رکود پاییزی، نان کارگران ساختمانی را آجر کرد

به گزارش سرویس اجتماعی صبح قزوین ، ابتدای بلوار امام خمینی و ابتدای بلوار بنیاد در شهرستان آبیک همه روزه محل تجمع افرادی است که برای امرار معاش خانواده و کسب روزی حلال تلاش می‌کنند و حتی از جایگاهی برای جویای کار شدن بهره‌مند نیستند.

کارگرانی که در کنار جدول خیابان‌ها و میدان‌های اصلی شهر نشسته‌اند و هر رهگذر و سرنشین خودرویی را کار تازه و کارفرمایی جدید تصور می‌کنند که قرار است در عوض انجام دادن کار برای وی، سفره آن شب خانواده‌هایشان با لقمه نانی هر چند فقیرانه پرشود.

چنین مردانی که درآمد روزانه‌شان بستگی به شرایط آب و هوا، زور بازو و نظر صاحبان کار دارد به اصطلاح “کارگران فصلی” نامیده می‌شوند.

این کارگران هر صبح با این نگرانی از خواب بیدار می‌شوند که مبادا امروز کاری پیدا نکنند و شرمنده زن و فرزند چشم به راه خود شوند.

مسئولان شهرستان آبیک بارها برای ساماندهی این کارگران و فراهم کردن فرصت کار در تمام روزهای سال در مراکز ثابت ساماندهی تلاش کردند اما ظاهرا انسجام لازم برای ایجاد این مراکز وجود ندارد.

افرادی که اگر با آن‌ها به صحبت بنشینی و سفره دلشان را باز کنند؛ متوجه می‌شوی که در کنار و همسایه‌گی ما چه خانواده‌هایی حضور دارند که سفره منزلشان خالی است و فقر دردناک‌ترین مشکل زندگی آن‌هاست. کارگرانی که نه بیمه دارند و نه عیدی و نه پاداش.

بنابراین اگر بلایی سرشان بیاید معلوم نیست سرنوشت خانواده آنها چه می‌شود. روی داربست رفتن و کار کردن در بلندی حتی به گفتن هم آسان نیست، اما کارگران فصلی چاره‌ای جز این ندارند که با وجود همه سختی‌ها تن به کاری بدهند تا خود و زن و فرزندانشان گرسنه نمانند.

مافی یکی از کارگران فصلی است که بیشتر اوقات وقت خود را در سر بلوار بنیاد به امید کسب در آمد می‌گذراند؛ اظهار داشت: هر روز با صرف هزینه به این میدان می‌آیم اما دست خالی بر می‌گردم. نمی‌دانم با چه رویی و بدون در درآمد به خانه بروم. امسال من حتی به اندازه یک ماه هم کار نکرده‌ام و شرمندگی کار هر روز من شده است.

فلاح یکی دیگر از کارگران فصلی نیز با گلایه از وضعیت کاری خود گفت: هزینه بیمه ماهیانه‌ام ۷۰ هزار تومان است؛ اما به دلیل نداشتن شغل حتی توانایی پرداخت این بیمه را هم ندارم و امروز دقیقا ۳ ماه است که حتی پول بیمه را نیز واریز نکرده‌ام.

وی ادامه داد: هر روز خانواده‌ام منتظر هستند تا درآمدی به منزل ببرم اما وضعیت کار چنان وخیم است که روزها شده که یک کار هم گیرم نیامده است و نتوانسته‌ام شکم خانواده‌ام را سیر کنم. دقیقا ۳ سال است که رکود یقه ما را گرفته و ما را تحت فشار گذاشته است.

یکی از کارگران روزمزد و فصلی که به گفته خود ساعت‌های زیادی را سر این خیابان به انتظار کار نشسته است در گفت‌وگو با خبرنگار نگاه آبیک؛ گفت: در حال حاضر حدود ۵۳ سال سن دارم و از سن ۱۵ سالگی وارد حرفه کارگری شدم و از آن زمان تاکنون هر روزم با این فکر که آیا امروز به سرکار می‌روم، می‌گذرد.

وی ادامه می دهد: بیمه که نیستم و نمی‌دانم تا چه سنی می‌توانم کار کنم تا بتوانم از پس مخارج زندگی برآیم. خانواده من حتی از کمترین امکانات هم بی‌بهره هستند.

