حضرت صاحب(عج) در دل هر شیعه ای یک مسجد دارد

صبح قزوین؛

در راستای عشق به امام زمان(عج) چه کرده ایم؟!

امام زمان عینُ الله النّاظره و اُذُنُه السّامعه و لِسانُهُ النّاطق و یَدُهُ الباسطه "چشم بینا، گوش شنوا، زبان گویا و دست گشاده خداوند" است.

در رویت امام مقابله و محاذات شرط نیست؛ بلکه هرجا نشسته، بر اَرَضین سُفلی و سماوات سبع و مافیهنَّ و مابینهنَّ اِشراف دارد.

سبب غیبت امام زمان خود ما هستیم!

به افرادی که پیش از ظهور در دین و ایمان باقی می مانند و ثابت قدم هستند، عنایات و الطاف خاصی می شود.

لازم نیست که انسان در پی این باشد که به خدمت حضرت ولی عصر تشرف حاصل کند؛ بلکه شاید خواندن دو رکعت نما، سپس توسل به ائمه بهتر از تشرف باشد.

ما در دریای زندگی در معرض غرق شدن هستیم؛ دستگیری ولی خدا لازم است تا سالم به مقصد برسیم.
باید به ولی عصر استغاثه کنیم که مسیر را روشن سازد و ما را تا مقصد، همراه خود ببرد.

دعای تعجیل فرج دوای دردهای ما است.

در زمان غیبت هم عنایات و الطاف امام زمان نسبت به محبان و شیعیان زیاد دیده شده؛ باب لقا و حضور بالکلیه مسدود نیست؛ بلکه اصل رویت جسمانی را هم نمی شود انکار کرد!

با وجود اعتقاد داشتن به رئیسی که عین الله الناظره است، آیا می توانیم از نظر الهی فرار کنیم و یا خود ر پنهان کنیم؛ و هر کاری را که خواستیم انجام دهیم؟! چه پاسخی خواهیم داد؟!

هرچند حضرت حجت از ما غایب و ما از فیض حضور آن حضرت محرومیم؛ ولی اعمال مطابق یا مخالف دفتر و راه و رسم آن حضرت را می دانیم؛ و اینکه آیا آن بزرگوار را با اعمال و رفتار خود خوشنود، و سلامی خدمتش می فرستیم؛ و یا آن حضرت را با اعمال ناپسند، ناراضی و ناراحت می کنیم!

علایمی حتمیه و غیرحتمیه برای ظهور آن حضرت ذکر کرده اند.
ولی اگر خبر دهند فردا ظهور می کند، هیچ استبعاد ندارد! بازمه این مطلب آن است که در بعضی علایم بَداء صورت می گیرد و بعضی دیگر از علایم حتمی هم، مقارن با ظهور آن حضرت اتفاق می افتد.

انتظار ظهور و فرج امام زمان، با اذیت دوستان آن حضرت، سازگار نیست!

چقدر حضرت مهربان است به کسانی که اسمش را می برند و صدایشش می زنند و از او استغاثه می کنند؛ از پدر و مادر هم به آنها مهربان تر است!

مخصوصا دعای شریف "عظم البلاء و برح الخفاء" را بخوانید و از خدا بخواهیم برساند صاحب کار را.

خداوند کام همه شیعیان را با فرج حضرت غایب شیرین کند! شیرینی ها، تفکهات زائد بر ضرورت است؛ ولی شیرینی ظهور آن حضرت از اشد ضرورات است.

آیا نباید در فکر باشیم و با تضرع و زاری برای ظهور فرج مسلمان ها و مصلح حقیقی: حضرت حجت دعا کنیم؟!

مهم تر از دعا برای تعجیل فرج حضرت مهدی دعا برای بقای ایمان و ثبات قدم در عقیده و عدم انکار حضرت تا ظهور او می باشد.

افسوس که همه برای برآورده شدن حاجت شخصی خود به مسجد جمکران می روند، و نمی دانند که خود آن حضرت چه التماس دعایی از آنها دارد که برای تعجیل فرج او دعا کنند!

هرکس باید به فکر خود باشد و راهی برای ارتباط با حضرت حجت و فرج شخصی خود پیدا کند، خواه ظهور و فرج آن حضرت دور باشد، یا نزدیک!

امام در هر کجا باشد، آنجا خضراء است.
قلب مومن جزیره خضراء است؛هر جا باشد، حضرت در آنجا پا می گذارد.

قلب ها از ایمان و نور معرفت خشکیده است.
قلب آباد به ایمان و یادخدا پیدا کنید، تا برای شما امضا کنیم که امام زمان آنجا هست!

