، دیروز فوریت الزام شهردار تهران به ایجاد محل مناسبی برای اعتراضات مردمی تصویب شد!
فکرش را بکنید، فردا باید زمینی، پارکی، محوطه‌ای به این کار اختصاص یابد، لابد پیمانکار می‌خواهد، لابد پول حسابی هم باید خرج شود تا «محل مناسب» شود و لابد و لابدهای دیگر!
این همه هزینه‌ها از جیب مردم می‌رود و البته پیمانکار‌ها هم نوعا نورچشمی‌ها هستند!
اما برای چه!؟ برای شنیدن صدای اعتراض مردم! خب مگر شما نمی‌دانید مردم معترضند!؟ مگر نمی‌دانید به چه اعتراض دارند!؟ چرا همه چیز را به مسخره‌بازی می‌گذرانید!؟ چرا به جای کارهای نمایشی، گرهی از کار آنها باز نمی‌کنید!؟ چرا به جای ژست مردمی بودن، رسم مردمی بودن به جا نمی‌آورید و مشکلشان را حل نمی‌کنید!؟
می‌دانید فرجام این روش چیست!؟ یک پدر بیچاره و درمانده برای حقوق ده ماه عقب‌مانده‌اش به «هایدپارک ایرانی» برود و گلویش را پاره کند، چون در محیط قانونی است، اشکالی ندارد، اما در همان زمان، دولتمردان با اطمینان از تعبیه یک سوپاپ‌اطمینان، لطف می‌کنند و اجازه می‌دهند مردم همچنان داد بزنند! آن دانشجوها هم همین‌طور، آن مستاجر نگون‌بخت هم همچنین!
این روش یعنی اجازه دارید خودتان را با داد زدن تخلیه کنید، اما از ما چیزی نخواهید! این امامزاده‌ای است که کور می‌کند، اما شفا نمی‌دهد!
اما همه چراهای این بخش پاسخ دارد. اقدام اولی یعنی ساخت محلی برای اعتراض مردم، اگر برای مردم هیچ آبی نداشته باشد (که قطعا ندارد) برای عده‌ای نان حسابی دارد! هم نان سیاسی و تبلیغاتی و هم نان مالی! اما راه دوم یعنی گشودن گره از کار مردم، سخت است، همت می‌خواهد، دستِ پاک می‌خواهد، شب‌بیداری و هم‌نشینی با محرومان می‌خواهد، چشیدن درد مردم می‌خواهد.... نه! خیلی سخت است، همان اولی با مذاق اصلاح‌طلبان سازگار‌تر است!
انتهای پیام/1404
منبع:کیهان
دیدگاه ها