نظری کارگر دیگری است که دارای ۴ فرزند دختر و ۲ فرزند پسر است، در گفت وگو با نگاه آبیک؛ تصریح کرد: در این یک ماه فقط پنج هزار تومان در آمد داشتم که آن هم از کار بنایی نبود و مربوط به یک جابجایی ساده بوده است.

وی افزود: مسئولین به فکر ما باشند و کاری کنند که ساختمان سازی فعال شود. قبلا مسکن مهر ساخته می‌‌شد بهتر بود. هیچ کس به اندازه‌ی کارگرها مطمئن باشید زحمت نمی‌‌کشد. ما هر چی کرم کارفرما باشد می‌‌گیریم با اونکه قیمت ۴۰ تومان است، ولی کارگرها مجبورند بروند. یک تکه نان خشک الان ۵۰۰ تومن قیمتش است. ما صبح تا غروب زحمت می‌‌کشیم و کار می‌‌کنیم.

محمدی یکی از این کارگران فصلی که هر روز صبح از یکی از روستاهای اطراف برای کار به آبیک می‌آید، مطرح کرد: قبلا کار زیاد بود ولی چند سالی است که کار کم شده است و همین کارهای محدود را نیز افغانی‌ها از ما گرفته‌اند و ما مجبوریم با گردنی کج هر شب با خانه بازگردیم.

وی ادامه داد: مگر ما گناه کرده‌ایم که لباس کارگری به تن داریم. بارها شده است که مامورین با بی‌احترامی‌‌تمام با ما برخورد کرده‌اند و اول صبح می‌‌آیند و انواع توهین‌ها‌ را به ما می‌‌کنند. همین طوری کارگران اینجا برای اینکه چه کسی زودتر سر کار رود با هم بحث دارند حالا باید از مامورین هم بی‌احترامی ‌‌بشنویم؟

یکی دیگر از کارگران گفت: به نظر من اگر نوبت دهی انجام شود خیلی بهتر است. اینطوری کار به همه هم می‌‌رسد نه فقط به من که جوان هستم و می‌‌توانم سریع‌تر به فردی که کارگر می‌‌خواهد برسم. ساماندهی اینجا بسیار بد است حتی ما انقدر ارزش نداریم که یک آبسرد کن داشته باشیم؟ نه سایه بانی و نه وسیله‌ای که ما را گرم کند یا خنک. در زمستان روی جداول سرد در تابستان روی جداول گرم باید بنشینیم؟

وی عنوان کرد: باز هم خواهش می‌‌کنم مامورین با احترام با ما برخورد کنند و اگر بخواهیم اعتراضی کنیم به خاطر ترس که بیکار‌تر از این نشویم حرفی نمی‌‌زنیم. یک بار خودشان لباس کارگری تن کنند و به میان ما بیایند و ببینند که ما چطور مشکلاتی داریم.

یکی دیگر از کارگران فصلی آبیکی اظهار داشت: کارگران ساختمانی آبیکی برای سیر کردن شکم خانواده هر روز صبح زود در کنار باسکول و خیابان بنیاد تقسیم می‌شوند که اغلب با هزار مکافات و چانه زدن کارفرما که با این نرخ کارگر نمی‌خواهم از حقوق حقه خود می‌گذرد تا شب به محض ورود به منزل شرمنده اهل خانه نشود.

جوادی کارگر ۵۰ ساله از جمله افرادی است که در ابتدای بلوار بنیاد منتظر کار است به گفته وی حدود ۳۵ سال از آمدن او به سرگذر می‌گذرد او دارای ۴ فرزند و دارای مدرک دیپلم است.

وی افزود: یک فرزند دانشجو دارم که علاوه بر اجاره خانه که هر ماه باید ۲۵۰ هزار تومان است هر ترم نیز باید مبلغ ۵۰۰ هزار تومان برای دانشگاه پرداخت کنم.

وی ادامه داد: زندگی با این شرایط بسیار سخت است با اینکه همسرم نیز مانند من کارگر است و اغلب در مزارع مردم کار می‌کند ولی آخر ماه هیچ نداریم.

