی توانسته اند بر آنها غلبه کنند و به رضایت نسبی برسند؛ ولی ما در کسب رضایت از زندگی لنگ می زنیم با این که قابل مقایسه با این افراد نیستیم.

نکته دیگر این که در ماه رمضان که توجه به گزاره های اخلاقی بیش از پیش مورد توجه قرار می گیرد، در این برنامه سعی شده مخاطب  را به سمت اخلاقیات فراموش شده یا کم رنگ شده در جامعه امروز سوق  دهد.

باید بگوییم همیشه اطلاع از نکات ضعف یک مجموعه یا برنامه زمینه ای است برای ارتقاء کیفیت و بهبود آن، در همین راستا به ذکر چند نکته از نقاط ضعف این برنامه می پردازیم.

اولین نکته ای که لازم به ذکر است بیان این مسئله می باشد که ماه عسل در نوع دکوراسیون و چینش صحنه برنامه نوعی اشرافی گری را رواج می دهد.
البته دکوراسیون ماه عسل زیبایی خاص و جدیدی دارد اما مسئولین این برنامه می توانستند با سادگی هم این زیبایی را نشان دهند و استفاده از سبک غربی در یک برنامه اخلاقی جالب نخواهد بود؛ پس این همه تاکیدات مقام معظم رهبری بر استفاده از سبک ایرانی- اسلامی از سوی چه کسانی در صحنه عمل به اجرا در خواهد آمد؟

همچنین برخی ها معتقدند فضای کلی صحنه ماه عسل باید شاد و روشن باشد چون در ایام مبارک و میمون رمضان به سر می بریم؛ در صورتی که حال و هوای دکوراسیون این برنامه دلگیر و تیره  می باشد.

البته این اشرافی گری در نوع پوشش مجری برنامه به وفور دیده می شود.
این مسئله که هر روز لباس های مارک دار استفاده شود و مدل موها تغییر کند برای جذب مخاطب راهکار خوبی است؛ اما ضروری نیست.

نکته ی بعدی این مسئله است که به دلیل زنده بودن اجرای برنامه باید از قبل خیلی از مسائل در نظر گرفته شود تا اشتباهات فاحشی رخ ندهد.
چند مورد که در طی این چند مدت از شروع برنامه مشاهده شد این موارد بود که احسان علیخانی در مواردی ناخواسته کلماتی را در اجرا به زبان آورد که با واکنش میهمانان برنامه روبرو شد؛ یا کلماتی را به کار برد که توسط خودش بلافاصله اصلاح شد که جنبه جالبی نداشت.

مورد دیگر بحث میهمانان برنامه است که مسئولین این برنامه تاکید دارند که چون قصد ندارند دعوت شدگان برنامه دیکته شده حرف بزنند، هیچ هماهنگی با آن ها نمی شود.
ما با سیاست های مدیران این برنامه کار نداریم اما این ناهماهنگی ها مواردی را به وجود می آورد که نقطه ضعف برنامه محسوب می شود.

به طور نمونه در برنامه ای از افراد سنگین وزن از استانی دیگر دعوت شده بودند که شغل آن ها باربری بود و بدون هیچ وسیله ی کمکی این افراد به حمل بار می پرداختند، در پایان برنامه این افراد بیان داشتند چون هوا گرم است نمی توانند به خاطر شغل سخت شان روزه بگیرند!!! مگر بقیه مردم چگونه روزه می گیرند؟؟؟

حال بماند که مجری برنامه این مسئله را جمع کرد ولی باید مدیریت تمام این مسائل سنجیده شود.

یا در قسمتی دیگر که از افراد معتادی که ترک کرده بودند دعوت شده بود، مشخص است که هدف این دعوت به چه منظوری بوده است ولی از منظر دیگر آیا ریخته شدن قبح هر موضوعی فقط با رویکرد الگو گرفتن بقیه اقشار درگیر این مسئله، جایز است؟

یا خانم معتادی که ترک کرده بود و هر اتفاقی که در این دوره برایش اتفاق افتاده بود، مطرح می کرد که با واکنش مجری برنامه روبرو می شد ولی باز هم ادامه می داد.
آیا بهتر نبود از قبل با این افراد هماهنگ می شد که در یک رسانه زنده نیاز به مطرح کردن بی اخلاقی های صورت گرفته نیست؟

نکته دیگر ذکر این مسئله است که مجری این برنامه که از ابتدای شروعش در ماه مبارک رمضان بر قضاوت عجولانه نکردن و خود را در تصمیم گیری ها جای خدا ندیدیدن تاکید داشته است، چرا بعد از صورت گرفتن هر انتقادی از سوی رسانه های دیگر یا افراد کارشناس، در مقابل آن انتقاد صورت گرفته، جبهه گیری می کند؟

مگر نه این است که ماه عسل باید با شنیدن انتقادها پیشرفت کند؟

نکته ی دیگر در رابطه با دعوت میهمانان این برنامه برمی گردد به این مسئله که تقریبا در نیمی از برنامه های پخش شده فقط غم و غصه به مردم تزریق شد به گونه ای که اکثرا با اشک چشم شان سر سفره افطار نشستند؛ که این بحث می شد با چیدمانی دیگر طوری پیش رود که یک در میان میهمانان متفاوت داشته باشند که بعد از انتقادات صورت گرفته در این زمینه کمی از روال غم انگیزی برنامه کم شد.

انتقاد دیگر شاید این موضوع باشد که ماه عسل در مواردی خواست با کاری هیجانی هم مخاطب را غافلگیر کند هم میهمان برنامه اش را که با بازخوردهای مثبت و منفی از سوی جامعه همراه بود.
مانند هماهنگی برای تحویل دادن فرزندی از پرورشگاه  به خانواده  میلاد که فرزندشان چندی پیش در گذشته بود.

 آنچه که در این بین بیانش ضروری می باشد، ذکر این نکته است که چرا باید این گونه برنامه ها که اخلاق های اجتماعی زندگی مردم عامه مردم را نشان می دهد، پخش آن مختص ماه رمضان باشد؟

آیا خالی بودن جای این گونه برنامه ها در شبکه های سیما بدین معنی است که در یازده ماه باقی مانده نیاز به برنامه های اخلاقی اجتماعی نداریم؟ یا بستر آن فراهم نکرده ایم؟

چرا نباید به این سمت پیش برویم که این گونه برنامه های تاثیرگذار به صورت هفته ای از رسانه ملی پخش شود؟

وضعیت رسانه ملی که نقد زیادی بر آن وارد است وقتی می تواند از فضاهایی چون " ماه عسل" که جاذب مخاطبش زیاد است، استفاده کند و اصول و سنت های فراموش ایرانی اسلامی را به جامعه معرفی کند؛ چرا باید با بی توجهی و نبود دغدغه های لازم این ظرفیت را به حاشیه بسپاریم؟؟

در بین تمام نکات مثبتی که این برنامه مردمی داراست، باید بگوییم برای پخته شدن هر برنامه سی روزه " ماه عسل"، به سی ماه تجربه کاری نیاز است.
البته همین روندی که از سال های پیش برای پیشرفت این برنامه طی شده است قابل تقدیر می باشد.

انتهای پیام/2002/خ