سلوک آیت الله بهجت در ماه مبارک رمضان

به گزارش خبرنگار فرهنگ و هنر صبح قزوین ؛ آیت الله بهجت قرآن سر گرفتن را مخصوص شب قدر نمی‌دانست و معتقد بود که خیلی از عبادت‌ها وجود دارد که ما به جهت این که نوشته است در فلان زمان آن را باید بجا آورد، ما خود را از آن محروم می‌کنیم.

حضرت آیت الله بهجت از بزرگترین مراجع تقلید معاصر به شمار می‌رفتند، و نیز معلم بزرگ اخلاق، عرفان و سرچشمه فیوضات معنوی بی پایان بودند.

دل نورانی و مصفای این پارسای پرهیزگار، آیینه روشن و صیقل یافته الهام الهی، و کلام معطر او راهنمای اندیشه و عمل رهجویان و سالکان بود.

از ویژگی‌های برجسته این عبد صالح خدا عبادت‌های خالصانه و شب زنده داری های عاشقانه او به خصوص در ماه مبارک رمضان بود؛ بدین جهت برای شناخت کامل و آگاهی بیشتر از این مرجع عظیم الشأن جهان تشیع گفتگوی خبرگزاری رسا را با حجت الاسلام علی بهجت فرزند آن استاد فرزانه را در ادامه می‌خوانید. 

حضرت آیت الله بهجت انسانی بسیار متواضع بودند، یک مقداری در مورد تواضع و فروتنی ایشان بفرمایید؟
آقا هر وقت مجلسی می رفت، بی سر و صدا و تا کسی بلند نشده، سریع می رفت یک گوشه ای می نشست. در مجلس بر خلاف دیگران این جوری بود که خصیصه اش این بود.

آیا ایشان موت اختیاری داشتند؟
موت اختیاری حالتی است که برخی می توانند برای مدتی از بدن شان فاصله بگیرند، ولی اشراف به بدن دارند؛ اولین شخصی که این حالت آیت الله بهجت(ره) را بیان کرد، حضرت امام خمینی(ره) بود که به فرزند خود حاج آقا مصطفی(ره) گفت، اما خود آیت الله بهجت(ره) افراد را از بیان این سخنان در مورد خودشان منع می‌کردند.

معظم له در ماه رمضان به درس و یا تفسیر آیات قرآن برای طلاب می‌پرداختند؟
ایشان هرگز به گفتن تفسیر نمی پرداخت، ولی تدبر در قرآن را در سحرها و بین الطلوعین داشت؛ در ماه رمضان در میان روز هم تدبر در قرآن داشتند.

حضرت آیت الله بهجت چه آدابی را در شب‌های قدر رعایت می‌کردند؟
ایشان در شب‌های قدر ادعیه وارده در آن شب‌ها را مراعات می‌کرد و شب‌های قدر را که بیدار می‌‎ماند قرآن سر می‌گرفت.

البته ایشان قرآن سر گرفتن را مخصوص شب قدر نمی‌دانست و معتقد بود که خیلی از عبادت ها وجود دارد که ما به جهت این که نوشته است در فلان زمان آن را باید بجا آورد، ما خود را از آن محروم می‌کنیم، لذا در وقت شدت و گرفتاری‌ها قرآن به سر گرفتن را توصیه می کرد و در ایام دیگر همانند شب های جمعه خود نیز مشغول این امر می‌شد.

علاوه بر این، ایشان شب‌ها قبل از خواب حدیث کساء را حتما قرائت می‌کردند و همچنین با وضو به بستر خواب می‌رفتند و بعدها که به جهت مشکلات نمی‌توانستند وضو بگیرند با تیمم می‌خوابیدند و بعضی شب‌هایی را که می‌خواستند احیاء بگیرند یک مقداری استراحت می‌کردند و سپس بلند می‌شدند و می‌فرمودند که حضرت زهرا(س)، حسنین(ع) را شب زودتر می خواباندند تا قبل از نیمه شب برای احیاء بلند شوند.

طریقه عزاداری ایشان در شب ضربت خوردن و شهادت حضرت علی(ع) به چه نحوی بود؟
آیت الله بهجت در تمام ایام وفیات کارش این بود که زیارتی را از آن حضرت بجا بیاورد، ایشان علاوه بر این، زیارت می‌کرد، منتهی در زیارتش احوالات مخصوصی داشت که گاهی با حزن و اندوه همراه بود. 

و شب‌هایی که وفات بود هنگامی که برای شام می‌آمد برای بچه‌ها داستان‌های تاریخی که در این زمینه داشت(همانند شیوه شهادتی که در روایات آمده بود) را نقل می‌کردند و در چشمانش اشک جمع می‌شد و از دشمنان اهل بیت(ع) تبری می‌جستند، در حالی که در شب‌های معمولی ممکن بود با برخی از بچه‌ها شوخی کند.

توصیه‌های آیت الله بهجت در انجام اعمال اعیاد همانند روز عید فطر به دیگران را بیان کنید.
ایشان در تشخیص عید فطر دقت عجیبی داشتند و حاضر نبودند زود حکم کند و معمولا حکم هم نمی کرد و مقدماتی را توصیه می‌کرد که اگر می توانید نماز هزار توحید را بخوانید و اگر نمی‌توانید به جای هزار تا، صدتا بخوانید و در روایاتی که می‌خواند به بچه‌ها اعمالی را توصیه می‌کرد و هیچ گاه توانایی خود را به دیگران تحمیل نمی‌کرد و ناتوانی در عبادت برایش ناچیز بود.

به عنوان مثال با عبادت شارژ می‌شد و قوت می‌گرفت و خود را هرگز به رخ دیگران نمی‌کشید و اگر به ایشان برای میزان عبادت شان اعتراض می‌شد، می‌گفت «کسانی بودند که دو برابر من عبادت می‌کردند» و همیشه آن‌هایی را که بیشتر از ایشان عابد و زاهد بودند را معرفی نموده و تعریف می کرد، البته برای این که خود را کم جلوه دهد این اقدام را انجام می‌داد.

ایشان از لحظات عمر خود به چه نحوی استفاده می‌کردند؟
بنده با این که نزدیک به 50 سال با ایشان محشور بودم، نمی دانستم که مجموع عبادات متصل ایشان بیش از 11 ساعت است و ایشان دائم وقت‌ها و ثانیه‌ها را همانند کسی که احساس می‌کند نباید قطره‌های آب را هدر داد.

لطفا حالات ایشان را در عبادت‎‏هایشان توصیف کنید.
ایشان هر روز دو ساعت زیارت حرم شان طول می‌کشید، در سال های 60 روزی دو بار به حرم مشرف می‌شدند و بار دوم بعد از نماز مغرب و عشاء می‌رفتند و بعدها که از نظر جسمی برایشان مشکل بود در مواقع مخصوص دو بار به حرم مشرف می‌شدند و اصلا در عبادت خستگی نداشت و هرگز ندیدم که ایشان در وسط عبادتش دچار خواب آلودگی شده باشد با این که نصف اهل خانه می خوابیدند، ولی نشاطش بسیار بیشتر از اهل خانه بود.

آیت الله بهجت در نماز و زیارت چه احوالی داشتند؟
نماز فشار بسیاری بر ایشان می‌آورد و در نماز فشار سنگینی را تحمل می نمود و تعرق شدید داشت، ولی در عبادت‌های دیگر همانند زیارت ائمه اطهار(ع) بسیار نشاط پیدا می‌کرد، یعنی از حرم که برمی‌گشت یقین می‌کردیم که در حرم یک انرژی قوی ای بدست آورده است.
انتهای پیام/2002