می‌خواستم انتقام کودکان ۷دی در قزوین را بگیرم

به گزارش سرویس سیاسی صبح قزوین ؛ خاطرات دوران انقلاب در قاب تصاویر، امروز پس از گذشت ۳۹سال یاد آن دوران را به خوبی زنده می‌کند.

انقلاب بسیاری از مسایل اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و هنری را متحول کرد و در زمینه‌های سینما، تئاتر و هنرهای‌ تجسمی‌ به شـکل بـسیار شـگفت‌آوری تأثیر گذاشت.

نهضت‌ عظیم‌ انـقلاب اسـلامی‌ ناخودآگاه شرایطی‌ متفاوتی‌ برای عکاسی‌ ایران به ‌وجود آورد و موج عظیم‌ انقلاب‌ علاوه‌ بر عـکاسان‌ حرفه‌ای، اکـثر کسانی کـه دوربـینی‌ در‌ خـانه‌ داشتند را‌ به‌ ثبت‌ تصاویر‌ از انقلاب واداشت.

عکاسی هم مردمی‌تر شده، نمایشگاه‌های خیابانی بـسیاری بـرپا گردید، ثـبت تـصاویر و رخـدادهای انقلاب به خانه‌ها راه پیدا کرد و مردم با عکاسی خبری از نزدیک‌ به‌ شکل‌ بسیار ملموس‌ آشنا شدند و عکاسی‌ دیگر از حالت آتلیه‌ای، خانوادگی و مجلسی‌ خارج شد.

وقایع مختلفی در دوران انقلاب اسلامی ایران رخ داده است که هنرمندان و علاقمندان عرصه عکاسی از این فرصت برای به تصویر کشیدن این وقایع در راستای ثبت در ذهن تاریخ استفاده کرده‌اند.

خیلی از ما هنوز نمی‌دانیم که عکس‌های روزهای آغازین انقلاب را کدام یک از هنرمندان و عکاسان آن دوران ثبت کرده‌اند.

کریم کرامتی یکی از عکاسان قزوینی دوران انقلاب است که صحنه‌های بسیار زیادی از وقایع تلخ و شیرین و به یادماندنی آن زمان را به تصویر کشیده و در سینه تاریخ به ثبت رسانده است.

این عکاس قزوینی در هشتم فروردین سال ۱۳۳۴ در قزوین به دنیا آمده و در سن ۳ سالگی بنا به تصمیم خانواده و شرایط کاری پدر، به تهران سفر کرده و در آنجا ساکن می‌شوند.

کرامتی در همان دوران نوجوانی به کارهای هنری همچون نقاشی و عکاسی علاقه‌مند می‌شود و اولین دوربین خود، از نوع "لوبیتر۲" را با دست رنجی که از کار در کنار پدر به دست آورده بود را خریداری می‌کند.

ابتدا جمع‌های خانوادگی و دوستانه، طبیعت‌گردی و کوهنوردی، سوژه‌‌های اصلی این عکاس جوان را تشکیل می‌دهند تا اینکه در سال ۱۳۵۵ عازم خدمت سربازی می‌شود.

اوایل سال ۵۷ پس از اتمام سربازی و زمانی که مبارزات انقلابی پررنگ‌تر می‌شود، آقای کرامتی و خانواده‌اش تصمیم به بازگشت به شهر خود یعنی قزوین می‎گیرند.

در این دوران است که عکاسی او رنگ و بویی دیگر به خود می‌گیرد و راهپیمایی‌ و تظاهرات انقلابی اصلی‌ترین سوژه‌های این عکاس قزوینی می‌شوند.

اعلامیه‌های امام خمینی (ره) را در اداره دست به دست می‌کردیم
کرامتی می‌گوید: پس از بازگشت به زادگاه خود در اداره راه و ترابری استخدام و مشغول به کار شدم؛ اعلامیه‌های امام خمینی (ره) که به دستم می‌افتاد به اداره می‌بردم و میان همکاران دست به دست می‌کردیم.

این عکاس قزوینی به نفوذ و نظارت ساواک در ادارات اشاره می‌کند و ادامه می‌دهد: به خاطر خفقانی که از سوی ساواک در ادارات حاکم بود، نمی‌توانستیم اعلامیه‌ها را زیاد نگه داریم و سعی می‌کردیم به صورت پنهانی در میان یکدیگر رد و بدل کنیم.

وی خاطرات عکاسی از وقایع انقلاب را اینگونه بیان می‌کند: من همیشه جلوتر از جمعیت بودم تا بتوانم کادر خوبی برای عکاسی داشته باشم؛ از آنجایی که معدود افرادی در آن دوران دوربین عکاسی داشتند، قبل از هر راهپیمایی هماهنگ می‌کردیم تا من برای عکاسی حضور داشته باشم.

کرامتی با بیان اینکه مسجدالنبی (ص) یکی از فعال‌ترین مساجد در مبارزات انقلابی بود خاطرنشان می‎کند: همیشه پیگیر این بودم که سیدالاسرا مرحوم سید علی اکبر ابوترابی، مرحوم آیت‎الله باریک بین و شهید چگینی در کجا سخنرانی و یا تجمع دارند تا برای عکاسی حضور پیدا کنم.

خانواده‌ام هیچگاه مانع حضورم در تظاهرات نمی‌شدند
این عکاس انقلاب به همدلی مردم در دوران انقلاب اشاره می‌کند و ادامه می‌دهد: برای اینکه بتوانم عکس‌های بهتری از جمعیت بگیرم، از مردم اجازه گرفته و به پشت بام‌ خانه‌ها می‌‌رفتم.

