روزی در جمع غول‌های سرعت دنیا قرار می‌گیرم/ بولت و گاتلین مثل من دغدغه محل تمرین ندارند

وی در نیمه نهایی در گروهی که دوندگان سرشناسی حضور داشتند رکورد 10 ثانیه و 20 صدم ثانیه را ثبت کردند از صعود به فینال بازماند اما حضور او در نیمه‌نهایی برای اولین بار در تاریخ دوومیدانی بود.

وی در گفت‌وگو صحبت‌هایی انجام داده است که در زیر می‌خوانید:

 از عملکرد خودت در مسابقات جهانی راضی بودی؟

خیلی خوشحالم که توانستم رکوردم را در این مسابقات تکرار کنم. دوندگان بزرگی در این مسابقات حضور داشتند که هر کدام چندین مدال جهانی و المپیک را دارند. شرایط تمرینی و امکانات آنها هم اصلا با ما قابل مقایسه نیست.

 اما با این شرایط عملکرد خوبی را به نمایش گذاشتی. 

نمی‌گویم استعدادم در سطح آنها نیست، اما امکاناتم واقعا کم است. مربی من باید من را هدایت کند، ماساژ بدهد، فیزیوتراپی‌ام را انجام دهد و روانشناس هم باشد. همه اینها را یک نفر انجام می‌دهد اما هر کدام از نفراتی که به نیمه نهایی آمده بودند، یک تیم کنارشان بود.

 فکر می‌کردی به نیمه نهایی برسی؟

من سختی‌های زیادی را در این مدت کشیدم اما همین که مردم خوشحال شدند برای من کافی بود و خیلی از خستگی‌هایم را از تن به در کرد. من در آخر راه نیستم و هنوز تازه‌کار نیستم. امیدوارم همین روند را ادامه دهم و مطمئنم بهتر خواهم شد.

 فکر می‌کنی زمانی برسد رکورد خود را به زیر 10 ثانیه برسانی؟

مطمئنم خیلی بهتر هم می‌توانم نتیجه بگیرم و منتها باید توجه شود. در آینده‌ای نه چندان دور می‌خواهم نتایجی را کسب کنم که شاید خیلی‌ها فکرش را نکنند. همینطور که تا الان هم کسی فکر نمی‌کرد از ایران در دو سرعت به نیمه‌نهایی برسند.

 در رقابت با بزرگان استرس نداشتی؟

مطمئنا هیچ استرسی نداشتم. حتی اگر در گروه اوسین بولت هم بودم کارم را انجام می‌دادم. ورزشکار بزرگ باید خودش را در مسابقات بزرگ نشان دهد. من تمام تلاشم را می‌کنم تا در آینده در میان بهترین‌های دوی سرعت دنیا نامی هم از حسن تفتیان وجود داشته باشد.

 فکر می‌کنی با این عملکرد توجهات بیشتر شود؟

باید این اتفاق بیفتد. من پله‌های ترقی را یک به یک پشت سر می‌گذارم، اما فقط یک دستت درد نکند خالی می‌شنوم؛ آیا دستت در نکند برای من امکانات می‌شود؟جوانی هستم که لذت و توفیق را در این می‌بینم که پرچم کشورم را در عرصه ورزش به اهتزاز در بیاورم، ولی آیا با این حال و روز می‌شود؟

سالهای متوالی است که با وجود نادیده گرفتن عملکردم در مورد اردو یا امکانات مورد نیازم با من بحث می‌شود. آیا ورزشکارانی مانند بولت، گاتلین، پاول و تایسون گای که شانه به شانه آنها در رقابت‌های جهانی دویده‌ام چنین دغدغه‌هایی دارند؟ آیا فکرشان مشغول شرایط تمرینی‌شان است؟

مسابقات جهانی دوومیدانی بزرگترین رویداد ورزشی سال ٢٠١٥ بوده و از این مهمتر ماده ١٠٠ متر گل سر سبد این رقابت‌ها بوده است. در دوران نوجوانی از بزرگان می‌شنیدم که آرزوی عکس یادگاری با غول‌های سرعت دنیا را دارند و حال اینکه من با توکل به خدای سبحان به رقابت با این اسطوره‌ها پرداختم و نشان دادم که یک ورزشکار ایرانی شایستگی‌هایش بالاتر از این تفکرات است.

این شرایطت دلسردت نمی‌کند؟

نادیده گرفتن این عملکرد و پیشرفت روز افزون در این کارزار موجب دلسردی و بی انگیزگی هم برای من و هم برای مربی‌ام است. به طوری که به جای تمرکز داشتن بر روی تمریناتم باید دغدغه امکانات تمرینی و هزینه اردوهایم را داشته باشم. درخواست‌هایم بدون جواب می‌ماند و اردوهایم بدون پیگیری. هزینه اردوهای فصل بدنسازی‌ام را خودم متحمل شدم و فقط برای مسابقه مرا می‌خواهند.

از یک هفته قبل مسابقه توجهات شروع می‌شود و پس از اتمام مسابقات جوابگویی برای برنامه‌هایم ندارم.

منبع: فارس