آیا اوباما واقعا از پشت به نتانیاهو خنجر زد؟!/ احتمال عضویت ایران در شورای امنیت با توجه به ادعاهای پسابرجامی دولت چقدر است؟

دفتر او با انتشار بیانیه ای ادعا کرده که اوباما پشت پرده با دیگر کشورها برای تصویب این قطعنامه همکاری و تبانی کرده است.

ماجرا از این قرار است که قطعنامه مذکور ابتدا توسط مصر ارائه شد؛ اما پیش از طرح در جلسه شورای امنیت تلاش‌های گسترده‌ای از سوی صهیونیست ها انجام شد تا با فشار به مصر، این کشور از قطعنامه مذکور عقب‌نشینی کند. سرانجام این اتفاق با تماس تلفنی ترامپ رخ داد ولی در پی آن، 4 کشور عضو شورای امنیت، شامل سنگال، مالزی، ونزوئلا و نیوزیلند همین طرح را مطرح کردند و در نهایت با 14 رای موافق و تنها یک رای ممتنع که آمریکا بود، به تصویب رساندند. 

تصویب چنین قطعنامه ای عجیب نبود، آنچه عجیب بود عدم وتوی آن توسط آمریکا بود. آمریکا تا کنون 77 بار از حق ناعادلانه وتوی خود استفاده کرده که حدود نیمی از آنها درباره قطعنامه هایی علیه رژیم صهیونیستی بوده است. فراتر از آن اینکه آمریکا در دوره اوباما هم قطعنامه ای مشابه در سال 2011 را وتو کرد. اما این بار تصمیم گرفته آن را وتو نکند.

ظاهرا این تصمیم آمریکا را صهیونیست ها زودتر تشخیص داده بودند و به همین دلیل تلاش داشتند تا جلوی ماجرا را از جای دیگری بگیرند و کشورهای طراح را از طرح آن منصرف کنند. صهیونیست ها بر این باورند که دولت اوباما با کشورهای دیگر پشت پرده مذاکره کرده و از آن خواسته تا طرح مذکور را ارائه کنند و اطمینان داده که آمریکا آن را وتو نخواهد کرد.

اما اینکه قطعنامه مذکور تاثیری بر سیاست شهرک سازی رژیم صهیونیستی خواهد داشت یا خیر، پاسخ روشنی دارد. این رژیم به صراحت اعلام کرده که این قطعنامه را اجرا نخواهد کرد. تنها ابزار شورای امنیت برای مقابله با این قانون شکنی هم اعمال تحریم است که احتمالا با شکست مواجه می شود. چراکه برای اعمال تحریم قطعنامه های دیگری لازم است که در صورت طرح، دولت آمریکا به رهبری ترامپ آن را وتو خواهد کرد. حتی اگر دولت اوباما هم با قطعنامه اعمال تحریم علیه رژیم صهیونیستی مواجه شود، احتمالا آن را وتو خواهد کرد. به بیان ساده تر، تصمیم دولت اوباما برای وتو نکردن قطعنامه فعلی، بیشتری تصمیم نمادین است نه عملی. در این بین، جوسازی رژیم صهیونیستی هم برای بهره برداری از آن در تصمیمات آتی شورای امنیت و حتی دولت آینده آمریکا ارزیابی می شود.

در این شرایط، برخی گمانه زنی ها وجود دارد که اگر ایران عضو شورای امنیت بود، آیا می توانست چنین قطعنامه هایی را علیه رژیم صهیونیستی پیاده سازی کرده و به تصویب برساند؟

پیش از پاسخ به این سوال، باید ساختار شورای امنیت را بررسی کرد. شورای مذکور، 5 عضو دائم دارای حق وتو دارد و 10 عضو غیردائم که هر دو سال یک بار نیمی از آنها تغییر می کنند. این اعضا بر اساس مکان جغرافیایی خود انتخاب می شوند. در این بین، آسیا دو نماینده دارد که در حال حاضر ژاپن و مالزی هستند.

ایران تا کنون یک بار در سال 1955 عضو شورای امنیت بوده؛ در سال 1387 هم دولت احمدی نژاد با آنکه رییس جمهور وقت به صراحت اساس سازمان ملل و شورای امنیت را قبول نداشت نامزد عضویت شد که در رقابت با ژاپن با اختلاف فاحشی (158 به 32 رای) ناکام ماند.

نوع نگاه به ایران در دنیا باعث شده اولا احتمال عضویت کشورمان در شورای امنیت بسیار پایی باشد. در ثانی، حتی اعضای غیردائم هم به گونه ای انتخاب می شوند که سیاست های کلی شورا حتی بدون نیاز به استفاده از حق وتو تغییر نکند. در واقع حق وتو بیشتر زمانی استفاده شده که یا پای رژیم صهیونیستی در یمان بود و یا منافع 5 کشور دائم با هم تعاض داشته است. برای اثبات این مدعا کافی است دقت کنیم که کشور ژاپن با وجود آنکه دو دوره عضویت پیاپی در شورای امنیت ممنوع است تا کنون بیش از ده بار عضو شورا بوده؛ یعنی حتی برخی اعضای غیردائم هم نیمه دائمی به شمار می روند.

با این حال، دولت تدبیر و امید که مدعی تغییر نگاه ها به سمت ایران پس از برجام، در میان کشورهای دنیا شده، هم تا کنون حاضر نشده سخنی درباره عضویت ایران در شورای امنیت به میان بیاورد.

فارغ از این موضوع، عضویت ایران اگرچه تا حدی بر وجهه کشور تاثیرگذار است اما احتمالا دردی دوا نخواهد کرد؛ چراکه به محض آنکه پای تخلفات رژیم صهیونیستی و حتی منافع کشورمان به میان بیاید حق ظالمانه وتو با آن مقابله خواهد کرد.




انتهای پیام/1404