حکایت دست چدنی این بار بدون دستکش مخملی

صبح قزوین ، حاشیه‌های ماجرای دست دادن ظریف با اوباما از متن موضوع پررنگ‌تر شده و روز به روز موارد عبرت آموز و جالب آن بیشتر رخ می‌نماید.
نکته قابل توجه در این ماجرا شور و شوق خارج از حدودی است که برخی اشخاص و رجال سیاسی و رسانه‎‌های تحت نظر و حمایت آنها را از قبل این رویارویی تا آن حد از شان و منزلت مورد انتظار خارج کرده که به وضوح تیتر نشریاتشان خبر از تب و تاب اهالی آنها از نیاز شدید به محبت آمریکایی می‌دهد.
وقوع چنین ماجرایی با روحیات و خلق و خوی جماعت ایرانی تناسب چندانی ندارد و جای تاسف است، ملتی که زمانی به خود دولتمردانی دیده که با صلابت و شجاعت و با کلامی صریح همواره با دولتمردان امریکایی با چاشنی ملامت و اقتدار سخن میگفتند.
امروز از به پایان رسیدن انتظار برای بذل یک نگاه محبت آمیز از طرف رئیس جمهور آمریکا این چنین سرخوشی را شاهد باشند.


نباید فراموش کرد، به فرموده مقام معظم رهبری « اگر دستی دراز شده باشد که یک دستکش مخمل رویش باشد، اما زیرش یک دست چدنی باشد، این هیچ معنای خوبی ندارد»
اما گویا دولتمردان اندر خم لطافت دستکش مخملین بوده و از زمختی و خشونت دست چدنی زیرین آن غافل شده اند.
و حالا از بطن پیشینه پرصلابت ملت ایران، کار به جائی رسیده که برخی از چهره ها و جبهه های شناخته شده، بزدلانه و ذلیلانه در شعف و سرور یک بار دست دادن با رئیس جمهور آمریکا حاضرند تمام سمرقند و بخارا را به خال هندوی دشمنان دیروز و امروز ببخشند.
و جالبتر آنجاست که با تمام این کرنش های دولتمردان هنوز حتی ذره ای تغییر رفتار در طرف آمریکایی دیده نمی شود و کماکان شاهد اظهار نظرهای گستاخانه مکرر مقامات آمریکایی در رابطه با حقوق مسلم ملت ایران هستیم.
حال این سوال در ذهن متبادر می شود که دولتمردان با آنکه 37 سال از پیروزی انقلاب اسلامی می گذرد و در این سالها استراتژی های متفاوتی در حوزه سیاست خارجی توسط دولت ها به اجرا گذاشته شده است، تا چه زمانی می خواهند بدون نگاه و استفاده از تجربیات گرانسنگ گذشته تنها به تصورات خوش خیالانه خود از جامعه و روابط بین الملل اکتفا کنند.

سعیده خدادادبیگی

انتهای پیام/