اعترافات نیویورکی رئیس دولت یازدهم و جدال با تناقض‌ها !

رئیس دولت یازدهم امروز در دیدار با نخست وزیر بریتانیا از عدم اجرای تعهدات طرف مقابل انتقاد کرده و گفته است: «تا زمانی که برخی مشکلات فنی در زمینه بانک و بیمه حل نشود، تعهدات طرف مقابل به انجام نرسیده و دولت‌های اروپایی باید به بانک‌های بزرگ برای همکاری با ایران اطمینان دهند و لندن می‌تواند قدم اصلی را در این زمینه بردارد.»

مواضع فعلی روحانی در عرصه‌ی بین‌المللی و انتقاد او از بدعهدی‌های طرف مقابل را باید مورد تمجید قرار داد چراکه ملت ایران از مدت‌ها پیش منتظر اتخاذ چنین سیاست‌هایی از سوی دولت‌مردان بود تا غربی‌ها با خود نگویند صنعت هسته‌ای ایران را در برابر نتایجِ «تقریباً هیچ» محدود ساختیم و صدای هیچ دولت‌مردی درنیامد لکن آنچه که اکنون رئیس جمهوری را در آماج نقدها قرار داده تفاوت 180 درجه‌ای سخنان وی در داخل و خارج از کشور است.

رئیس جمهور با افزایش انتقادها از برجام و «خسارت محض» و «تجربه‌ی تلخ» نامیده شدن آن، طریقه‌ی دفاع صددرصدی از ماحصل توافق با 1+5 را در پیش گرفت و با تاکید بر فروپاشیدن دیوار تحریم‌ها، برجام را کار خدا دانست که ناشکری در قبال آن موجب نازل شدن عذاب الهی می‌شود.

حال همان رئیس جمهور در خارج از کشور چشم ایرانی‌ها را از خود دور می‌بیند و لب به انتقاد می‌گشاید تا بلکه مقامات سایر دولت‌ها به آمریکا بگویند: «با روحانی در آستانه انتخابات 96 مدارا کن».

آقای روحانی باید به این مردم بگوید چرا در فضای داخلی برجام دستاورد شگرف می‌شود و منتقدان آن، عده‌ای ناآگاه و بی‌سواد لقب می‌گیرند اما خود در خارج از مرزها به خویشتن این اجازه را می‌دهد از برجام انتقاد نماید و دچار عذاب الهی نشود!

در آن مقطعی که دولت‌مردان از آفتاب تابانِ برجام سخن می‌گفتند و با ادبیاتِ افسانه‌ای خواستار لمس آن توسط مردم بودند، رئیس بانک مرکزی در بین خارجی‌ها عیان گشت و عنوان کرد: «نتایج برجام تقریباً هیچ است»، این اذعان سیف مورد توجه رسانه‌ها قرار گرفت و در ادامه مسئولین داخلی مدعی شدند: «اظهارات سیف مصرف خارجی داشت!»

حال با نمایان شدن تناقضات در تقریرات روحانی این احتمال می‌رود مسئولین آن را «مصرف خارجی» بنامند و برجام را خالی از هرگونه ایراد عنوان کنند؛ اما اگر برجام به صورت 100 درصدی به نتیجه رسیده است چرا باید مقامات ایران در خارج از آن انتقاد نمایند و بیهوده سخن گویند؟

سیاست‌های دولت‌مردان گویای آن است که در داخل مردم نامحرم‌اند اما در خارج از کشور اجنبی‌ها محرمِ اسرارِ هستند و رئیس دولت می‌تواند در دیدارهای خصوصی‌اش با آن‌ها دردِدل کند! چنین رویکردی با شعار «دروغ نمی‌گوییم» و «مردم باید بدانند» هم‌گونی ندارد و تنها ثمره‌ی آن ایجاد تردید در واقعیت‌های کابینه است.

انتهای پیام/1404