لوازم التحریر بومی، دلخوشی ما و حقی که بر زمین ماند!!!

صبح قزوین؛

سال ها است که حنجره هایی پاره می شود و فریادهایی که گوش فلک را کر کرده اند که ای داد و ای بیداد، فرهنگ دینی، اسلامی- ایرانی ما در حال به تاراج رفتن است؛ اقدامی کنید.

اما مسئولین فرهنگی خدوم کشور در خواب خرگوشی ناز خود فرو رفته اند و این قصه قدیمی ادامه دارد.
.
.
.

زمانی جنگی بود و اسلحه گرمی و قلب و جان مسلمانان، به خصوص قشر جوان و نوجوان را نشانه رفتند و با مقاومت جانانه ملتی صبور مواجه شدند که خردسال ترین عضوش هم اسلحه به کمر بست و با دست کاری شناسنامه اش راهی میدان نبرد شد و چه حماسه های بی نظیری که آفریده شد.

اما در حال حاضر جنگی است که اسلحه سردی دارد و به جای قلب و جسم مردمان، فکر و اندیشه و روح آنان را نشانه رفته است و به فرموده ی مقام معظم رهبری(حفظه الله) ایران را مورد شبیخون فرهنگی قرار داده اند.

آنهایی که در میدان جنگ سخت مغلوب ایمان ایرانیان شدند، اما با هجومی همه جانبه قصد دارند پیروز میدان جنگ نرم شوند!!!

اما ما در این برهه پر هیاهو چه کرده ایم؟

چه قشری از اکثریت جامعه ما بیشتر در معرض خطر و یورش فکری قرار دارند؟

مسئولین و مدیران فرهنگی و آموزشی ما دلخوش کرده اند به چندین کار گزارشی، ضعیف و آبکی که در برابر قوت کارهای تهاجمی غرب همچون قطره ای است در برابر سیل خروشان!

اگر بخواهیم نسل چهارم انقلاب را که در این دوره با آن ها روزگار می گذرانیم مورد کنکاش قرار دهیم، با فرزندانی باهوش، پرسشگر، منطقی و عقل مدار روبرو هستیم که نیازمند خوراک قوی فرهنگی هستند تا دچار خود فراموشی و بی هویتی نسبت به جامعه و دین مداری خود نشوند.

با این نوجوانان و جوانانی که صد و هشتاد درجه تربیت شان با نسل اول و دوم انقلاب تفاوت دارد، چه طور برخورد کرده ایم؟

آموزش و پرورش  و نهاد های فرهنگی مربوطه، اولین گروه هایی هستند که باید در این زمینه پیشرو باشند تا بازخوردهای عملکرد شان را در جامعه شاهد باشیم.

مطمئنا این دستگاه ها در این راستا قدم هایی برداشته اند؛ اما فقط لازم بوده نه کافی!

در این دوره که عصر رسانه های مجازی، دیجیتال، الکترونیک می باشد و دشمنان قسم خورده این مرز و بوم از طریق ماهواره، اینترنت، تبلت های دانش آموزی، تلفن همراه و کتب مختلف و.
.
.
هجوم خاموش همه جانبه ای علیه قشر تحصیلکرده و محصل ما آغاز کرده است، وظیفه مدیران فرهنگی کشور صد چندان شده و هوشیاری دیگری می طلبد.

نکند خدای نکرده آن قدر دیر اقدام کنیم که قضیه آن دبیرستانی شویم که وقتی کارشناس دینی برای مشاوره دانش آموزانش وارد مدرسه می شود، به او بگویند کجا بودی؟

دیر آمدی!!!

هفته پیش بهائی ها آمدند و با تبلیغات رنگی و جذابی که ارائه کردند تعدادی از دوستان ما را با خود بردند!!!

چرا همیشه چند قدم عقب تر از دشمن مهاجم خود وارد عمل می شویم؟

در این نوشتار هدف نگارنده این نیست که به نقاط ضعفی که در این زمینه وجود دارد اشاره کند؛ که این بحری عمیق است و تذکرهای ما در این مجال نمی گنجد!!

بلکه خواستیم درد دلی کرده باشیم شاید گوش شنوائی باشد و زمینه سازی شود برای رسیدن به بحث اصلی خود که این روزها فقط دلخوشی یک روزه ای را برای مان به ارمغان آورد و داغی دیگر شد بر دل دردمند دانش آموزان و خانواده های آنان.

بله!! در بوق و کرنا شد که پس از چند سال بالاخره لوازم التحریر ایرانی _ اسلامی تولید شده و خیلی ارزانتر از مشابه خارجی آن قرار است در نمایشگاه ها به فروش گذاشته شود.

اما همه ی این امیدهای واهی همچون کفی بود بر روی آب که با یک باد گذران از بین رفت!

لوازم التحریر هایی که در نمایشگاه به نمایش درآمد، اکثرشان با طرح های کارتون های خارجی و هالیودی بود و بهانه تولید کنندگان هم به این پاسخ خلاصه شد که این تصاویر مورد دلخواه قشر دانش آموز می باشد.

چه توجیه قابل قبولی!!

حال فکر کنید با این دیدگاهی که مجریان حوزه آموزشی – فرهنگی ما دارند امیدی به دفع تهاجمات شبانه روزی غرب می توان داشت یا خیر؟

چرا نباید تولیدات ما در جهتی عرضه شود که برای محصلین جذابیت داشته باشد تا به سمت خرید اجناس خارجی سوق داده نشوند؟

مگر مقام معظم رهبری(حفظ الله) به عنوان یگانه سکاندار کشتی ایران اسلامی، بارها بر حمایت از تولیدات داخلی از سوی مسئولین کشور تاکید نکرده اند؟ تا آن جا که ایشان سالی را به نام " سال تولید ملی و حمایت از کار و سرمایه ایرانی" نامگذاری کردند.

اما گویی فقط در حد یک شعار، همایش، پوستر و بنر زدن در ادارات باقی ماند و دیگر هیچ.
.
.

چه زمانی قرار است فرزندان کشورمان با اصالت و فرهنگ ایرانی- اسلامی خود تربیت شده و رشد پیدا کنند؟

نکند آن قدر تعلل داشته باشیم که همچون نوشداروئی برای بعد مرگ سهراب شویم و مردان و زنان آینده کشورمان چنان به فرهنگ بیگانه خو گرفته باشند که جذاب ترین کارهای داخلی هم برای شان بی فایده باشد!

خانواده فقط یک طرف بازوی اجرائی این امر است، بازوی قوی تر و موثرتر عملکرد حوزه های فرهنگی- آموزشی می باشد که باید پشتیبان تربیت خانوادگی فرزندان مان شوند.

انتهای پیام/2002