اشخاصی را می خواهند که تنها برای آن حضرت باشند.
کسانی منتظر فرج هستند که برای خدا و در راه خدا منتظر آن حضرت باشند، نه برای برآوردن حاجات شخصی خود!

اگر به قطعیات و یقینیات دین عمل کنیم، در وقت خواب و به هنگام محاسبه پی می بریم که از کدام یک از کارهایی که کرده ایم قطعا حضرت امام زمان از ما راضی است؛ و از چه کارهایمان قطعا ناراضی است.

به طور یقین دعا در امر تعجیل فرج آن حضرت، موثر است، اما نه لقلقه.

آری تشنگان را جرعه وصال و شیفتگان جمال را آب حیات و معرفت می دهند.
آیا ما تشنه معرفت و طالب دیدار هستیم و آن حضرت آب حیات نمی دهد، با آنکه کارش دادرسی به همه است و به مظطرین عالم رسیدگی می کند؟!

ائمه فرموده اند: شما خود را اصلاح کنید، ما خودمان به سراغ شما می آییم و لازم نیست شما به دنبال ما باشید!

تا رابطه ما با ولی امر: امام زمان قوی نشود، کار ما درست نخواهد شد.
و قوت رابطه ما با ولی امر هم در اصلاح نفس است.

روایت دارد که در آخر الزمان همه هلاک می شوند به جز کسی که برای فرج دعا می کند.
گویا همین دعا برای فرج، یک امیدواری است و یک ارتباط روحی با صاحب دعاست.
همین مرتبه ای از فرج است.

چقدر بگوییم که حضرت صاحب در دل هر شیعه ای یک مسجد دارد!

هر کدام در فکر حوایج شخصی خود هستیم، و به فکر آن حضرت که نفعش به همه برمی گردد و از اهم ضروریات است نیستیم!

از گناه ما و بخاطر اعمال ما است که آن حضرت، هزار سال در بیابان ها در به در و خائف است!

هر کس که برای حاجتی به مکان مقدسی مانند مسجد جمکران می رود، باید که اعظم حاجت ند آن واسطه فیض، یعنی فرج خود آن حضرت را از خدا بخواهد.

خدا می داند در دفتر امام زمان جزو چه کسانی هستیم! کسی که اعمال بندگان در هر هفته دو روز به او عرضه می شود.
همین قدر می دانیم که آنطوری که باید باشیم، نیستیم!

با اینکه ارتباط و وصل با آن حضرت و فرج شخصی، امر اختیاری ما است با این حال چرا به این اهمیت نمی دهیم که چگونه با آن حضرت ارتباط برقرار کنیم؟!

کار آفتاب اضائه (نور افشانی) است هر چند پشت ابر باشد.
حضرت صاحب هم همینطور است، هر چند در پس پرده غیبت باشد!.
.
.
چشم ما نمی بیند، ولی عده ای بوده و هستند که می بینند و یا اگر نمی بینند، ارتباطی با آن حضرت دارند.

آیا می شود رئیس و مولای ما حضرت ولی عصر محزون باشد، و ما خوشحال باشیم؟! او در اثر ابتلای دوستان، گریان باشد و ما خندان و خوشحال باشیم و در عین حال خود را تابع آن حضرت بدانیم؟!

ای کاش می نشستیم و درباره اینکه حضرت غائب چه وقت ظهور می کند، با هم گفتگو می کردیم، تا لااقل از منتظرین فرج باشیم!

اگر اهل ایمان، پناهگاه حقیقی خود را بشناسند و به آن پناه ببرند، آیا امکان دارد که از آن ناحیه، مورد عنایت واقع نشوند؟!

با اینکه به ما نه وحی می شود و نه الهام، به آن واسطه ای که به او وحی و الهام می شود توجه نمی کنیم؛ در حالی که در تمام گرفتاری ها می توان به آن واسطه فیض رجوع کرد.

حضرت غائب دارای بالاترین علوم است؛ و اسم اعظم بیش از همه در نزد خود آن حضرت است.
با این همه به هر کس که در خواب یا بیداری به حضورش مشرف شده، فرموده است: برای من دعا کنید!

راه خلاص از گرفتاری ها، منحصر است به دعا کردن در خلوات برای فرج ولی عصر؛ نه دعای همیشگی و لقلقه زبان.
.
.
بلکه دعای با خلوص و صدق نیت و همراه با توبه.

 منبع:"  کتاب جرعه وصال"

انتهای پیام/2002/خ