جوادی گفت: خیلی سخت است که در این هوای سرد با هزار مکافات نیمی از حقت را بزنی و با رفتارهای تحقیر آمیز کارفرما بسازی و آخر سر کارفرما کارفرما بگوید این پول حقت نیست.

فتحی دیگر کارگر حاضر در این جمع گفت: بیش از ۸ ماه از سال گذشت اما اغلب کارگران بیشتر از ۳۰ روز کار نکرده‌اند با اینکه ساعت ۵ و نیم صبح از خانه بیرون می‌زنیم و تا موقع نماز ظهر در این میدان سرگردان هستیم مجبوریم با هزار شرمندگی با ناامیدی هر شب به سمت خانه برویم.

یکی دیگر از کارگران فصلی بیان کرد: علت بیکاری کارگران آبیک را یکدست نبودن قیمت پایین دستمزد کارگران ساختمانی است به همین دلیل کارفرما‌ها ترجیح می‌دهند کار را به کارگری بسپارند که کارش با دستمزد پایین‌تر باشد.

طالبی یکی از ندادن کارت اقامت و جواز اشتغال به اتباع خارجی به عنوان یکی از دلایل چند نرخی شدن کارگران ساختمانی در آبیک دانست و گفت: این شرایط باعث شده است تا کارگران غیر ایرانی مجبور شوند تا با قمیت پایین‌تری کار کنند و همین مسئله باعث سوء استفاده کارفرمایان ساختمانی از وضع موجود شده است.

وی افزود: بار‌ها برای رسیدگی و ساماندهی به مشکلات کارگران ساختمانی اداره کار مراجعه کرده‌ایم اما اداره کار که مسئولیت بازرسی در کار را بر عهده دارد تاکنون کاری برای کارگران ساختمانی و گچ کار انجام نداده است.

یکی دیگر از کارگران ساختمانی گفت: اگر دولت به همه کارگران غیر ایرانی ساختمانی مجوز اقامت و اشتغال بدهد دست‌کم مشکل چند نرخی بودن بازار مشاغل ساختمانی برطرف خواهد شد.

وی افزود: کارگران ساختمانی به شدت نزدیک به خط فقر هستند و تازه آنطور که باید از پوشش بیمه‌های اجتماعی برخوردار نیستند.

یکی دیگر با اشاره به خوابیدن ساخت و ساز در طی ۴ سال گذشته، اطهار داشت: بیکاری در این صنعت را می‌توان نتیجه‌ی تغییرات در سیاست‌های راه و شهرسازی و بانک مرکزی دانست، هم‌چنین مهم‌ترین علت بیکاری کارگران ساختمانی رکود ساخت و ساز است.

وی اضافه کرد: تا ساخت و ساز نباشد کار نیست و اگر هم الان کاری پیش بیاید، دستمزد کم است. دستمزدی که چند سال پیش هم ۴۰ تومان بوده است در حال حاضر هم همین است که بسیاری از کارگران با قیمت ۲۵ الی ۳۰ تومان و شده است حتی کمتر هم مجبور شده‌اند به سر کار بروند.

مافی کرد با اشاره به دورانی که مسکن مهر ساخته می‌‌شد، خاطرنشان کرد: آن دوران، دوران خوبی برای کارگران ساختمانی بود اما دلیل بیکاری امروز کارگران را نیز همان مسکن مهر است.

وی افزود: ما می‌‌دانیم فردی هم که می‌‌خواهد ساختمان‌سازی کند برایش به صرفه نیست چون همان مقدار را می‌‌گذارد در بانک تا امنیت پولش حفظ شود. قیمت مصالح و میل گرد و.. هم که ثبات ندارد برای همین ترس از ساخت و ساز هم به وجود می‌‌آید.

به گزارش نگاه آبیک؛ رسیدگی و پرداختن به مشکلات این قشر از جامعه بایستی در اولویت کاری مسئولان امر قرار گیرد تا امید بر این کارگران قوت گیرد و از این وضعیت خارج شوند.

امید می‌رود نوع ارتباط کارگران فصلی با کارفرماها آنقدر از ضمانت قانونی برخوردار شود که اداره کار در صورت پایمال شدن حق و حقوق کارگران، طبق بند الف ماده ۹۶ قانون کار در خصوص گرفتن حق این کارگران دست به اقدام قانونی بزند.
انتهای پیام/2002
منبع: نگاه آبیک