مسئولان دولتی وعده پوچ ندهند محل اعتراض پیشکش/ مردم همت و اراده مسئول را می‌خواهند نه محل اعتراض/ هدف کدام است; شنیدن صدای مردم یا صداخفه کنی؟!

به گزارش سرویس سیاسی  صبح قزوین ،  در جلسه یکشنبه هئیت دولت که اسحاق جهانگیری، معاون اول رئیس جمهور ریاست آن را بر عهده داشت، دولت با هدف ساماندهی برگزاری تجمعات، درخصوص پیش ­بینی و تعیین محل­ های مناسب برای این اقدام تصمیم­ گیری کرد.

این طرح در دی ماه سال گذشته در قالب طرحی دو فوریتی به پیشنهاد «احمد مسجد جامعی»، فعال اصلاح طلب به شورای شهر تهران آمد که پس از کش و قوس‌های فراوان، به‌تصویب رسید.

بر این اساس، ورزشگاه­ های دستجردی، تختی، معتمدی، آزادی و شهید شیرودی، بوستان­ های گفت­ وگو، طالقانی، ولایت، پردیسان، هنرمندان، شهر و ضلع شمالی مجلس شورای اسلامی به عنوان محل­ های مناسب تجمع در کلانشهر تهران تعیین شدند.
 
این موضوع محل بحث و بررسی بسیاری از کارشناسان و فعالان سیاسی و رسانه‌ای شد. اینکه دولت در پنجمین سال فعالیت خود چنین طرحی را مد نظر قرار می دهد، موضوع قابل تاملی است. چراکه دولت در این سالها بایستی به فکر تحقق وعده‌هایی که سالیان مختلف داده است باشد نه اینکه محل تجمع محدودی برای معترضین صنوف مختلف آنهم با ژست دفاع از شنیدن صدای مردم، تعیین کند.

دولت در این 5 سال وعده های بسیاری در خصوص گشایش اقتصادی ذیل برجام به مردم داده است و امروز که بایستی پاسخ دهنده این قول و قرارها به مردم باشد و مشکلات بسیاری که در حوزه‌های مختلف از جمله بازار ارز و اشتغال خود را پیش روی خود می بیند ژست قهرمان و دموکراسی خواه به خود می گیرد.

این درحالی است که بسیاری مطرح می کنند که تعیین محل اعتراض مهم نیست بلکه بایستی مشکلات مردم حل شود. البته مکان هایی که در این حوزه معرفی شده اند نیز بیشتر بر ضد شنیدن صدای مردم هستند تا در این راستا. ورزشگاه‌های دربسته و پارک ها که محل تفریح و سرگرمی مردم هستند، اماکن خوبی برای شنیده شدن صدای درد و رنج مردم نیست.

کارگری که شش ماه حقوق خود را نگرفته است و با مشکلات متعددی روبروست می خواهد مسئولان و افکارعمومی و رسانه‌ها صدای او را بشنوند تا از این طریق مسئولان مجاب به حل مشکل او شوند اما اینکه در یک محیط تفریح و سرگرمی بخواهد از مشکلات اولیه زندگی خود گلایه کند، به نظر نمی رسد چندان با این موضوع همخوانی داشته باشد.

در واقع پارک و ورزشگاه محل تفریح و هیاهو و شور و نشاط است نه شنیدن درد و رنج و مشکلات طبقه فرودست جامعه.

از جمله مخالفان این طرح «عباس سلیمی نمین» است. سلیمی نمین که تحصیلاتش را در انگلیس انجام داده در مخالفت با طرح هایدپارک (پارک اعتراض) گفته بود:« هاید پارک ترفندی است که انگلیسی‌ها برای خالی کردن آدم‌ها به کار گرفته‌اند و معمولا معترضین خمار و سرمست هستند و باقی مردم معمولا آن ها را مسخره می‌کنند. و هیچ‌گاه اعتراضات جدی در آنجا برگزار نشده‌است.» سلیمی نمین در ادامه گفته بود که به جای این کار که یک فریب انگلیسی است بهتر است ظرفیت نقدپذیری را در کشور تقویت کرد و مدیران ظرفیت نقد شدن داشته باشند. اینطور نباشد که اگر دانشجویی استادش را نقد کرد برایش مشکل به وجود بیاید.»

این طرح که هنوز به مرحله اجرا نرسیده است بیشتر به عنوان یک صداخفه کن شبیه است تا شنیدن صدای مردم و در ادامه به نظر می رسد عدم اعطای مجوز به معترضین برای برگزاری تجمعات اعتراضی را به همراه خواهد داشت.

دولت در این عرصه زحمت مسئولان را نیز برای شنیدن صدای مردم را کم کرده است. چراکه از این پس به نظر می رسد مسئولان کمتر صدای اعتراضات را بشنوند و پشت میز و در محل کار خود شرایط زیرمجموعه مدیریتی خود را مطلوب بدانند. در واقع تجمعات اغلب در جلوی درب نهادهای و سازمان های مختلف برگزار می شد تا مسئول مربوطه نسبت به مشکلات آنها آگاه و بعضا تحت فشار قرار بگیرد تا پیگیر کارها شود اما با این اوصاف تجمعات در مکان های پرتی برگزار می شود که برای مسئولان دیگر اسباب زحمت نشود.

از این رو یک کار محیر العقول دیگر از سوی دولتمردان را در این عرصه شاهد هستیم که بعد از پنج سال وعده های مختلف و عدم تحقق آنها و مشکلات عدیده ای که حالا به مرز اعتراض رسیده است، دولت در یک ژست دموکراسی خواهانه این اعتراضات را به رسمیت می شناسد و خود را در جایگاه قهرمان می نشاند.

با این اوصاف حلقه مفقوده این ماجرا به محاق رفتن مطالبات مردم و برخلاف شعار این طرح عدم شنیدن صدای اعتراضات است. هر چند که حرف اول و آخر را بسیاری در این مورد می زنند که مردم نیازمند تعیین محل اعتراض نیستند و می خواهند مشکلاتشان حل شود.



انتهای پیام/1404

منبع: جهان