وی با بیان اینکه خانواده مخالفتی با فعالیت‌هایش نداشته‌اند می‌گوید: از آنجایی که خانواده‌ای مذهبی و سنتی داشتم؛ هیچگاه مانع حضورم در تظاهرات نمی‌شدند.

کرامتی ابراز می‌کند: گاهی درگیری‌ها به اندازه‌ای شدت می‌گرفت که نیروهای شاهنشاهی به مردم شلیک می‌کردند؛ یک روز در همین درگیری‌ها کع مقابل مسجدالنبی (ص) بودیم، دوستم تیر خورد و او را گم کردم تا اینکه در یک بیمارستان پیدایش کردم.

این عکاس دوران انقلاب یادآوری می‌کند: به جهت زندگی خواهرم و سربازی برادرم در تهران، برای دیدار آن‌ها به آنجا می‌رفتم و در راهپیمایی‌های تهران هم شرکت می‌کردم که گاهی شبانه برگزار می‌شد.

ملحفه و یخ برای پزشکی قانونی جمع می‌کردیم
وی ادامه می‌دهد: گاهی جمع شهدا در تهران به اندازه‌ی می‌رسید که دیگر در سردخانه‌های پزشکی قانونی جا نبود و پیکرها را در سالن‌ها نگهداری می‌کردند که برای این کار به ملحفه و یخ نیاز داشتند.

کرامتی خاطرنشان می‌کند: من به همراه سایر دوستان به خانه‌ها مراجعه می‌کردیم و ملحفه و یخ را از مردم جمع‌آوری می‌کردیم و به پزشکی قانونی می‌رساندیم.

این عکاس قزوینی بیان می‌کند: عکاسی را به صورت تجربی یاد گرفتم و به هیچ کلاسی نرفتم و درواقع انقلاب یک اتفاق نوظهوری بود که عکاسی‌ام را متحول کرد و عکس‌های آن دوران به ماندگارترین عکس‌ها در تاریخ تبدیل شدند.

وی ابراز می‌کند: یادم هست اولین عکس انقلابی که گرفتم مربوط می‌شود به تظاهراتی که در قزوین از خیابان سپه به سمت خیابان هلال احمر بود.

این عکاس دوران انقلاب یادآور می‌شود: یکی از عکس‌های تاثیرگذاری که گرفتم مربوط به واقعه حمله چماقداران ستمشاهی به اماکن عمومی و اموال مردم قزوین در یازدهم دی ماه سال ۵۷ است.

وی ادامه می‌دهد: در این حادثه نیروهای ستمشاهی شیشه مغازه‌ها و خانه‌ها را شکسته و خسارت زیادی به اموال مردم زده بودند؛ من در صحنه حاضر بودم و عکاسی می‌کردم که یکی از همسایه‌ها با دیدن این شرایط دچار شک عصبی شده و هنگام رانندگی تعادلش را از دست داده بود.

کرامتی یادآور می‌شود: از آنجایی که در واقعه ۷ دی در قزوین نبودم، هیچ عکسی از این روز ندارم.

این عکاس دوران انقلاب بیان می‌کند: با توجه به اینکه کارمند اداره راه و ترابری بودم و با یک ماشین لندرور کار می‌کردم؛ یک روز که از ماموریت برمی‌گشتم سربازان را در چهارراه سپه دیدم که مراقب تظاهرات مردم بودند.

وی ادامه می‌دهد: یک لحظه پشت فرمان با خودم فکر کردم مانند همان ارتشی که در ۷ دی با ماشین به صف نفت حمله کرده و کودکان را شهید و زخمی کرده بود؛ من هم به جمع این سربازان حمله کنم و از آن‌ها انتقام بگیرم اما از تصمیم خودم منصرف شدم و از آنجا عبور کردم.

کرامتی با بیان اینکه تمام عکس‌ها را برای خود چاپ و نگهداری می‌کردم اظهار می‌کند: چندباری عکس‌هایم در روزنامه ولایت به چاپ رسید.

این عکاس قزوینی بیان می‌کند: علاوه بر عکاسی پیگیر روزنامه‌هایی که آن زمان منتشر می‌شدند هم بودم و تیتر و عکس خبرهای مهم را قیچی می‌کردم و در یک آلبوم حفظ می‌کردم که الان یک مجموعه بزرگی است.

وی ادمه می‌دهد: از آنجایی که هنر نقاشی‌ام هم خوب بود، عکس بزرگی از امام خمینی (ره) را سیاه قلم کار کرده بودم و در راهپیمایی‌ها استفاده می‌کردیم و همچنین یک تابلو از شیشه ساخته بودم که تصویر گل‌های لاله که “استقلال آزادی، جمهوری اسلامی” روی آن‌ها به تصویر کشیده شده بود.

این عکاس انقلابی به دیدار امام راحل اشاره می‌کند و می‌گوید: پس از ورود امام خمینی (ره) به ایران، در مسجد علوی تهران با مردم دیدار می‌کردند یک روز هم موفق شدم تا به دیدار ایشان بروم و با توجه به جمعیت عظیمی که حضور داشتند توانستم از دور امام را زیارت کنم.

کرامتی خاطرنشان می‌کند: تاثیرگذارترین عکس‌هایی که گرفتم تصاویر شهدا است که خودم را هم منقلب می‌کرد، همچنین عکس‌هایی که از شادی مردم بعد از ورود امام خمینی (ره) به کشور گرفتم هم هیچگاه فراموش نمی‌کنم.
انتهای پیام/2002