وقت قهر کردن نبود آقای ظریف!

 روز 4 تیرماه و در جریان نشست سران سازمان همکاری شانگهای در تاشکند پایتخت ازبکستان، یکی ار دیپلمات‌های حاضر در جلسه گفت که ظریف نشست را به نشانه اعتراض ترک کرده است.

به گفته او،"در این نشست بر طبق آیین‌نامه اجلاس، ابتدا کشورهای عضو سخنرانی می‌کنند و سپس کشورهای ناظر و نمایندگان دیگر  سازمان‌های حاضر، نظیر سازمان ملل اما با وجود تاکید تمام کشورهای عضو شانگهای به حضور ایران در این اجلاس، کشورهای ازبکستان و تاجیکستان و دبیر اجلاس که تاجیک است، اسمی از ایران نبردند که در پی این عمل، وزیر امور خارجه کشورمان در میانه نشست، جلسه را ترک کرد."


البته یکی از معاونان ظریف این موضوع را رد کرده است. رحیم پور معاون آسیا و اقیانوسیه وزارت خارجه گفته است: "ظریف نشست شانگهای را به نشانه اعتراض ترک نکرده، بلکه ادای نماز بوده است."

با این وجود، این تنها واکنش رسمی وزارت خارجه به ماجرای قهر ظریف بود و هیچ مقام رسمی دیگری در این باره اظهارنظر نکرده است. به نظر می رسد وزارت خارجه در ساعات اولیه ترک نشست توسط ظریف، هنوز خود موضع دقیقی درباره این اقدام نداشت و به درستی نمی دانست باید آن را "ترک اعتراضی" اعلام کند و یا یک اتفاق عادی.

با این حال، اگر ماجرای ترک اعتراض آمیز جلسه تاشکند توسط ظریف درست باشد، آیا این اقدام در جهت منافع ملی کشورمان است؟

سازمان همکاری شانگهای از 6 کشور چین، روسیه، قزاقستان، قرقیزستان، تاجیکستان و ازبکستان تشکیل شده و ایران، مغولستان، پاکستان، هند و افغانستان هم اعضای ناظر آن هستند. ایران سال هاست عضویت دائم در این سازمان را درخواست کرده و به بهانه های مختلفی همچون موضوع هسته ای، این درخواست عملی نشده است.

با این وجود، در نشست اخیر در تاشکند، دو کشور هند و پاکستان یک گا بلهد به سمت عضویت در این سازمان برداشتند و به گفته پوتین، پس از حل و فصل برنامه هسته ای "هیچ مانعی برای عضویت ایران  وجود ندارد".

سازمان مذکور بیش از نیمی از جمعیت جهان را در کشورهای عضو خود جای داده و دو کشور از اعضای آن، در شورای امنیت حق وتو دارند. به جز ایران نیز، چهار کشور آن شامل روسیه، چین، هند و پاکستان از فناوری هسته ای برخوردارند. همه اینها، اهمیت بسیار بالای سیاسی و اقتصادی این سازمان را گوشزد می کند.

حال با توجه به چنین اهمیتی، آیا عضویت ایران در سازمان شانگهای، قدرت چانه زنی سیاسی ایران در امور بین المللی و از آن مهم تر، تعاملات اقتصادی کشور را به طور چشمگیری بالا نمی برد؟ آیا عضویت در چنین سازمانی با ظرفیت اقتصادی بسیار بالا، حتی تهدیدات غرب مبنی بر بازگشت تحریم ها را تا حد زیادی بی اثر و خنثی نمی کند؟ آیا عضویت در این سازمان نباید یکی از اولویت های وزارت خارجه باشد؟ با این حال، آیا قهر ظریف از جلسه تاشکند به بهانه ای که هنوز اصل آن دقیقا مشخص نیست، قابل توجیه بود؟

ظریف در مذاکرات با غربی ها بر سر توافق هسته ای، بارها به دلیل زیاده خواهی غرب، می توانست زیر میز بزند و جلسات را ترک کند، اما خویشتن داری کرده بود؛ حال باید بر سر موضوعی مبهم جلسه سران شانگهای را آن هم در آستانه پیوستن ایران به این سازمان ترک و نگاه ها به عضویت دائمی ایران دچار تردید کند؟
انتهای پیام/1404